ΟΚΔΕ Σπάρτακος

Η κυβέρνηση της ΝΔ φέρνει νέο αντιδραστικό νόμο που μ’ αυτόν περιορίζει δραστικά το δικαίωμα στην διαδήλωση και στην κινητοποίηση. Τον φέρνει μέσα στο καλοκαίρι για να κάμψει τις αντιδράσεις του αγωνιζόμενου κόσμου. Τον φέρνει σε μια συγκυρία που μια ολόκληρη κοινωνία προσπαθεί ακόμα να σταθεί στα πόδια της, μετά από την περίοδο της καραντίνας. Θέλει να βάλει “ένα τέλοςστη μεταπολίτευση”, επιβάλλοντας την κανονικότητα.

Ο νέος νόμος προβλέπει τα εξής ακραία μέτρα:

• Ειδική άδεια για την πραγματοποίηση κάθε διαδήλωσης. Ο “οργανωτής” της διαδήλωσης θα πρέπει να δηλώνει μέσω μια ειδικής πλατφόρμας μέρος, χρόνο και σκοπό της κινητοποίησης. Με βάση αυτά θα κρίνεται εάν θα επιτρέπεται ή θα απαγορεύεται μια διαδήλωση.

• Η αστυνομία θα καθορίζει όχι μόνο το εάν θα επιτρέπεται μια διαδήλωση, αλλά και τη διαδρομή της και τι μέρος του δρόμου θα καταλαμβάνει. Λόγοι απαγόρευσης ή περιορισμού μιας διαδήλωσης θα είναι το “εάν θα γίνουν ποινικές πράξεις”, “όταν διαταράσσεται η κοινωνικοοικονομική δραστηριότητα” και “όταν παρακωλύεται η πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες, οργανισμούς κοινής ωφέλειας και νοσηλευτικά ιδρύματα”.

• Μια πορεία υποχρεώνεται να ορίσει έναν διαδηλωτή ως “οργανωτή”. Ο “οργανωτής” πρέπει να έχει εικόνα όλης της πορείας καθ’ όλη την διάρκεια της. Να διασφαλίζει την τήρηση των όρων για να είναι νόμιμη η διαδήλωση και να μην διαλυθεί από την αστυνομία. Θα πληρώνει αποζημιώσεις εάν σε αυτήν “γίνονται φθορές και απειλείται η ανθρώπινη ζωή”. Θα πρέπει να βρίσκεται σε επικοινωνία με αστυνομικό ή λιμενικό, “ειδικά απεσταλμένο”, που θα ελέγχει την πορεία. Ο “οργανωτής” θα πρέπει να καθορίζει “ειδική ομάδα περιφρούρησης” και να αποτρέπει συμμετοχή ατόμων που έχουν “βίαια μέσα”.

• Μπορεί να επιτρέπονται “αυθόρμητες συναθροίσεις” μόνο εάν “δεν θα διαταράξουν την κοινωνικοοικονική δραστηριότητα” και “δεν θα γίνουν επεισόδια σ’ αυτές”. Μια διαδήλωση μπορεί να διαλυθεί κατά την διάρκειά της από την αστυνομία και όχι με εντολή εισαγγελέα. Επιβάλλεται ποινή “ιδιώνυμου” ενός έτους σε διαδηλωτή που συλλαμβάνεται σε απαγορευμένη διαδήλωση.

Με βάση τα όσα προβλέπει ο αντιδραστικός νόμος για τις διαδηλώσεις βγαίνει το εξής συμπέρασμα: το κράτος, με εντολή του κεφαλαίου, θέλει να ελέγξει ακόμη πιο πολύ την δραστηριότητα και την αυτοτελή δράση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.Το έχει ήδη δείξει με τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία. Στοχεύει στην καταστολή των αντιδράσεων και αντιστάσεων “των από κάτω” απέναντι στις επιθέσεις που δέχονται από τους καπιταλιστές. Για μια ακόμη φορά φαίνεται ο ταξικός ρόλος που έχει το κράτος και οι μηχανισμοί του και το πως το ίδιο έχει συνέχεια στη διαχείρισή του.

