ΟΚΔΕ Σπάρτακος

«Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!

Όχι μονάχα οι ζωντανοί -

κ' οι πεθαμένοι μ' ακολουθάνε

σε μια αράδα σκοτεινή.»

Κ. Βάρναλης 

Τον Δεκέμβρη του 2008 ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός στα Εξάρχεια από τη σφαίρα του μπάτσου Κορκονέα. Δύο εβδομάδες αργότερα, μπράβοι της εργοδοσίας λούζουν την Κωνσταντίνα Κούνεβα με βιτριόλι, γιατί ήταν μια μετανάστρια εργάτρια που τολμούσε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τον φετινό Δεκέμβρη, η Βασιλική Παραστατίδου, λογίστρια των “Everest”, στην πλατεία Βικτωρίας, πεθαίνει μετά από έκρηξη στο υπόγειο της επιχείρησης, όπου πραγματοποιούνταν εργασίες συνεργείου ψυκτικών που περιελάμβανε εργασία με φλόγα με χρήση φιαλών με αέριο. Το υπόγειο του καταστήματος δεν είχε έξοδο κινδύνου. Την ίδια μέρα, σε αγαστή συνεργασία, δικαστές και αστυνομικοί καταδικάζουν στον Πολύγυρο αγωνιστές των Σκουριών που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια καθιστικής διαμαρτυρίας για την καταστροφή του Δάσους της περιοχής από την “El Dorado Gold”. Παράλληλα, πρόσφυγες πεθαίνουν κάθε μέρα στα κέντρα κράτησης των νησιών. 

Το βράδυ της 15ης Ιουλίου '15, μέρα γενικής απεργίας στο δημόσιο, τους δήμους και τα νοσοκομεία ενάντια στο μνημόνιο, κατά το συλλαλητήριο που διοργάνωναν συνδικάτα και κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, η αστυνομία της “κυβέρνησης της αριστεράς” ξόδεψε όλο της το μένος. Η συγκέντρωση χτυπήθηκε βάναυσα. Το κομμάτι της συγκέντρωσης όπου βρίσκονταν τα μέλη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, με σαφή παρουσία, σημαίες και συνθήματά, δέχτηκε απρόκλητα ιδιαίτερα βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ, που αφού ξυλοκόπησαν και τραυμάτισαν διαδηλωτές τους συνέλαβαν χωρίς λόγο. Δύο σύντροφοι της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού ξυλοκοπήθηκαν άγρια κατά τη διάρκεια της επίθεσης, αλλά και μετά τη σύλληψή τους, οδηγήθηκαν την επομένη 16/6, μαζί με άλλους 5, στον εισαγγελέα με πληθώρα γελοίων πλαστών κατηγοριών.

Έχει γίνει πια έθιμο κάθε χρονιά οι πρωθυπουργοί να εμφανίζονται στη ΔΕΘ υποσχόμενοι δώρα. Και κάθε χρονιά οι υποσχέσεις γίνονται πιο μίζερες, πιο υποκριτικές, πιο ψεύτικες και πιο γελοίες. Φέτος, ο Τσίπρας υπόσχεται πρόγραμμα “στήριξης των ευπαθών ομάδων” με τα λεφτά που θα πάρει από τις τηλεοπτικές άδειες που πούλησε σε μαφιόζους καπιταλιστές, από τα οποία βέβαια δεν έχει πάρει μέχρι στιγμής απολύτως τίποτα. Ακόμα κι αν τα εισπράξει, όμως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι πράγματι θα τα δώσει για ένα εντελώς βραχυχρόνιο πρόγραμμα κυβερνητικής φιλανθρωπίας, με το άλλο χέρι τα παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο από την εργατική τάξη και τα καταπιεσμένα στρώματα της κοινωνίας.

