ΟΚΔΕ Σπάρτακος

Η φετινή εργατική Πρωτομαγιά είναι μια ευκαιρία να ξαναβγούνε στους δρόμους οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, όλοι και όλες που πληττόμαστε από τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του. Είναι μια ευκαιρία για να δοθεί συνέχεια στους αγώνες, που παρά το μούδιασμα από την αβάσταχτη καθημερινή πραγματικότητα, εξακολουθούν να ξεσπούν τους τελευταίους μήνες και αυτό που χρειάζονται είναι οργάνωση, εμβάθυνση και συνέχεια.

Η εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, δεν είναι μια γιορτή των λουλουδιών, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους, που έχουν κάθε συμφέρον να διαγράψουν την εργατική μνήμη. Δεν είναι ακόμα μια άνευρη επέτειος, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, στερώντας την από οποιοδήποτε μαχητικό εξεγερτικό περιεχόμενο και εντάσσοντας την στο σχέδιό τους για ξεκομμένες κινητοποιήσεις χωρίς συνοχή και προοπτική κλιμάκωσης.  

Καταγγέλουμε την επίθεση της αστυνομίας εναντίον των αγωνιζόμενων φοιτητών του Πανεπιστημίου τηςNanterre, την εισβολή στον χώρο του πανεπιστημίου και τις συλλήψεις των 7 φοιτητών που ακόμη κρατούνται.

50 χρόνια μετά τον Μάη του ’68, η γαλλική νεολαία βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο με μαζικούς αγώνες σε εθνικό επίπεδο, που κληδωνίζουν την κυβέρνησηMacron.

50 χρόνια μετά τον Μάη του ’68, το γαλλικό κράτος επιλέγει να χτυπήσει τη νεολαία με τα ίδια μέτρα καταστολής και καταπίεσης.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους φοιτητές και φοιτήτριες στη Γαλλία. Από το Παρίσι ως τον Βόσπορο οι φοιτητικοί και νεολαιίστικοι αγώνες δεν καταστέλλονται!

Το τελευταίο έργο του ΑΚΡ,που χρησιμοποιεί κάθε είδος εργαλείου χειραγώγησης και καταστολής για να καταστείλει κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή,παίζεται στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου (Boğaziçi). Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, αξιοποιώντας μια προβοκάτσια από μια ομάδα φασιστών, συνέλαβε τους φίλους και τις φίλες μας για να καταστείλει την αριστερή αντιπολίτευση. Καθένας και καθεμία πρέπει να γνωρίζει ότι οι συλληφθέντες σύντροφοι είναι θαρραλέοι επαναστάτες που αγωνίζονται για να γίνουν η φωνή των εργαζόμενων και των καταπιεσμένων, ενώ έχουν κάθε ευκαιρία να κάνουν καριέρα μέσα στο σάπιο αυτό σύστημα.

Τα πανεπιστήμια ήταν πάντα χώρος ελεύθερης σκέψης και αγώνα ενάντια στην τυραννία και το εκμεταλλευτικό σύστημα. Με αυτή την έννοια, τα πανεπιστήμια τροφοδότησαν με αίμα τις επαναστατικές φλέβες της χώρας και ήταν μια πηγή ελπίδας. Αυτή είναι η αλήθεια που το καθεστώς του ΑΚΡ δεν μπορεί να αποδεχθεί.