Το κράτος βάλλει τα δημοκρατικά δικαιώματα που με τους αγώνες της κατέκτησε η εργατική τάξη. Τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι παραχωρήσεις των αστών στους καταπιεσμένους. Τα διεκδικούν οι τελευταίοι μέσω της διαρκούς πάλης τους, για να μπορούν να οργανώνουνανεξάρτητατους αγώνες τους.Ο νέος νόμοςβάζει στο στόχαστροστην αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων καταπιεσμένων κι έχει την αξίωση να υπαγορεύσειτους όρους με βάση τους οποίους θα συγκροτούν το κίνημα τους και θα εμφανίζονται στον δρόμο. Ο νόμοςπροσπαθεί να αποτρέψει την παρουσία “στον δρόμο του αγώνα”, ως πεδίο και έδαφος διακίνησης ιδεών και ζυμώσεων, πρακτικών ενάντια στο σύστημα και το κράτος των καπιταλιστών. Το σύστημα θέλει να θωρακιστεί απέναντι στην ικανότητα του κινήματος να μπλοκάρει πολιτικές αποφάσεις, να αποκλείει ή να καταλαμβάνει θεσμικά κτίρια, να παραλύει τη μηχανή της παραγωγής και του κράτους, όπως έκανε στα χρόνια των μεγάλων κινητοποιήσεων της εποχής της κρίσης.

Προετοιμάζει αγριότερη καταστολή των διαδηλώσεων, προσπαθώντας ταυτόχρονα να στερήσει κάθε δυνατότητα αυτοπροστασίας από τους διαδηλωτές. Ενδυναμώνει το νομικό οπλοστάσιο για τη σύλληψη και καταδίκη αγωνιστών, αξιοποιώντας και το προηγούμενο της βιομηχανίας πολιτικών δικών που έστησαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα.

Ο νέος νόμος κινείται στο κυβερνητικό προπαγανδιστικό αφήγημα: “να μην διαταραχθεί και να επανεκκινηθεί η οικονομία”, στις “ειδικές συνθήκες” που βρίσκεται λόγω πανδημίας και κορονοϊού. Η εργατική τάξη πρέπει να κάνει θυσίες “για να κινηθεί η αγορά”. Η κυβέρνηση δείχνει και με το επικοινωνιακό της αφήγηματη σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται ηκαπιταλιστικήοικονομία. Δηλώνει εμμέσως ότι έρχεται νέα περίοδος ύφεσης στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης. Την κρίση για μια ακόμη φορά θακληθούν να την πληρώσουν η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι, γιατί φυσικά τα αφεντικά δεν πρόκειται να κάνουν καμία θυσία.

Την κυβέρνηση, επομένως, δεν την έπιασε κάποια τρέλα.Φοβάται τις αντιδράσεις που θα φέρουν τα νέα μέτρα που έχει στα σκαριά. Με προληπτική καταστολήπρολειαίνει το έδαφος για τα επόμενα χρόνια. Με την βοήθεια των ΜΜΕ συκοφαντεί τις διαδηλώσεις, ως υπεύθυνες “που δεν κινείται η αγορά”, όπως συκοφάντησε νωρίτερα το πανεπιστημιακό άσυλο.Ελπίζει, έτσι, να μην ξαναζήσει τις εκρηκτικές καταστάσεις των μεγάλων αγώνων της περιόδου 2008-2012. Ελπίζει να μη φτάσει στην αυλή της η φλόγα της εξέγερσης που καίει σήμερα την πλουσιότερη καπιταλιστική χώρα, τις ΗΠΑ. Ελπίζει να αποφύγει τις εξεγέρσεις που έζησαν τον τελευταίο χρόνο οι αστικές τάξεις της Αλγερίας, του Σουδάν, του Λιβάνου, του Χονγκ Κονγκ, του Εκουαδόρ, της Χιλής. Φρούδες ελπίδες.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει τον νόμο σε μια εποχή που νομίζει ότιέχει αρκετή δημοφιλία για να το κάνει.Νομίζει ότι μπορεί να προσθέσει ακόμα ένα τρόπαιοστις κατασταλτικές τις “επιτυχίες”, με την δολοφονική της πολιτική απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, την κατάργηση του ασύλου, τις τροποποιήσεις στον ποινικό κώδικα και τις εκκενώσεις των καταλήψεων. Είναι τμήμα του σχεδίου “νόμος και τάξη”.Όμως, η καταστολή της έχει γυρίσει μπούμερανγκ πολλές φορές.