Το ΕΚΑΣ καταργείται και οι συντάξεις μειώνονται κάθε μήνα. Ο νέος εργασιακός και συνδικαλιστικός νόμος προετοιμάζει τη διάλυση όσων δικαιωμάτων απέμειναν στους εργαζόμενους, και κυρίως του δικαιώματος στην απεργία, μειώνοντας ακόμα περισσότερο την ικανότητά τους να διαπραγματεύονται αξιοπρεπείς μισθούς και όρους εργασίας. Με το “προληπτικό” μνημόνιο της άνοιξης και τη συμφωνία του καλοκαιριού, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα σχεδόν επ' αόριστον, πράγμα που σημαίνει διαρκείς περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και παροχές. Την ίδια στιγμή, στον ιδιωτικό τομέα οι καπιταλιστές απολύουν, μειώνουν μισθούς και αυξάνουν ωράρια, εντελώς ασύδοτοι και ανενόχλητοι από τις κυβερνήσεις. Όχι μόνο αυτό: στο παζάρι των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, ντόπιοι και διεθνείς μεγαλοεπενδυτές, αγοράζουν με γελοία ποσά τα πάντα: λιμάνια, σιδηροδρόμους, αεροδρόμια, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, τις συγκοινωνίες, το ηλεκτρικό ρεύμα.

Το προηγούμενο διάστημα εξαπολύθηκε μια εκτεταμένη επίθεση σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους με αποτέλεσμα πολλές συλλήψεις και διώξεις. Αυτό ήρθε σαν επιστέγασμα στο κύμα επιθέσεων από μεριάς των φασιστών, αποδεικνύοντας έτσι την αγαστή συνεργασία των νεοναζί με το κράτος και ολοκληρώνοντας έτσι την επίθεση στον κόσμο του κινήματος και των καταπιεσμένων.

Πιο συγκεκριμένα, στις 19/4 εκκενώθηκε τοsolicafe στη Χίο με συλλήψεις μεταναστών και αλληλέγγυων, για να πυρποληθεί λίγες μέρες μετά από “αγνώστους”. Στις 20/4 εκκενώθηκε τοNo Border Camp στη Λέσβο, με  αποτέλεσμα 348 συλλήψεις μεταναστών που στεγάζονταν εκεί, οι οποίοι οδηγήθηκαν στο κέντρο κράτησης στη Μόρια. Αλληλέγγυοι που στήριζαν το εγχείρημα κρατήθηκαν έγκλειστοι για 2 ώρες έως ότου απελευθερωθούν. Στις 21/4 η κατάληψη Περσιδιάδου 8 στο Γαλάτσι εκκενώνεται και αυτή. Αυτή τη φορά οι κατηγορίες αφορούσαν τη διατάραξη οικιακής ειρήνης και την παράνομη λήψη ρεύματος, 3 συλληφθέντες. Τέλος, στις 22/4 έχουμε την εκκένωση της κατάληψηςTertle Corner στη Θεσσαλονίκη. Για ακόμη μια φορά είχαμε 15 συλλήψεις αλληλέγγυων και τουλάχιστον 4 μεταναστών οι οποίοι απειλούνται με επαναπροωθήσεις.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια εντεινόμενη προσπάθεια κατασταλτικής μεθόδευσης εναντίον ανθρώπων που βρίσκονται έγκλειστοι στις ελληνικές φυλακές. Τη Δευτέρα στις 18/4 και από το βράδυ έως τα ξημερώματα στις φυλακές του Κορυδαλλού πραγματοποιήθηκε έρευνα σε κελιά κρατουμένων. Όπως αποδείχθηκε όμως αυτή δεν ήταν μια απλή και τυπική έρευνα. Η αστυνομία με τις Ειδικές Δυνάμεις, τους δεσμοφύλακες, την ασφάλεια και τα ΕΚΑΜ προχώρησαν σε πράξεις φρικαλεότητας καταστρατηγώντας τον προσωπικό τους χώρο, δένοντας κυριολεκτικά τους κρατούμενους με το βλέμμα στον τοίχο, καταστρέφοντας προσωπικά αντικείμενα, πετώντας τρόφιμα στο πάτωμα, κάνοντας ανάκατα τα κελιά. Όσοι δε απ΄τους κρατούμενους προσπάθησαν να αντισταθούν περιφρουρώντας έτσι τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια που τους είχε απομείνει πέσαν θύματα άγριου ξυλοδαρμού και βασανιστηρίων. Αποκορύφωμα υπήρξαν οι μεταγωγές που κατ΄ουσίαν στερούν υποτυπώδη δικαιώματα των κρατουμένων (εκπαιδευτικά δικαιώματα, συνεύρεση με οικογενειακά πρόσωπα κ.α.) διαιωνίζοντας έτσι την κόλαση εντός των τειχών, επισφραγίζοντας τη συνθήκη του σύγχρονου πειθαρχικού ολοκληρωτισμού.