Η Marielle Franco, ακτιβίστρια του ΛΟΑΤ κινήματος και της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών, ως μέλος του PSOL εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Ρίο ντε Τζανέιρο, πέμπτη σε ψήφους το 2016, και μαχόταν για τη δικαιοσύνη και κατά της αστυνομικής βίας. Ήταν η ίδια αφρο-φεμινίστρια και καταγόταν από το Da Maré, μία από τις μεγαλύτερες φαβέλες στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Ήταν υπεύθυνη για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με τη βία που ασκούν ο στρατός και η αστυνομία κατά των νέων Αφρο-αμερικανών στο Ρίο. 
Η Marielle Franco δολοφονήθηκε μαζί με τον οδηγό της τη νύχτα της 14ης Μάρτη 2018. Επέστρεφε από μια δημόσια συνάντηση μαύρων γυναικών όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε έγινε κόσκινο από τις σφαίρες των δολοφόνων της. Λίγες μέρες πριν, είχε καταγγείλει δημόσια τη δράση της Στρατιωτικής Αστυνομίας στην περιοχή Irajá της φαβέλας Acari. 
Πρόκειται για μια εκτέλεση εν ψυχρώ από ομάδες θανάτου και η μόνη ερώτηση που προκύπτει είναι ποιος κρύβεται από πίσω. 
Σε πολλές πόλεις της Βραζιλίας, όπως και σε μια σειρά άλλες χώρες, οργανώνονται συγκεντρώσεις ώστε να πέσει φως στην υπόθεση της εκτέλεσης μιας ακτιβίστριας που δεν σταμάτησε να αγωνίζεται ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της πόλης του Ρίο, την οποια επέβαλε η κυβέρνηση του Michel Temer. 
Η δημοκρατία τους δεν δειλιάζει να φτάσει ως τη δολοφονία. 
Στα πλαίσια της διεθνούς καμπάνιας για τη δολοφονία της, αλλά και ενάντια στις χιλιάδες δολοφονίες της αστυνομίας και του στρατού της Βραζιλίας, καλούμε σε συγκέντρωση στην Πρεσβεία της Βραζιλίας (Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας 23), την Τρίτη 20/3 στις 6 μμ.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ / ΕΕΚ / ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΣΗ / ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ / Αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία - Ροσινάντε

Η συντρόφισσά μας Marielle Franco, ακτιβίστρια του ΛΟΑΤ κινήματος και της Παγκόσμιας πορείας Γυναικών, ως μέλος του PSOL (Partido Socialismo e Liberdade [Κόμμα του Σοσιαλισμού και της Ελευθερίας]),εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Ρίο ντε Τζανέιρο και μαχόταν για τη δικαιοσύνη και κατά της αστυνομικής βίας. Ήταν η ίδια αφρο-φεμινίστρια και καταγόταν από το DaMaré, μία από τις μεγαλύτερες φαβέλες στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Ήταν μια μαύρη ανύπαντρη μητέρα που ξεκίνησε να δρα σε ένα πεδίο κυριαρχούμενο από τους εκπροσώπους της αστικής τάξης της Βραζιλίας, στην πλειοψηφία τους λευκούς άντρες. Στην αρχή υπήρχε δυσπιστία για την εκλογή της, ωστόσο η κατάταξή της ήταν η πέμπτη υψηλότερη σε περισσότερους από 50 συμβούλους. Κατά τη σύντομη θητεία της (μόλις 18 μήνες), αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ και των γυναικών, των ανύπαντρων μητέρων όπως ήταν και η ίδια, και άσκησε αυστηρή κριτική στην επιθετική, στρατιωτικοποιημένη αστυνόμευση στις φαβέλες, όπου οι κάτοικοι ζουν υπό τον βάναυσο έλεγχο των συμμοριών των ναρκωτικών και από την κρατική βία. Ήταν υπεύθυνη για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με τη βία που ασκούν ο στρατός και η αστυνομία κατά των νέων αφρο-αμερικανών στο Ρίο. Είχε πολλάκις καταγγείλει τη δράση της αστυνομίας του Ρίο, η οποία δουλεύει και περιστασιακά συνεργάζεται με τις συμμορίες των ναρκωτικών και με μια άλλη ενεργή δύναμη στους δρόμους: τις ανεπίσημες πολιτοφυλακές, στα μέλη των οποίων υπηρετούν και πρώην αστυνομικοί.

Η 8η Μάρτη έχει κατοχυρωθεί στη αντζέντα του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος ως μέρα αγώνα και δράσης για τη γυναικεία χειραφέτηση. Η ημερομηνία δεν είναι καθόλου τυχαία αφού προέκυψε από την εξέγερση των εργατριών στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης το 1857, με αίτημα τη μείωση του ωραρίου τους απο 16 σε 10 ώρες, όπως και την εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. 161 χρόνια μετά, είμαστε και πάλι εδώ, όπως και κάθε χρόνο, να συγκεφαλαιώνουμε τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος, να συνεχίζουμε τον αγώνα και να επικαιροποιούμε τα αιτήματά μας. Γιατί η 8η Μάρτη για τον κόσμο του κινήματος δεν είναι ούτε μέρα γιορτής ούτε μέρα επετειακή. Είναι μία ακόμα μέρα αγώνα.