Έρχεται ένας αντιδραστικός νόμος σε μια εποχή που η ένταση του αυταρχισμού και ο κοινωνικός έλεγχος είχαν γίνει “κανονικότητα”εν μέσω καραντίνας.Σε μια εποχή κατά την οποία είχε επιβληθεί η λογική “της κοινωνικής ανοσίας της καταστολής” καιείχε περιοριστεί η πολιτική και η συνδικαλιστική δράση μεόχηματην απαγόρευση της κυκλοφορίας.Ονόμοςεπεκτείνει τη λογική της“ατομικής ευθύνης“ κάνοντας τη διάκριση μεταξύ “υπεύθυνων διαδηλωτών” και “ανεύθυνων στοιχείων”.

Το κίνημα με τον πολύπτυχο και μαχητικό του χαρακτήρα πρέπει να βάλει φρένο στον νέο νόμο. Να αναπτύξει αντανακλαστικά και να προλάβει τις εξελίξεις. Να βγει μπροστά φεύγοντας από την αμηχανία του προηγούμενου διαστήματος. Να συντονίσει τις δυνάμεις του σε επίπεδο δρόμου, ναφέρει σε ουσιαστική επαφή τα διάφορα τμήματά του, να εξηγήσει στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων το πόσο τους απειλεί ο νόμος. Η ενότητα του κινήματος είναι αναγκαίαγια να δοθεί απάντηση σε έναν νόμο που θέτει στο στόχαστρο την ίδια την ύπαρξή του. Η πολιτική απάντηση δεν πρέπει να είναι ούτεαπλώς“δικαιωματική” ούτε, από την άλλη, φοβικήπρος έναμέρος του κινήματος, απολογητική και με διάθεση “προβοκατορολογίας”. Οι μαζικοί φορείς του κινήματος χρειάζεται να βγουν μπροστά με αγωνιστικές και απεργιακές αποφάσεις. Χρειάζεται τώρα γενική απεργία.Με τη δύναμη της εργατικής τάξης, των κοινωνικών κινημάτων και του λαού, ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά. Θα αποτρέψουμε την ψήφιση του.

Καλούμε στις πορείες τη Τρίτη 7/7 και τη Πέμπτη 9/7 στις 19:00 στα Προπύλαια

Η έξαρση του νέου κορωνοϊού, ή COVID-19, επέβαλε απότομη παύση στην παγκόσμια οικονομία. Σχεδόν όλες οι αντιφάσεις του καπιταλισμού, κάποιες κρυμμένες πίσω από την οικονομική άνθηση, εμφανίζονται ανάγλυφες πια, ανάμεσα στα κλεισίματα, στον πανικό και στα μέτρα έκτακτης ανάγκης.