Διανύουμε την περίοδο που εμφανίζει τις πιο ενδιαφέρουσες και πολύμορφες εκφάνσεις της ταξικής πάλης στην ιστορία του πρόσφατου ελληνικού εργατικού κινήματος. Η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Αν.Ελ., η πιο πρόσφατη εναλλακτική της πολιτικής λιτότητας των ΕΕ-ΔΝΤ, αδυνατεί να βρει ένα συνολικό βηματισμό ψήφισης και εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Παράλληλα, ο παράγοντας του τεράστιου προσφυγικού κύματος παρεμβαίνει με χαώδη τρόπο στα πλάνα των «από πάνω», εγείροντας τα αντανακλαστικά της ιστορικής μνήμης, αποκαλύπτοντας ένα μεγάλο κύμα έμπρακτης αλληλεγγύης προς τον απανταχού διωκόμενο. Μέσα σε αυτή την στιγμιαία ανεξέλεγκτη περίοδο για το σύστημα, ανοίγεται η προοπτική για ένα συνολικό κίνημα ικανό να παγώσει την αστική πολιτική και να αποπειραθεί, μέσα σε λίγο μόνο χρόνο, να ανακαταλάβει όλα όσα καταργήθηκαν με νόμους και διατάξεις την τελευταία εξαετία.

Η κυβέρνηση υπέβαλε στους «θεσμούς» την πρότασή της για την κατεδάφιση του ασφαλιστικού συστήματος. Αν και πρέπει να θεωρούμε δεδομένο ότι δεν είναι η τελική και ότι η τελική εκδοχή θα είναι ακόμα χειρότερη, αυτή η πρόταση είναι ένα πραγματικό έγκλημα εις βάρος των τάξεων που υφίστανται εκμετάλλευση, το οποίο διαπράττεται χωρίς αιδώ και σερβίρεται με περιτύλιγμα κοινωνικής ευαισθησίας.

Είναι απίστευτα προκλητική η στάση των στελεχών της κυβέρνησης, που με περίσσιο θράσος επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι δεν πρόκειται να υπάρξει μείωση των συντάξεων.

Είναι μεγάλη κοροϊδία η επανάληψη του σήριαλτων «σκληρών διαπραγματεύσεων» με τους  «Θεσμούς», η απαίτηση για συστράτευση στην «εθνική προσπάθεια» για τη «σωτηρία του ασφαλιστικού».

1.Για την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος το επόμενο διάστημα είναι κρίσιμη η αλλαγή του συσχετισμού στο εργατικό κίνημα υπέρ ενός αντικαπιταλιστικού πόλου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τα προβλήματα και τις αντιφάσεις, έχει καταφέρει να αναδειχτεί στη βασική πολιτική έκφραση ενός πραγματικού κοινωνικού ρεύματος, των αγωνιστών και αγωνιστριών της άκρας αριστεράς.

2.Με την πολιτική της συμπόρευσης και του “μετωπισμού”, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπήκε σε μια μακρά κρίση, που την εμπόδισε να παίξει με συνέπεια αυτό το ρόλο και κατέληξε σε διάσπαση. Αν και η συζήτηση για το χαρακτήρα της συμπόρευσης αντανακλούσε πραγματικές πολιτικές, προγραμματικές και στρατηγικές διαφορές στο εσωτερικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρέλυσε την εξωστρεφή δράση μας, δημιούργησε συγχύσεις και αποσυσπείρωση στα μέλη και τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Μετά τη διάσπαση και την άρνηση της συνεργασίας με τη ΛαΕ στις εκλογές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έκανε μια απαραίτητη αριστερή στροφή, ωστόσο εμπειρική και επαπειλούμενη.

Στις 1/5/2015, έλληνες φοιτητές κατά την διάρκεια ταξιδιού συμμετείχαν σε διαδήλωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στο Μιλάνο, που είχε ως σημείο αιχμής την εναντίωση στη διοργάνωση της διεθνούς έκθεσης Expo 2015, που διεξάγονταν εκείνες τις μέρες στην πόλη, και η οποία δημιουργούσε ένα ασφυκτικό οικονομικό και κοινωνικό κλίμα εις βάρος των κατώτατων κοινωνικών στρωμάτων της πόλης.

