Αυτό το Σάββατο, 6 Μάρτη, στις 19:00, η Λέσχη Σπάρτακος σας καλεί στην εκδήλωση με θέμα "#metoo στην τέχνη: ένα παράδειγμα, ο φόβος να σπάσει παντού".
Η φετινή 8η Μάρτη είναι διαφορετική από τις προηγούμενες. Ένας χρόνος πανδημίας και καραντίνας έχει αλλάξει τη ζωή μας ριζικά. Πολλές πτυχές της ζωής μας έχουν ανατραπεί. Στο όνομα της δημόσιας υγείας, ένα νέο κύμα οικονομικής ύφεσης είναι μπροστά μας. Τα βάρη και αυτής της οικονομικής κρίσης έρχονται να πλήξουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες, με αύξηση της ανεργίας και μειώσεις μισθών. Μέσα σε αυτή τη χρονιά είδαμε ραγδαία αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, με όλο και περισσότερα περιστατικά να καταγγέλλονται. Οι καταγγελίες για σεξιστικές επιθέσεις κάθε τύπου πληθαίνουν καθημερινά, οι γυναίκες παντού βρίσκουν το θάρρος να φωνάξουν “Ως εδώ!”. Παίρνουν θάρρος από τους φεμινιστικούς αγώνες παγκοσμίως.
Παρά τους περιορισμούς, είδαμε τις γυναίκες να διαδηλώνουν για το δικαίωμα στην έκτρωση, ενάντια στις κακοποιήσεις, ενάντια στην πατριαρχία. Με πιο τρανά παραδείγματα αυτά της Πολωνίας και της Αργεντινής. Το κίνημα #metoo, που τα προηγούμενα χρόνια έκανε δυναμικά την εμφάνισή του σε παγκόσμιο επίπεδο, έφτασε και στην Ελλάδα. Όλο και περισσότερες γυναίκες βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν και να καταγγείλουν τους κακοποιητές τους, τόσο στο εργασιακό περιβάλλον, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Το κίνημα #metoo δίνει δύναμη και ελπίδα για συλλογικές διεκδικήσεις, ώστε να αισθάνονται όλες ασφαλείς στα σπίτια, τους εργασιακούς χώρους, τα πανεπιστήμια, τα σχολεία, τους δρόμους. Πρέπει να εξαπλωθεί παντού. Να σηκώσει κάθε πέτρα και να αποκαλύψει την σαπίλα μιας κοινωνίας που νομιμοποιεί την κακοποίηση.
Την Πέμπτη 4/3 τα σωματεία των καλλιτεχνών καλούν σε συγκέντρωση στο Υπουργείο Πολιτισμού και πορεία προς το Υπουργείο Εργασίας.
Ο κλάδος των καλλιτεχνών είναι ένα από τους κλάδους που έχει χτυπηθεί περισσότερο από την πανδημία. Εδώ και ένα χρόνο δεν μπορούν να γίνουν συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις και κανενός είδους καλλιτεχνικό δρώμενο. Παράλληλα η κλειστή εστίαση έχει επιπτώσεις και στους καλλιτέχνες που δούλευαν σε μαγαζιά. Η κυβέρνηση δεν έχει πάρει κανένα μέτρο για την στήριξη τους αλλά ούτε για να λειτουργήσουν ξανά οι δραστηριότητες στις οποίες μπορούν να τηρηθούν τα υγειονομικά μέτρα. Παράλληλα, τους κατηγορεί ότι φταίνε οι ίδιοι και ίδιες που δουλεύαν μαύρα και τώρα δεν μπορούν να λάβουν στήριξη. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατήργησαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας τώρα τους ζητάν και τα ρέστα.
Ενώ ο εμπαιγμός των καλλιτεχνών κρατά μήνες, τώρα η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιαστεί ως εκπρόσωπος των θυμάτων που καταγγέλλουν την κακοποίηση που δέχτηκαν στον χώρο του θεάτρου. Τα μέτρα που υποτίθεται ότι θα πάρει, δεν απαντούν καθόλου στην μία βασική ανάγκη που έχουν τα θύματα: πρόσβαση σε νομική και ψυχολογική βοήθεια. Είναι μέτρα μόνο για τα μάτια του κόσμου. Και πως θα μπορούσαν να είναι κάτι παραπάνω από την στιγμή που η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός προσπάθησαν να συγκαλύψουν τα εγκλήματα που καταγγέλλονται εναντίον του πολιτικού τους φίλου Δημήτρη Λιγνάδη.