Μέχρι τις 24 Μαρτίου, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοϊού έχουν εκτοξευθεί σε πάνω από 410.000 παγκοσμίως. Ο μεγαλύτερος αριθμός κρουσμάτων εξακολουθεί να βρίσκεται στην Κίνα, αλλά εκεί η αύξηση των κρουσμάτων έχει επιβραδυνθεί σε διψήφιους αριθμούς, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέφεραν περισσότερα από 13.000 νέα κρούσματα μόνο στις 23 Μαρτίου. Ο αριθμός των νεκρών στην Ιταλία έχει ξεπεράσει αυτόν της Κίνας και ήδη η υπόλοιπη Ευρώπη αρχίζει να αντικατοπτρίζει την κατάσταση στην Ιταλία. Η Γερμανία, η Γαλλία και το Ισπανικό κράτος βρίσκονται στο κατόπι της Ιταλίας κατά τον αριθμό των κατά ημέρα νέων επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, αρκετά πάνω από 3500 στην κάθε μία και ανεβαίνει. Η επόμενη χώρα που προσεγγίζει αυτούς τους τιτάνες του εμπορίου είναι το Ιράν, με λίγο πάνω από 1000 νέα κρούσματα κάθε μέρα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Η πανδημία του κορωναϊού έχει αποκαλύψει την υπονόμευση της δημόσιας υγείας, των δήμων και των κοινωνικών υπηρεσιών, μετά από χρόνια σκληρών περικοπών και προπαγάνδας περί δήθεν «υπεράριθμου προσωπικού». Η κυβέρνηση, παρά τις επικοινωνιακού τύπου εξαγγελίες, αντί να εξασφαλίσει νέες ΜΕΘ, προσωπικό, τεστ για τον ιό και να επιτάξει τις ιδιωτικές κλινικές, όπως ζητούν οι γιατροί, νοικιάζει ΜΕΘ σε διπλάσια τιμή από ότι χρεώνεσαι σε ιδιώτη, μιλάει για «ατομική ευθύνη» και χρησιμοποιεί την πανδημία ως άλλοθι και για την επιτάχυνση των αντεργατικών πολιτικών.

Η ίδια κατάσταση με τα νοσοκομεία επικρατεί και στους δήμους. Αντί να προχωρήσουν στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων στην καθαριότητα και τις κοινωνικές υπηρεσίες και σε προσλήψεις, ανακοινώνουν «απ’ ευθείας αναθέσεις της καθαριότητας στον ιδιωτικό τομέα». Οι εργαζόμενοι στους δήμους, όπως και το νοσηλευτικό προσωπικό, δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα για να σταθεί όρθια η κοινωνία. Για να αντιμετωπιστεί η θανατηφόρα απειλή , η διάλυση και οι χρόνιες ανεπάρκειες που έχουν επιφέρει οι αντεργατικές πολιτικές απαιτούμε τη λήψη άμεσων μέτρων:

Δημοσιεύουμε 2 ανακοινώσεις του Partito Comunista dei Lavoratori για την κατάσταση στην Ιταλία, μετά το ξεσπάσματος της πανδημίας.

Τι έφταιξε και τι φταίει για όλα αυτά που συμβαίνουν; Η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών στην υγεία, οι συμφωνίες με τα ιδιωτικά νοσοκομεία και πώς κάποιοι ακόμα πλουτίζουν εις βάρος της υγείας και της ζωής της εργατικής τάξης.

Η υγειονομική κρίση μας επηρεάζει όλους, ωστόσο κάποιοι έχουν την δυνατότητα να κερδοσκοπούν και να την περνάνε λάδι όταν κάποιοι άλλοι διατηρούν την υποχρέωση να πληρώσουν, να αποκλειστούν από την πρόνοια/περίθαλψη, ή ακόμα και να πεθάνουν άσκοπα. Δεν πρόκειται για πόλεμο με κάποιον "αόρατο εχθρό", αλλά για άλλη μια σκληρή ταξική αντιπαράθεση. Υπάρχουν 2 παράλληλες πραγματικότητες, η πραγματικότητα των "από πάνω" και η δική μας. Να μην μείνουμε απλά θυμωμένοι, να μη μείνουμε απλά αγανακτισμένοι αλλά να σηκώσουμε το γάντι...

Η αντίδραση της εργατικής τάξης για να προστατέψει τον εαυτό της, οι προδοσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ένας αγώνας εν εξελίξει… Ένας αγώνας για να νικήσει η ζωή, για να νικήσει η τάξη μας!