Στις 2/5/2015, μια μέρα μετά τη διαδήλωση, και με μόνο κριτήριο την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο, προσήχθησαν από την ιταλική αστυνομία στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών. Μετά από πολύωρη κράτηση, και δίχως παρουσία διερμηνέα, αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς να τους απαγγελθεί καμία κατηγορία.

Την Πέμπτη 12/11/2015, οι ελληνικές αρχές εισέβαλαν στα σπίτια τους και τους συνέλαβαν δυνάμει του Ευρωπαϊκού Εντάλματος Σύλληψης που εξέδωσε η εισαγγελική αρχή του Μιλάνο, με το οποίο ζητά τη σύλληψη και την έκδοση τους στην Ιταλία, λόγω της συμμετοχής τους στη διαδήλωση. Σύμφωνα με το ένταλμα, ''εθεάθησαν'' να συμμετέχουν σε επεισόδια.

Το μνημόνιο 3 συνεχίζει ισάξια και πιο βαθιά την πολιτική λιτότητας που άρχισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα καταφέρει να καλύψει με κανένα κοινωνικό πρόσωπο και κανένα αριστερό προσωπείο τα καταστροφικά για την εργατική τάξη μέτρα. Νέες μειώσεις σε συντάξεις (μεταρρύθμιση ασφαλιστικού, ενοποίηση ταμείων) και μισθούς (νέο μισθολόγιο), σταδιακή επιβολή ορίου συνταξιοδότησης για όλους στα 67, ανεξαρτήτως των χρόνων δουλειάς, εξαντλητική φορολόγηση στους μικρούς αγρότες, ευκολότερες κατασχέσεις πρώτης κατοικίας και μαζικές ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, τρένων και αεροδρομίων – και αυτό είναι μόνο το πρώτο πακέτο από τα “προαπαιτούμενα”. Σε ένα περιβάλλον ήδη ανυπόφορης ανεργίας, απολύσεων, ανασφάλειας και φτώχειας, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του αναλαμβάνουν να επιβάλουν ένα τεράστιο πρόγραμμα σε όφελος των συμφερόντων των ελλήνων και ευρωπαίων καπιταλιστών.

Η κυβέρνηση δεν είναι μόνη της. Το μνημόνιο υποστηρίζεται φανατικά όχι μόνο από την ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως και από όλα τα αστικά κόμματα του κοινοβουλίου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων). Οι ναζί της Χρυσής Αυγής, η συμμορία αυτή των μπράβων μισθοφόρων των καπιταλιστών, περιμένει στη γωνία για να περιφρουρήσει το σύστημα, να επιβάλει τα συμφέροντα των αφεντικών της με τη βία και την τρομοκρατία εναντίον των αγωνιστών και αγωνιστριών. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να πείσουν τους πάντες ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική στα μνημόνια. 

Στις 15 του Οκτώβρη διαδηλώνουμε ενάντια στην ρατσιστική Ευρώπη φρούριο, καταγγέλλουμε την εγκληματική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων, που με την πρακτική των κλειστών συνόρων και του τείχους στον Έβρο οδηγούν χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες στον θάνατο, δηλώνουμε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι, απαιτούμε τον τερματισμό των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των Η.Π.Α. της Ε.Ε. και της Ρωσίας στην Συρία και την Μέση Ανατολή.