Διεθνιστική διαδήλωση Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 1μμ Προπύλαια

Εκδήλωση - συζήτηση Παρασκευή 2 Μαρτίου 6:30 μμ ΟΠΑ – ΑΣΟΕΕ

 Τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αντιδραστικά και γεμάτα ακροδεξιά εθνικιστική ρητορική, ήταν ένα φιάσκο. Με δεδομένη την υποστήριξη από μεγάλο κομμάτι του πολιτικού φάσματος (ΝΔ, ΑΝΕΛ κλπ), τη χρηματοδότηση που είχαν και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, τα συλλαλητήρια ήταν πολύ λιγότερο μαζικά από αυτό που ήλπιζαν οι διοργανωτές τους. Εξάλλου, ο σχεδιασμός των πιο επιθετικών κομματιών, της χρυσής αυγής και άλλων φασιστικών ομάδων να επιβάλουν καθεστώς τρομοκρατίας στην Αθήνα, μετά τη δολοφονική εμπρηστική επίθεση της κατάληψηςLibertatia στη Θεσσαλονίκη και με την πλήρη κάλυψη της Αστυνομίας, απέτυχε παταγωδώς.

Το συλλαλητήριο της 4ης Φλεβάρη αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός, καθώς αποτελεί έκφανση της προσπάθειας οικοδόμησης  του «μαύρου μετώπου» και νομιμοποίησης, μέσα σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας,  των εθνικιστών και φασιστών. Αποτελεί επίσης έκφανση του πόσο επικίνδυνα χαρακτηριστικά μπορεί να πάρει η (κατά τα άλλα δίκαιη) αγανάκτηση ενάντια στην κυβέρνηση, όταν αυτή κινητοποιείται από την ακροδεξιά δημαγωγία.

Ωστόσο, το συλλαλητήριο ήταν μια αποτυχία. Οργανώθηκε συστηματικά και χρηματοδοτήθηκε από μηχανισμούς του  κράτους (στρατός, εκκλησία), τη ΝΔ και τους ΑΝΕΛ και προπαγανδίστηκε ανοιχτά από δημόσια και ιδιωτικά ΜΜΕ. Ο Μητσοτάκης κατάπιε τον φιλελευθερισμό του και προσχώρησε στον πιο γελοίο παραδοσιακό δεξιό εθνικισμό. Προσπαθήθηκε δε να αποδοθεί στο συλλαλητήριο «παλλαϊκός» χαρακτήρας με τη θλιβερή παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη. Με αυτό το δεδομένο, κρίνεται αποτυχημένο γιατί αφενός δεν συγκέντρωσε ούτε κατά διάνοια τα πλήθη που οι διοργανωτές ήθελαν, παρά τα γελοία νούμερα που ισχυρίζονται εκ των υστέρων, και αφετέρου η ΧΑ δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να το αξιοποιήσει για να επιβάλει την τρομοκρατία που επιδίωκε.

Το εθνικιστικό μίσος τροφοδοτεί τις επεκτατικές βλέψεις του ελληνικού καπιταλισμού, τους ανταγωνισμούς των καπιταλιστών στα Βαλκάνια και τις σχέσεις πατρωνίας με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ο εθνικισμός που συγκροτείται απέναντι στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας ανοίγει το δρόμο για τη στρατιωτικοποίηση των κοινωνιών και των κρατών, ενισχύει το ρατσισμό στη μακεδονική μειονότητα που κατοικεί στην Ελλάδα και γίνεται όχημα για την άνοδο του φασισμού.

Η ταξική αλληλεγγύη και ο κοινός αγώνας του Ελληνικού και Μακεδονικού λαού είναι ο μοναδικός όρος για μια ειρηνική συνύπαρξη στα Βαλκάνια. Οι εργατικές τάξεις και οι λαοί των Βαλκανίων δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Εχθρός τους είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, και όχι κανένας γείτονας. 