Η πανδημία του κορονοϊού είναι πλέον μια πραγματικότητα που τροποποιεί σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα της τάξης μας, τις συνθήκες εργασίας και κοινωνικής ζωής και τα μέσα διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Οι θεωρίες συνωμοσίας για τη δημιουργία και διασπορά του ιού δεν μας αφορούν. Ούτε είναι ζήτημα για τις πολιτικές οργανώσεις να πάρουν θέση από ιατρικής ή επιδημιολογικής άποψης. Όσοι και όσες δοκίμασαν να δώσουν απαντήσεις για ένα θέμα εν πολλοίς πρωτόγνωρο με βάση τα όποια προκατασκευασμένα αναλυτικά «πολιτικά» τους εργαλεία είτε κατέληξαν σε εντελώς άστοχες προβλέψεις που σε λίγες μέρες εξανεμίστηκαν είτε κατασκεύασαν φαιδρά παραπολιτικά σενάρια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κίνδυνος είναι πραγματικός και κάθε μέρα πιο ορατός. Το πολιτικό ζήτημα όμως είναι η κατανόηση του ρόλου της επιδημίας και των συνεπειών της στον ταξικό συσχετισμό δύναμης, και κυρίως τα πολιτικά μας καθήκοντα στη νέα κατάσταση που αυτή διαμορφώνει.

Άσχετα με το ότι βιολογικά μπορεί να μεταδοθεί σε όλους, η επιδημία του κορονοϊού είναι εξόχως ταξική. Χτυπάει κυρίαρχα την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα, αλλά και μεταβάλλει συνολικά τις συνθήκες στις οποίες διεξάγεται η ταξική πάλη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πυροβολεί και δολοφονεί στο ψαχνό πρόσφυγες και μετανάστες. Τους χαρακτηρίζει, με πολεμικούς όρους, «ασύμμετρη απειλή» και «εισβολείς». Κλείνει τα σύνορα, βάζει τον στρατό και την αστυνομία να κυκλοφορούν και να οπλοφορούν. Δικαιολογεί την πρακτική της πάνω στο ότι τους «εργαλειοποιεί» ο Ερντογάν, διότι αθετεί την συμφωνία Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας, για να κατανεμηθεί πάλι η μοιρασιά των χρημάτων. Η ρατσιστική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας έλαβε έκτακτα μέτρα που παγώνουν τις αιτήσεις ασύλου για ένα μήνα, συκοφαντεί τους πρόσφυγες, φτάνει στο σημείο γελοιότητας να διοχετεύει κατασκευασμένες ειδήσεις και ότι είναι φορείς κορονοϊού, αλλά και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου να βγούνε παγανιά φασιστικές συμμορίες και ακροδεξιοί αγανακτισμένοι κάτοικοι για να παίξουν τον βρώμικο δολοφονικό ρόλο τους. Μια κυβέρνηση που θέλει να κάνει την ζωή των προσφύγων αβίωτη, ψηφίζοντας νέο πιο περιοριστικό νόμο για το άσυλο αλλά και χτίζοντας νέα κλειστά κέντρα κράτησης-φυλακές στα νησιά και στην ενδοχώρα αλλά και πλωτά φράγματα στην θάλασσα. Στο δολοφονικό της έργο, έχει την αμέριστη στήριξη της ΕΕ, που την στηρίζει οικονομικά για την καταστολή και την δολοφονική της πρακτική στα σύνορα. Έχει ουσιαστικά και τη στήριξη της αντιπολίτευσης, με τον Τσίπρα να δηλώνει ότι το κλείσιμο των συνόρων είναι σωστό και να παραδέχεται κυνικά ότι, στα χρόνια της δικής του κυβέρνησης, οι πνιγμοί στο Αιγαίο οφειλόταν στο γεγονός ότι είχαν τον Έβρο κλειστό.