Τους τελευταίους μήνες εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες από την Συρία φτάνουν στα τουρκικά παράλια του Αιγαίου, ξεριζωμένοι από την χώρα τους εξαιτίας της δολοφονικής επίθεσης του καθεστώτος Άσαντ ενάντια στον εξεγερμένο Συριακό λαό, κυνηγημένοι από την επέλαση των ακροδεξιών τζιχαντιστών της ISIS, βομβαρδισμένοι ανελέητα από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των Η.Π.Α., της Ε.Ε. και τώρα της Ρωσίας.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσμα της προσπάθειας του συριακού καθεστώτος να καταστείλει της λαϊκή εξέγερση για ελευθερία, δημοκρατικά δικαιώματα και κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία ξέσπασε το 2011 σαν συνέχεια των λαϊκών εξεγέρσεων στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Είναι το συριακό καθεστώς που εξαπέλυσε έναν αιματηρό πόλεμο με θρησκευτικά χαρακτηριστικά ενάντια στην αρχικά ειρηνική εξέγερση του συριακού λαού. Είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των Η.Π.Α. και της Ρωσίας που, προωθώντας τα δικά τους συμφέροντα σχετικά με την διατήρηση ή την απομάκρυνση του Μπασάρ Αλ Άσαντ, κλιμάκωσαν την πολεμική καταστροφή. Είναι οι τοπικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Τουρκίας, του Ιράν και των χωρών του Κόλπου που δημιούργησαν η κάθε μια την δική της τζιχαντιστική οργάνωση, για να αποκτήσουν τον έλεγχο ενός τμήματος της Συρίας και να καταστείλουν τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της λαϊκής εξέγερσης. 

Αν το αποτέλεσμα των εκλογών του Γενάρη εξέφρασαν την ελπίδα (και μαζί τις αυταπάτες) της εργατικής τάξης για απαλλαγή από τα μνημόνια και τη λιτότητα διαμέσου της κοινοβουλευτικής οδού και μιας "κυβέρνησης της αριστεράς", το ίδιο περίπου αποτέλεσμα στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου έχει εντελώς διαφορετικό νόημα: αποτυπώνει τα μέχρι τώρα όρια του εργατικού κινήματος. Η νίκη και οριακή μόνο αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ λίγες εβδομάδες αφότου αυτός επέβαλε το 3ο μνημόνιο δείχνει πως μια μεγάλη μερίδα των εργαζομένων αποδέχεται προς το παρόν ότι δεν υπήρχε εναλλακτική. Ταυτόχρονα, ωριμάζει η μετάλλαξη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται απαλλαγμένος από την αριστερή του πτέρυγα και από τα (όχι τεράστια, ούτως ή άλλως) παλιότερα βαρίδια του στα συνδικάτα, με μικρό κόστος.

Οι εργατικές περιοχές ψήφισαν και πάλι μαζικά ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν τόσο οι πενιχρές υποσχέσεις και οι ακροβατικές δικαιολογίες του ΣΥΡΙΖΑ που τους έπεισαν, όσο το μίσος τους για τη δεξιά, το ΠΑΣΟΚ και τις παλιές μνημονιακές κυβερνήσεις. Το απόλυτα δικαιολογημένο αυτό μίσος, όμως, δεν επαρκεί για να κάνει το αποτέλεσμα αισιόδοξο. Η τυπική αναλογία των ποσοστών της αριστεράς και της δεξιάς είναι υπέρ της πρώτης, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει μπροστά στο γεγονός ότι ακριβώς η κυβερνώσα αριστερά παίρνει την εξουσιοδότηση να εφαρμόσει, σε συνεργασία με την εθνικιστική δεξιά των ΑΝΕΛ, ένα πρόγραμμα λιτότητας και αναδιαρθρώσεων για τα συμφέροντα του εγχώριου και του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Στηρίζουμε – ΨηφίζουμεΑΝΤΑΡΣΥΑ -εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ

Άλλη μια κυβέρνηση κατέρρευσε, για τον ίδιο λόγο που κατέρρευσαν και όλες οι προηγούμενες. Επειδή η κρίση του καπιταλισμού όχι μόνο δεν ξεπεράστηκε, αλλά γίνεται βαθύτερη. Επειδή οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές απαιτούν όλο και μεγαλύτερες θυσίες των εργαζομένων στο βωμό του συστήματος που εξασφαλίζει τα κέρδη τους. Αλλά και επειδή οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, τα φτωχά στρώματα δεν μπορούν να δεχτούν άλλες τέτοιες θυσίες. Ας μην έχει η επόμενη κυβέρνηση, όποια και να είναι αυτή, καμία ελπίδα ότι το κίνημα θα την αφήσει να στεριώσει περισσότερο από τις προηγούμενες.