Διεθνιστική συγκέντρωση Κυριακή 4/2 1μμ Προπύλαια

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ)

Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας  (ΟΚΔΕ) – Σπάρτακος 

Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ)

Εδώ και πολύ καιρό το δικαίωμα στην Κυριακάτικη αργία βρίσκεται στο στόχαστρο των εργοδοτών, των κυβερνήσεων και της τρόικα. Ήδη από το 2013, τα καταστήματα μπορούν να δουλεύουν 7 Κυριακές το χρόνο (+1 από το 2014 και +2 από το 2016 και μετά). Το 2014 οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων απέτρεψαν σχέδιο που θα επέτρεπε το άνοιγμα των καταστημάτων κάθε Κυριακή. Ωστόσο, από το φετινό Μάη, και με βάση το 3^ο μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τα καταστήματα στις «τουριστικές περιοχές» (στις οποίες κατατάσσονται όλο και περισσότερες) μπορούν να ανοίγουν 32 Κυριακές το χρόνο. Η Κυριακή 5 Νοέμβρη είναι μια από αυτές τις Κυριακές που τα καταστήματα σε όλο το Δήμο Αθήνας, σε πάρα πολλές ακόμα γειτονιές της πόλης, αλλά και σε περιοχές σε όλη τη χώρα, θα είναι ανοιχτά.

Η 1η Οκτωβρίου έφτασε τελικά στην Καταλονία και, αν και ο Ραχόι επαναλάμβανε ότι δεν θα γινόταν δημοψήφισμα, υπήρξαν κάλπες, ψηφοδέλτια και σειρές αναμονής χιλιάδων Καταλανών. Από το πρωί, δεν σταμάτησαν να εκτυλίσσονται σκηνές βίας έξω από τα σχολεία που ήταν κατειλημμένα από το βράδυ. Οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν αθρόα χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών ενάντια στις κινητοποιήσεις, τις ανθρώπινες αλυσίδες και τις καθιστικές διαμαρτυρίες σε μια σειρά από πόλεις με τίμημα 830 τραυματίες.

Δε συμμεριζόμαστε το μύθο της τοπικής κυβέρνησης, σύμφωνα με τον οποίο οι καταλανοί αστυνομικοί (Mossos d’esquadra) έγιναν “η αστυνομία-σύμμαχος του καταλανικού λαού” απέναντι στην Εθνοφρουρά (Guardia civil)  και την Εθνική Αστυνομία, τις ενισχύσεις που έφτασαν από τη Μαδρίτη. Δεν ξεχνάμε το παρελθόν καταστολής του εργατικού και φοιτητικού κινήματος που έχει στους ώμους της η καταλανική αστυνομία, όπως οι επιθέσεις στις διαδηλώσεις ενάντια στον εκπαιδευτικό νόμοLOU υπό τις οδηγίες τηςICV(Ενωμένη Αριστερά στην Καταλονία) κατά τη διάρκεια της τρικομματικής (μαζί με τους σοσιαλιστές,PSC και τη Δημοκρατική Αριστερά,ERC) και ενάντια στη διαδήλωση του κινήματος 15Μ που πραγματοποίησαν αποκλεισμό του τοπικού κοινοβουλίου κατά την ψηφοφορία ενός πακέτου περικοπών τον Ιούνιο του 2011. Δεν είναι “σύντροφος” του κινήματος, τον ίδιο ρόλο καταναγκασμού παίζει. Θα δούμε τη στάση της στη γενική απεργία την Τρίτη.

Όλοι και όλες στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις.

Σάββατο 16 Σεπτέμβρη, 6 μ.μ., Σύνταγμα

 Δευτέρα 18 Σεπτέμβρη, 5 μ.μ., μνημείο Φύσσα, Κερατσίνι

Πριν τέσσερα χρόνια, ο αντιφασίστας τραγουδιστής Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από οργανωμένους ναζί της Χρυσής Αυγής. Δεν ήταν η πρώτη δολοφονική επίθεση των ναζί – αρκεί να θυμηθούμε τη στυγνή δολοφονία του ΣαχζάτΛουκμάν λίγο καιρό νωρίτερα. Ήταν όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Τις επόμενες μέρες, χιλιάδες εργαζόμενοι, νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες βγήκαν στους δρόμους, μαζικά, οργισμένα και μαχητικά, αρχικά στο Κερατσίνι και σε πολλές πόλεις της χώρας, έπειτα εναντίον των κεντρικών γραφείων της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΜΠΟΛΙΒΑΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ,

ΤΗΝ ΝΤΟΠΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ!

 Οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές για το μέλλον της μπολιβαριανής διαδικασίας. Η αντιπολίτευση επιδιώκει να ανατρέψει το καθεστώς Μαδούρο και να ξεμπερδέψει μια για πάντα με τις κατακτήσεις και το συμβολισμό του. Είναι προφανές ότι τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει από τη δήθεν δημοκρατική αντιπολίτευση, που προσπαθεί να αντλήσει δημοκρατικό άλλοθι απέναντι στο “αυταρχικό καθεστώς”, συνεπικουρούμενη καθημερινά από τα δυτικά κυρίαρχα ΜΜΕ στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οι αντιπολιτευόμενοι είναι ένας εσμός από ανθρώπους των πολυεθνικών και των τραπεζών, αυτοεξόριστους του Μαϊάμι, παλιές ελίτ του πετρελαίου που έχουν χάσει εν μέρει τα προνόμιά τους, ανοιχτούς φασίστες, νεαρούς οπλισμένους κουκουλοφόρους τραμπούκους με πρακτικές παραστρατιωτικών συμμοριών. Είναι σε απευθείας επαφή με την Ουάσινγκτον και τους αντιδραστικούς κύκλους της Κολομβίας και άλλων γειτονικών χωρών. Η πολιτική τους δράση συνίσταται στο οικονομικό μποϋκοτάζ απέναντι στο καθεστώς, τη φυγή τεράστιων κεφαλαίων στο εξωτερικό, τον οικονομικό στραγγαλισμό των λαϊκών στρωμάτων και, πιο πρόσφατα, την τρομοκρατία στο δρόμο, τον εμπρησμό πολιτών, τους πυροβολισμούς εναντίον των πιο φτωχών και σκουρόχρωμων. Ειδικά το τελευταίο διάστημα, έχουν αποχαλινωθεί στο πλαίσιο μιας σειράς λιγότερο ή περισσότερο βίαιων πραξικοπημάτων (Βραζιλία, Ονδούρα, Παραγουάη). Η νίκη της αντιπολίτευσης θα σημάνει τη βίαιη καταστολή των εργατικών και λαϊκών κινημάτων και την σφιχτή πρόσδεση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι απειλές του προέδρου Τραμπ για ανάληψη στρατιωτικής δράσης ενάντια στη Βενεζουέλα δείχνουν το ποιόν της.

Το 20^ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ λαμβάνει χώρα στην Αθήνα, σε μια περίοδο που τα κράτη της Ευρώπης επιλέγουν να ενισχύσουν τα σύνορά τους με πλεονάζουσα ξενοφοβία και μισαλλοδοξία προκειμένου να δικαιολογήσουν την  αυξημένη στρατιωτική παρουσία και να μεταθέσουν το πρόβλημα της καθημερινότητας των καταπιεσμένων στο «διαφορετικό».

Οι παγκόσμιοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί διαλύουν τις ζωές εκατοντάδων χιλιάδων, και στον απόηχο των επιθέσεών τους, επιλέγουν το πόσο «φιλάνθρωποι» ή «μετριοπαθείς» θα δείξουν ανάλογα με το δημοσκοπικό τους προφίλ. Παράλληλα εξελίσσεται νέο κύμα επιθέσεων των Ταλιμπάν στο βόρειο Πακιστάν εν όψει της γιορτής Ιντ. Στον «χαμένο παράδεισο» της Ευρώπης, οι πρόσφυγες καταλήγουν σε κέντρα κράτησης μακριά από την ελπίδα για ζωή και ευημερία. Το ανθρωπιστικό προσωπείο που χρησιμοποιούν η κυβέρνηση και η πλειοψηφία των ΜΚΟ είναι ψευδεπίγραφο. Τα περιστατικά βίας και αυτοκτονιών σπάνε κάθε πρόσχημα που θέλει να κρατήσει η κυβέρνηση. Η περιθωριοποίηση, η ανέχεια, η αλλοτρίωση στο σημείο του να χάνεται κάθε επίπεδο συνείδησης και ελπίδας για διεκδίκηση, είναι τα όπλα του κεφαλαίου εναντίον των λαών που ξεριζώνονται και μετατρέπονται σε εκμεταλλεύσιμα και αποπροσανατολισμένα στρώματα εργασίας.

Ο αδίστακτος και κατά συρροή δολοφόνος του μικρού Μάριου, είναι ο καπιταλισμός και το σάπιο κράτος του, αμφότερα εκ γενετής διεφθαρμένα μέχρι το μεδούλι.