Η κυβέρνηση και ελληνική άρχουσα τάξη θωρακίζουν τα σύνορα από «εισβολείς» διότι θέλουν να εκμεταλλευτούν το προσφυγικό, για να παίξουν τα δικά τους γεωπολιτικά και ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, μη λογαριάζοντας ανθρώπινες ζωές. Ενόψει της διαφαινόμενης ήττας της Τουρκίας στα ανοικτά της μέτωπα στην Συρία, το Ελληνικό κράτος και ο ελληνικός εθνικισμός θέλουν να βγούνε νικητές στον ανταγωνισμό μαζί της και να φανεί ότι δεν υποχωρούν σε τίποτα. Θέλουν επίσης να συγκροτήσουν την εθνική-εθνικιστική ενότητα εντός, με βάση το ρατσιστικό μίσος, διαχωρίζοντας μεταξύ τους τους καταπιεσμένους. Φέρνει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τον πόλεμο δίπλα μας και με πολεμική ένταση και χαρακτήρα σκοτώνει πρόσφυγες-μετανάστες στα σύνορα.

Όχι στις αντιδραστικές συγκεντρώσεις «κατοίκων»

Το Σάββατο 11 Γενάρη, δύο αυτόκλητες και ανώνυμες ομάδες κατοίκων (κάτοικοι Εξαρχείων και κάτοικοι Καλλιδρομίου) κάλεσαν σε συγκέντρωση και παρέμβαση στο Α.Τ. Εξαρχείων, διαμαρτυρόμενοι για την παραβατικότητα, τα σπασίματα των αυτοκινήτων, τα ναρκωτικά και το λαθρεμπόριο τσιγάρων. Τη συγκέντρωση στήριξαν ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ, μέλη διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, μαγαζάτορες και γνωστοί τοπικοί παράγοντες. Παρότι η κίνηση αυτή συγκέντρωσε ελάχιστο αριθμό ανθρώπων και συνάντησε την υγιή αδιαφορία των κατοίκων και εργαζομένων των Εξαρχείων, η λογική της είναι επικίνδυνη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που κραυγάζουν όλη μέρα ενάντια στα Εξάρχεια έσπευσαν να καλύψουν τη συγκέντρωση, που ταίριαζε τέλεια στο κλίμα γενικής υστερίας για την ανομία στην περιοχή.

Η συγκέντρωση κατέληξε στην επίσκεψη μιας επιτροπής στο Α.Τ., η οποία κάλεσε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Ο αυτόκλητος εκπρόσωπος των κατοίκων δήλωσε ότι θα συναντήσει τον ίδιο τον Χρυσοχοΐδη, για να πάρει τα εύσημα του διευθυντή ασφαλείας, που είπε ότι η περαιτέρω στελέχωση του τμήματος θα ωφελήσει και την αστυνομία, και τους πολίτες. Όλοι συμφώνησαν ότι χρειαζόμαστε περισσότερους μπάτσους.

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται σε ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό. Από τη μία, η κυβέρνηση της ΝΔ, του βασικού αστικού πυλώνα εξουσίας στη χώρα, έχει βάλει για τα καλά μπροστά την προεκλογική της ατζέντα. Νέες φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο, νέες αντιαπεργιακές και αντισυνδικαλιστικές μεταρρυθμίσεις, νέα κρατικές ρατσιστικές εκστρατείες, νέες επιθέσεις στην εκπαίδευση και βασικά η όξυνση της καταστολής σύμφωνα με το δόγμα “νόμος και τάξη” επιστρατεύονται προκειμένου να γίνει πράξη η περιβόητη διακηρυγμένη “επιστροφή στην κανονικότητα”.

Από την άλλη, η νεολαία, αλλά και σημαντικά κομμάτια των εργαζομένων, δείχνουν αυξημένη διάθεση να μην υποταχτούν σε αυτή την κανονικότητα. Οι μεγαλειώδεις πορείες για τον Ζακ και τον Παύλο Φύσσα, οι πρωτόγνωρες σε χαρακτήρα και μαζικότητα κινητοποιήσεις ενάντια στην κλιματική αλλαγή και οι σημαντικές απεργίες παρά και ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία έδωσαν τη σκυτάλη σε ένα νέο φοιτητικό κίνημα, που ξαναβγαίνει μαζικά στο δρόμο, υψώνει αναχώματα στα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια και υπερασπίζεται την κομβικής σημασίας κατάκτηση του Ασύλου ενάντια στη λυσσαλέα εκστρατεία της κυβέρνησης να ξεμπερδεύει μαζί του.