Μαυρίζουμε την κυβέρνηση του μνημονίου

Αγνοώντας προκλητικά το κίνημα και το συντριπτικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε, σχεδίασε και ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να επιβάλει ένα τεράστιο πακέτο μέτρων, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων για λογαριασμό των αφεντικών της Ελλάδας και της Ευρώπης. Ανέλαβε να το περάσει σε συνεργασία με τους εθνικιστές δεξιούς κυβερνητικούς εταίρους του Καμένου και με τα παλιά αστικά μνημονιακά κόμματα, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Και ανέλαβε να το επιβάλει με κάθε μέσο, έτσι όπως γίνονται αυτές οι δουλειές: με καταστολή, αστυνομική βία και δίκες εναντίον των αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιτάχθηκαν στο νέο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ γελοιοποίησε κάθε ελπίδα που είχε επενδυθεί πάνω του και τιμώρησε σκληρά όσους και όσες πίστεψαν ότι απλώς και μόνο με την ψήφο τους μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και να σωθούν.

Η Επαναστατική Αντικαπιταλιστική Αριστερά (IZAR) χαιρετίζει και εκφράζει την πλήρη υποστήριξή της  στην υποψηφιότητα του μετώπου της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εκλογική συνεργασία με το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (ΕΕΚ), στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα, στις 20 Σεπτεμβρίου.

Στις κρίσιμες στιγμές που ζει ο ελληνικός λαός πιστεύουμε ότι η υποψηφιότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μοναδική που αντιπροσωπεύει την ταξική ανεξαρτησία γύρω από ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα ρήξης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑείναι αυτή που υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται το ΟΧΙ μέχρι το τέλος στην τρόικα και στην πληρωμή του χρέους, έχοντας αντιμετωπίσει όλα τα μνημόνια, παλιά και νέα, χτίζοντας την αντίσταση στους δρόμους, μαζί τους εργαζόμενους.

1. Αγνοώντας προκλητικά το κίνημα του ΟΧΙ και το συντριπτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συμφώνησε, σχεδίασε και ψήφισε το 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε να επιβάλει ένα τεράστιο πακέτο λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων για λογαριασμό της εγχώριας και των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, η συντριπτική πίεση των οποίων δεν άφηνε κανένα περιθώριο για «έντιμους συμβιβασμούς». Και ανέλαβε να την επιβάλει με κάθε μέσο, έτσι όπως γίνονται αυτές οι δουλειές: με καταστολή, αστυνομική βία και δίκες εναντίον των αγωνιστών και αγωνιστριών που αντιτάχθηκαν στο νέο μνημόνιο.

Η εξέλιξη αυτή κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Ήταν η φυσική και προβλέψιμη κατάληξη μιας βαθιά εμπεδωμένης πολιτικής διαχείρισης του αστικού κράτους και ταξικής συνεργασίας, η οποία οδηγεί νομοτελειακά στην πλευρά του ισχυρού, της καπιταλιστικής τάξης. Αγωνιστικά τμήματα της εργατικής τάξης χάνουν τις αυταπάτες τους για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ή για τις υποτιθέμενες ανατρεπτικές εξελίξεις που αντικειμενικά θα προκαλούσε η κυβέρνησή του. Ο ίδιος ο μηχανισμός του αποσαθρώνεται με τις καθημερινές αποχωρήσεις μελών και στελεχών.

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες αγωνιστές της 15 Ιουλίου

Καταδικάζουμε την αστυνομική βία εναντίον της εργατικής συγκέντρωσης

2572 υπογραφές και 83 ψηφίσματα αλληλεγγύης από σωματεία, συλλογικότητες και οργανώσεις στην Ελλάδα και τον κόσμο

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ…

Συλλογή υπογραφών στοmail:vera.kro@gmail.com

Η μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, βαδίζοντας πιστά στα χνάρια των προκατόχων της, αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να εφαρμόσει νέα μέτρα καταστροφής των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων και να ολοκληρώσει την πραξικοπηματική διαστροφή του μαζικού ταξικού ΟΧΙ, χωρίς να καταφύγει στην ύστατη μορφή κοινωνικής κατίσχυσης: την κρατική-αστυνομική βία και καταστολή.