Οι Ρομά, ή όπως αλλιώς, είναι μια μειονότητα που διαχρονικά αντιμετώπιζε μία από τις χειρότερες μορφές ρατσισμού, ενώ η πολιτεία ποτέ δεν εφάρμοσε μια ουσιαστική πολιτική για την ένταξή τους, εγκαταλείποντάς τους στο περιθώριο, κοινωνικά αποκλεισμένους σε μέγιστο βαθμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για τους ίδιους όσο και για την υπόλοιπη κοινωνία. Και σα να μην έφτανε αυτό, το σάπιο σύστημα βρήκε και τρόπο να αντλήσει κέρδος από αυτή την περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα: μετέτρεψε μια μερίδα από αυτούς σε λιανέμπορους του λευκού θανάτου.

Λόγω της ιδιότυπης κοινωνικής τους κατάστασης και του αποκλεισμού που υφίστανται από την εκπαίδευση και τα άλλα βασικά κοινωνικά αγαθά, οι Ρομά είναι ανήμποροι να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις και να προσαρμοστούν στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Όλα αυτά με τη σειρά τους, σε συνδυασμό με την εδώ και δεκαετίες απαξίωση των παραδοσιακών τους επαγγελμάτων (γανωτές, καλαθοπλέκτες, σιδηρουργοί, χαλκουργοί, τροχιστές,εργάτες γης κλπ.) οδηγούν στο να αδυνατούν ολοκληρωτικά να βρουν διέξοδο προς την ήδη ρημαγμένη αγορά εργασίας, να βρουν τρόπο να κερδίσουν ένα εισόδημα, να βρουν και αυτοί μια θέση στο ήλιο.

Στην περιοχή του Απρόπυργου, εδώ και μήνες διεξάγονται καταφανείς βιαιοπραγίες εις βάρος μεταναστών εργατών γης από φασιστικές ομάδες της περιοχής. Οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν για κίνητρο την συγκάλυψη της μαύρης καθημερινότητας στην εργασία των μεταναστών.

Η δράση των συγκαλυμμένων κάτω από την ανωνυμία φασιστών βρίσκει κατάλυμα στα τοπικά γραφεία της Χρυσής Αυγής. Οι πολλαπλές δολοφονικές επιθέσεις διεξάγονται κάτω από την ανεκτικότητα της Ελληνικής Αστυνομίας, καθώς τα περιστατικά έχουν πολλάκις καταγγελθεί, ενώ το τελευταίο διάστημα οξύνονται.

Οι φασίστες και αυτοί που τους καλύπτουν θέλουν τους μετανάστες σύγχρονους σκλάβους. Δικό μας χρέος να τους ενώσουμε με το συνολικότερο εργατικό κίνημα, και με αντιφασιστικό πρόταγμα να δώσουμε τη μάχη για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και εργασίας.

Το φετινόAthens Pride λαμβάνει χώρα έναν χρόνο μετά την ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελούσε διεκδίκηση χρόνων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Ωστόσο, πολλά σκοτεινά νομικά σημεία, ελλείψεις και περιορισμοί είναι ο τελικός απολογισμός αυτής της καθ’ όλα επίδοξης διαχείρισης της «κυβέρνησης της αριστεράς», μιας που το ανερχόμενο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα διεκδικεί πολλά περισσότερα, όπως ο πολιτικός γάμος, η παιδοθεσία και η κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου κ.ά. Εκτός όμως από τις παραπάνω διεκδικήσεις αστικών ελευθεριών, υπάρχουν και ομάδες που ριζοσπαστικοποιούνται προς μια συνολικότερη ανάδειξη της διαθεματικότητας που έχουν οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, στη βάση της ταξικότητας. Παρά το ότι τα τελευταία χρόνια, μέσω τουAthens Pride, έχει ανοίξει ο διάλογος για τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, η διοργάνωσή του από μία αδιαφανή ΜΚΟ, η εμπορευματοποίηση και η ύπαρξη χορηγών, με τρανταχτά παραδείγματα την πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και τηνELDORADO (η οποία τελικά, μετά από την κατακραυγή ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, αποχώρησε από τη συνεργασία), έρχονται σε αντίθεση με το πραγματικό νόημα της ημέρας για το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, μιας ημέρας μνήμης της εξέγερσης στοStonewall.