Στηρίζουμε τον δίκαιο αγώνα των καλλιτεχνών. Οι καλλιτέχνες είναι εργαζόμενοι/ες όχι χομπίστες. Έχουν δικαιώματα και ανάγκες όπως όλοι και όλες.
Διεκδικούμε:
-Συλλογικές συμβάσεις εργασίας
-Στήριξη των εργαζόμενων για όλους αυτούς τους μήνες που δεν μπορούσαν να εργαστούν
-Δωρεάν τεστ κορωνοϊού και υγειονομικά αναλώσιμα σε όλους τους χώρους εργασίας
-Υποστήριξη των εργαζόμενων που βρίσκουν το θάρρος να σπάσουν το φόβο και να καταγγείλουν σεξουαλική, σωματική και ψυχολογική βία
-Να αναλάβει η κυβέρνηση την πολιτική ευθύνη για την υπόθεση Λιγνάδη. Να παραιτηθεί η υπουργός πολιτισμού Μενδώνη
*στην αφίσα: πίνακες της Lita Cabellut
Ο αγώνας του Κουφοντίνα ως απεργού πείνας και δίψας είναι δίκαιος. Δεν υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα του ως κρατούμενος, παλεύοντας να υπερασπιστεί έστω και τα ελάχιστα δικαιώματα που του αφήνει η εκδικητική και φωτογραφική ρύθμιση, αλλά παλεύει με το παράδειγμά του για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα όλων των αγωνιζομένων. Παλεύει ενάντια σε μια αυταρχική κυβέρνηση που δεν θέλει εμμονικά μόνο να δολοφονήσει τον ίδιο. Στην περίπτωση αυτή δείχνει με τον αυταρχικό της κατήφορο την ανάγκη της να καταστείλει το κίνημα, τους αγωνιστές του και τις αντιστάσεις του, με όλα τα νομικά και κατασταλτικά μέσα που έχει στα χέρια της, αλλά και παραβαίνοντας και τους δικούς της νόμους. Αναπαράγει την τρομοϋστερία για να συκοφαντήσει τον Κουφοντίνα και το κίνημα αλληλεγγύης του, να δικαιολογήσει την καταστολή και τον αυταρχισμό της και να προλειάνει το κατασταλτικό έδαφος για τον νέο κύκλο αγώνων που έρχεται ενάντια στην πολιτική της. Θέλει η αστική τάξη, στην κρίση που περνάει “με πρόσχημα την πανδημία”, να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς και τις παρακαταθήκες του κινήματος ενάντια της, απομονώνοντας το και διεγείροντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Ο ρεβανσισμός της δηλώνεται στο μοτίβο που χρησιμοποιεί ως κυρίαρχο αφήγημα: ”η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν εκβιάζεται”. Με την δήλωση αυτή, δείχνει τις προθέσεις της ότι από εδώ και πέρα, ο κάθε δίκαιος ταξικός και κοινωνικός αγώνας, όχι μόνο είναι εκβιασμός αλλά και θα αντιμετωπίζεται αυταρχικά.
Αυτό το Σάββατο, 20 Φλεβάρη, στις 19:00, η Λέσχη Σπάρτακος σας καλεί στην εκδήλωση με θέμα "Οι μειονότητες της Θράκης και η απάντηση των διεθνιστών".
Όλοι/ες στη φοιτητική - εκπαιδευτική πορεία στις 28/1 στις 1 στα Προπύλαια
Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση με τον αυταρχικό της κατήφορο επέβαλε απαγόρευση συγκεντρώσεων, όπως το έκανε για το Πολυτεχνείο και τις 6η Δεκέμβρη. Με απόφαση της αστυνομίας απαγορεύονται “οι συναθροίσεις άνω των 100 ατόμων”, με πρόσχημα την διασπορά της πανδημίας από τον κοροναϊό, ενώ το έφεραν για να κόψουν την δυναμική ανάπτυξης του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος. Για όσους παραβαίνουν την απαγόρευση θα ισχύσουν τα εξοντωτικά πρόστιμα εις βάρος του κινήματος.
Διαβάστε περισσότερα: Τους αγώνες δεν τους σταματούν οι αυταρχικές απαγορεύσεις
Αυτό το Σάββατο, 30 Γενάρη, στις 18:00, η Λέσχη Σπάρτακος σας καλεί στην εκδήλωση με θέμα "Η μαζική ψυχολογία του φασισμού τότε και τώρα. Μια συζήτηση πάνω στο έργο του Βίλχελμ Ράιχ".
Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος διοργανώνει εκδήλωση για το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας που προβλέπει την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, για τις κατασταλτικές διατάξεις με τις κάμερες, τα face control και τα πειθαρχικά. Συζητάμε τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και τη χάραξη της απάντησης από τη μεριά του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος.
Η πανδημία του κορωνοϊού, που κλείνει περίπου έναν χρόνο διεθνώς και δέκα μήνες στην Ελλάδα, αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της συγκυρίας. Αυτό αποτυπώνεται στην επιθετικότητα της αστικής τάξης και της κυβέρνησης, που προσπαθεί να διαχειριστεί τη νέα κρίση με γνώμονα τα συμφέροντα ακριβώς της αστικής τάξης και παράλληλα ταμπουρώνεται πίσω από την πανδημία για να παίρνει αντεργατικά, αντικοινωνικά δολοφονικά μέτρα, δήθεν στο όνομα του ορθολογισμού της προστασίας της ζωής. Αποτυπώνεται όμως και στις απαντήσεις που προσπαθούν να δώσουν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, οι οποίες καλύπτουν ένα εκτενές φάσμα τοποθετήσεων. Συγκεντρώνοντας την εμπειρία της πραγματικότητας, της εξέλιξης της πανδημίας, των κυβερνητικών και κρατικών μέτρων και των πρόσφατων κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων και συνεχίζοντας στο πνεύμα της τοποθέτησής μας από την αρχή της πανδημίας, φιλοδοξούμε να προσφέρουμε μια ανάλυση πολύ πιο χρήσιμη και μάχιμη από το δίπολο «είστε με τον Τραμπ - είστε με τον Χαρδαλιά», που τόσο δημοφιλές είναι δυστυχώς μεταξύ των οργανώσεων της αριστεράς και της εργατικής τάξης και αποτυπώνει και τις δυσκολίες διαλόγου που μας έχει φορτώσει η καραντίνα.
Το σημείο εκκίνησης της ανάλυσής μας είναι η κρίση. Η πανδημία του κορωνοϊού επιτελεί τις λειτουργίες της καπιταλιστικής κρίσης που κυοφορούνταν, εξαιτίας του γεγονότος ότι η καταστροφική λειτουργία της μακρόσυρτης κρίσης του 2008 περιορίστηκε προσωρινά με την εφαρμογή διαφόρων πολιτικών και οικονομικών στρατηγικών (προγράμματα διάσωσης, ποσοτική χαλάρωση, περαιτέρω συμπίεση των μισθών, νέες φούσκες). Η ιδέα ότι ο κορωνοϊός είναι μπίζνα που ωφελεί άμεσα τους καπιταλιστές στερείται σοβαρότητας και καταρρέει μπροστά στα πραγματολογικά στοιχεία. Πιθανώς, μετά την κρίση και την αναδιάρθρωση που αυτή θα επιφέρει, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής θα βγει δυνατότερος, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε καπιταλιστική κρίση, εάν δεν απειληθεί η εξουσία της αστικής τάξης. Το γεγονός ότι οι κρίσεις είναι απαραίτητες και αξιοποιούνται για την ανανέωση της καπιταλιστικής οικονομίας, όμως, δεν σημαίνει ότι οι κεφαλαιοκράτες τις επιδιώκουν. Υπάρχει πίεση για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και κατεύθυνση αύξησης της συγκέντρωσης του κεφαλαίου (π.χ. λειτουργούντα σούπερ μάρκετ σε αντίθεση με πολλά μαγαζιά που είναι κλειστά και δεν μπορούν να λειτουργήσουν από το διαδίκτυο), αλλά κι αυτά τα φαινόμενα είναι απότοκα κι όχι αιτία της κρίσης. Άμεσα, θα υπάρξουν τεράστιες ζημίες και πολλοί μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί επιχειρηματίες θα καταστραφούν. Επιπλέον, επανέρχεται πολύ πιο πιεστικά η απειλή της πολιτικής αποσταθεροποίησης, των κοινωνικών εκρήξεων και της ανόδου των εργατικών αγώνων.
Διαβάστε περισσότερα: Τοποθέτηση ΚΕ ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για την πανδημία και την κρίση