Το βράδυ της 15ης Ιουλίου, μέρα γενικής απεργίας στο δημόσιο, τους δήμους και τα νοσοκομεία ενάντια στο νέο μνημόνιο, στο συλλαλητήριο που διοργάνωναν συνδικάτα και κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, η αστυνομία της “κυβέρνησης της αριστεράς” ξόδεψε όλο της το μένος. Το κομμάτι της συγκέντρωσης όπου βρίσκονταν τα μέλη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, με τη σαφή παρουσία, σημαίες και συνθήματά, δέχτηκε απρόκλητα ιδιαίτερα βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ, που αφού ξυλοκόπησαν και τραυμάτισαν διαδηλωτές τους συνέλαβαν χωρίς λόγο. Δύο σύντροφοι της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού ξυλοκοπήθηκαν άγρια κατά τη διάρκεια της επίθεσης, αλλά και μετά τη σύλληψή τους, οδηγήθηκαν την επομένη 16/6, μαζί με άλλους, στον εισαγγελέα με πληθώρα γελοίων πλαστών κατηγοριών. Η δίκη τους πήρε αναβολή για την Τετάρτη 22 Ιουλίου. Οι δύο σύντροφοι της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο Μάνθος Ταβουλάρης, βιβλιοϋπάλληλος και πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Βιβλίου Χάρτου Αττικής και ο Μιχάλης Γκουντούμας, κοινωνικός λειτουργός, μέλος του Συλλόγου Εργαζομένων του Ιδρύματος για το Παιδί “Η Παμμακάριστος”.

Χρειάστηκαν λίγα μόλις εικοσιτετράωρα για να μετατρέψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το συντριπτικό ταξικό ΟΧΙ στη συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ σε ένα άνευ όρων ΝΑΙ. Στην πραγματικότητα, χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες, αφού η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υπογράψει πάση θυσία συμφωνία, σε συνεργασία με τα μνημονιακά κόμματα του κεφαλαίου, ήταν ήδη σαφέστατη στο “συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών” το επόμενο πρωί μετά το δημοψήφισμα. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ βρέθηκαν σε οδυνηρή πολιτική θέση την Κυριακή 5 Ιούλη. Η ήττα που δέχτηκαν θα μπορούσε να είναι στρατηγική και να τους οδηγήσει επί μακρόν στο περιθώριο. Τη Δευτέρα, όμως, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ τους έδωσε, συνειδητά, το φιλί της ζωής: τους ανέστησε για να στήσει μαζί τους την απάτη της “εθνικής ενότητας” και της “εθνικής συνεννόησης”, που, όπως πάντα, δεν σημαίνει παρά υποταγή των αναγκών των εργαζομένων στα συμφέροντα των αφεντικών τους.

Η πίεση της ΕΕ, οι εκβιασμοί της αστικής τάξης, ο πόλεμος των παλιών μνημονιακών αστικών κομμάτων και η τρομοκρατία των ΜΜΕ του κεφαλαίου ήταν δεδομένα που υπήρχαν και πριν το δημοψήφισμα. Η απόφαση, όμως, να συμφιλιωθεί και να συνεργαστεί με αυτή την πλευρά, και όχι με την πλευρά της εργατικής τάξης που έδωσε μαζικά τη μάχη του ΟΧΙ, ανήκει αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με αυτή την πλευρά ψήφισε την ελληνική πρόταση στη Βουλή την Παρασκευή 10 Ιούλη και με την υποστήριξη αυτής της πλευράς έκλεισε τη συμφωνία στοEurogroup. Μαζί με αυτούς ψήφισε το πρώτο πακέτο μέτρων την Τετάρτη 15 Ιούλη, ενώ η αστυνομία έξω χτυπούσε τη διαδήλωση και έσερνε αγωνιστές και αγωνίστριες στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια (ανάμεσά τους, δύο συντρόφους της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος). Εδώ δεν χωράνε μισόλογα: η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε, διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε το τρίτο μνημόνια, με μέτρα πιο σκληρά από ποτέ.

Το ΟΧΙ στο δημοψηφίσμα της 5ης Ιούλη ήταν ένα οδυνηρό χαστούκι στα παραδοσιακά κόμματα του κεφαλαίου, στην αστική τάξη, στα ΜΜΕ του συστήματος. Στη σύντομη περίοδο πριν το δημοψήφισμα, όλη αυτή η αντιδραστική συμμαχία τρομοκράτησε και εκβίασε με κάθε τρόπο και παντού: στις οθόνες των τηλεοράσεων, στις εφημερίδες, στους χώρους δουλειάς. Δεν κατάφεραν τίποτα παραπάνω από το να γελοιοποιηθούν, από το να μεγαλώσουν ακόμα περισσότερο το ταξικό μίσος εναντίον τους.