Συγκέντρωση αλληλεγγύης Τρίτη 30/5, 09.00 π.μ. στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Η σύλληψη 3 αντιφασιστών αγωνιστών από το Περιστέρι και την Πετρούπολη και η απόδοση βαριών κατηγοριών, με τις οποίες οδηγούνται σε δίκη, είναι άλλη μια προκλητική περίπτωση κρατικής δίωξης ενάντια στο κίνημα. Τα τελευταία χρόνια έχει στηθεί μια πραγματική βιομηχανία πολιτικών διώξεων και καταδικών εναντίον εργαζομένων, αντιφασιστών, συνδικαλιστών και αγωνιστών. Δύσκολα περνά μέρα, πλέον, που να μην γίνεται και μια τέτοια δίκη.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού πάτησε χυδαία στην πλάτη του κινήματος, τώρα στέλνει τους εκπροσώπους του στο εδώλιο, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων, στην υπηρεσία των ίδιων καπιταλιστικών συμφερόντων.

Νέα αντεργατικά μέτρα.Στις 17/5 να μπει ένα εμπόδιο στα μέτρα που πηγαίνουν για ψήφιση ύστερα από τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Εργατικά σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς, φοιτητικοί σύλλογοι, να πούμε ένα συντονισμένο «όχι» στην διάλυση των σχέσεων εργασίας και στις νέες περικοπές του εργατικού εισοδήματος, να παλέψουμε για την επανεμφάνιση ενός εργατικού κινήματος σε ρόλο πρωταγωνιστή.

Να μην περάσει!

Εξευτελιστική η συμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση. Το ζοφερό σκηνικό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια καθαρή συνέχιση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και της μετακύλισης του κόστους της οικονομικής κρίσης στο εισόδημα των πιο χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων. Η πτώση του αφορολόγητου και η νέα επίθεση στις συντάξεις οξύνουν τον ταξικό πόλεμο. Μια σειρά από μεταρρυθμίσεις διαμορφώνουν ένα νέο εργασιακό περιβάλλον, που ακυρώνει κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η περαιτέρω απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ο δραστικός περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, η διατήρηση του καθεστώτος διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων, η προετοιμασία για την επαναφορά του εργοδοτικούlockout, η περαιτέρω αύξηση των ήδη τεράστιων ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων με μπλοκάκι, η επιτάχυνση των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων (ηλεκτρικό, νερό, φυσικό αέριο, λιμάνια, αεροδρόμια) που αυξάνουν το κόστος για τις στοιχειώδες κοινωνικές ανάγκες και αφήνουν τους εργαζόμενους έρμαιο στα χέρια ιδιωτών καπιταλιστών, δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αποφασισμένη να πατήσει επί πτωμάτων για διαμορφώσει ένα νέο εργασιακό περιβάλλον.

Ο πρώτος γύρος των γαλλικών εκλογών ανέδειξε τον φιλελεύθερο Μακρόν και την ακροδεξιά Λεπέν ως υποψηφίους για την προεδρεία στον δεύτερο γύρο. Το αποτέλεσμα δείχνει την βαθειά πολιτική κρίση στην οποία βρίσκεται η γαλλική κοινωνία, μια κοινωνία της οποίας ένα κομμάτι μάχεται και εμπνέει το εργατικό κίνημα παγκοσμίως ενώ ένα άλλο κομμάτι βαδίζει στον δρόμο του συμβιβασμού, του φιλελεύθερου προγράμματος και του εθνικού οράματος.

Ο Εμανουέλ Μακρόν έχει προϋπηρεσία στην επενδυτική  τράπεζα Rothchild ενώ έφυγε από την κυβέρνηση Ολάντ επιθυμώντας μια πιο επιθετική αντεργατική πολιτική. Η υποψηφιότητά του, που ήδη υποστηρίζεται από τους περισσότερους υποψηφίους πλην Μελανσόν, έναντι της Μαρίν Λεπέν προβλέπει μια συνεπή φιλελεύθερη πολιτική που περιλαμβάνει μείωση των κρατικών δαπανών και μια συνέχιση της καταπάτησης των εργατικών διεκδικήσεων, όπως έγινε πέρυσι με τον αντεργατικό νόμο El-Khomri.