Το δημοψήφισμα εξελίχθηκε, ανεξαρτήτως των προθέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια καθαρή ταξική αναμέτρηση. Η εργατική τάξη ψήφισε ΟΧΙ και απέρριψε μαζικά τη συμφωνία, παρά την ιστορική προδοσία της γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, που συστρατεύτηκε ανοιχτά με το ΝΑΙ και με τους καπιταλιστές. Η αστική τάξη, ακόμα και εκείνες οι μερίδες της που δεν ήταν κατά τα άλλα εχθρικές στο ΣΥΡΙΖΑ, έδωσε σκληρή μάχη για το ΝΑΙ. Τα μεσοστρώματα φάνηκε ότι έχουν πλέον λίγα να χάσουν, και συντάχθηκαν τελικά στην πλειοψηφία τους με την εργατική τάξη και το ΟΧΙ. Σε πείσμα όλων όσων καλούσαν σε εθνική ενότητα και ομόνοια, έγινε ανάγλυφο ότι υπάρχουν δύο διαφορετικές, ασυμφιλίωτες «κοινωνίες» μέσα στη χώρα: οι εκμεταλλευτές και οι υφιστάμενοι την εκμετάλλευση. Η όξυνση της ταξικής συνείδησης ενός πλειοψηφικού τμήματος των εργαζομένων μέσα από αυτή την αναμέτρηση είναι που προκαλεί τόσο τρόμο σε όσους φοβούνται μια καθαρή έκφραση της τάξης, και επιλέγουν ως κεντρικό σύνθημα την εθνική ενότητα, προκειμένου να σπείρουν ξανά τον εφυσηχασμό και την κοινωνική ειρήνη.

απόφαση της ΚΕ της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, 28.06.2015

Η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά τις επίμονες προσπάθειές της, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των θεσμών (ΕΕ, ΔΝΤ) και την εύνοια των ηγεμονικών αστικών τάξεων της Ευρώπης. Οι όρκοι πίστης στην αποπληρωμή του χρέους “πλήρως και έγκαιρα” και η αποκήρυξη των μονομερών ενεργειών, καθώς και κάθε μέτρου που αντιβαίνει στην καπιταλιστική κανονικότητα, δεν ήταν τελικά αρκετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσχωρούσε σε όλο και περισσότερο μνημονιακές προτάσεις (ιδιωτικοποιήσεις, αυξήσεις ορίων συνταξιοδότησης,de facto μειώσεις μισθών και συντάξεων, αύξηση ΦΠΑ σε προϊόντα μαζικής κατανάλωσης κλπ). Όμως, ΕΕ και ΔΝΤ, μαζί και οι εγχώριοι συνεργάτες τους, δεν θέλουν απλώς σκληρά μέτρα, θέλουν να καταστρέψουν τι όποιες ελπίδες (και αυταπάτες) θα μπορούσε να απηχεί η εκλογή μιας κυβέρνησης που εξελέγη με σύνθημα τον τερματισμό των μνημονίων, ακόμα κι αν την επομένη των εκλογών το σύνθημα αποσύρθηκε.

  Τάκης Θανασούλας

Πέρασαν πέντε μήνες διαπραγμάτευσης και τα ενδεχόμενα που έχουμε μπροστά μας είναι είτε μια νέα παράταση της υπάρχουσας δανειακής σύμβασης, είτε μια νέα συμφωνία. Όμως η κυρίαρχη και σίγουρα λανθασμένη άποψη στην ευρωζώνη είναι ότι τα σχεδόν μηδενικά επιτόκια υπονομεύουν την ίδια την έννοια του υπερβολικού χρέους, αφού το κόστος εξυπηρέτησης είναι πολύ χαμηλό για να έχει τον αντίκτυπο –μειώσεις εισοδημάτων, παρεμπόδιση επιστροφής στην ανάπτυξη, πρόκληση αβεβαιότητας μεταξύ των πιστωτών– που θα περίμενε κανείς. Αυτό που δεν προκύπτει από πουθενά είναι η ρήξη, επειδή αυτή μπορεί απλώς και μόνο να τη διανοείσαι.