Καταγγέλλουμε την εισβολή της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ στις 10-11/11/19

Την Κυριακή 10/11 η αστυνομία μαζί με την αντιτρομοκρατική μπούκαραν στην ΑΣΟΕΕ και άνοιξαν στέκια πολιτικών δυνάμεων, κατάσχεσαν ακόμα και έντυπο υλικό και πήραν γενετικό υλικό ώστε να σχηματιστεί δικογραφία εναντίον αγωνιστών φοιτητών. Σαν να μην έφτανε αυτό, η σύγκλητος της ΑΣΟΕΕ ανακοίνωσεlock out μέχρι τις 17 Νοέμβρη και άφησαν τα ΜΑΤ να φυλάνε την κλειστή σχολή.

Σε απάντηση όλων αυτών φοιτητές και φοιτήτριες από την ΑΣΟΕΕ και άλλες σχολές συγκεντρώθηκαν σήμερα στην πλ. Βικτωρίας στις 11:00 με σκοπό να σπάσουν τοlock out και να μπουν μέσα να κάνουν Γενική Συνέλευση ενόψει του εορτασμού της 17 Νοέμβρη, να ανοίξουν δηλαδή την σχολή στους φοιτητές της. Η πορεία κατάφερε να ανοίξει την πύλη της σχολής, επί της Πατησίων και μπήκε στο προαύλιο. Εκείνη την στιγμή τελείως απρόκλητα (σε αντίθεση με ό,τι γράφεται σε συστημικά ΜΜΕ) τα ΜΑΤ, αφού πρώτα έδιωξαν όσο κόσμο δεν πρόφτασε να μπει μέσα και αφού έριξε δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στον συγκεντρωμένο κόσμο στο προαύλιο, εισέβαλαν στο χώρο του ασύλου.

Μετά από τέσσερα και παραπάνω χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους σοσιαλδημοκράτες, δεξιούς και ακροδεξιούς συμμάχους του στην κυβέρνηση, το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε κατάσταση αμηχανίας και σύγχυσης. Οι ελπίδες ότι μια κυβέρνηση «της αριστεράς» ή «της κοινωνικής σωτηρίας» θα μας έβγαζε χωρίς κόπο από τη λιτότητα διαψεύστηκαν πικρά, όπως ήταν αναμενόμενο. Το μαζικό ΟΧΙ της εργατικής τάξης και των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων στο δημοψήφισμα του 2015 ακυρώθηκε με τον πιο προκλητικό τρόπο, δείχνοντας για μια ακόμα φορά ότι η ψήφος δεν αρκεί για να μας σώσει. Από την άλλη πλευρά, χρόνια ολόκληρα αγώνων και απεργιών έχουν δώσει στους εργαζόμενους σημαντική πολιτική εμπειρία, η οποία θα αποδειχτεί πολύτιμη σε έναν νέο γύρο αγώνων. Τα σημάδια μιας ανάκαμψης του κινήματος υπάρχουν, καθώς η σύγχυση και η απογοήτευση θα υποχωρούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε γρήγορα και απόλυτα μια πολιτική για τα συμφέροντα των ισχυρών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των πολυεθνικών και ντόπιων μεγάλων επιχειρήσεων. Έφερε το τρίτο μνημόνιο και τη διαρκή λιτότητα της μεταμνημονιακής εποπτείας. Ιδιωτικοποίησε λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια, χαρίζοντας τον δημόσιο πλούτο στους επιχειρηματίες. Εξανέμισε τα εργασιακά δικαιώματα και γενίκευσε την επισφαλή εργασία, με τα αφεντικά να αποχαλινώνονται ακόμα περισσότερο. Μόνο μέσα στο 2019, μετράμε δεκάδες νεκρούς εργαζόμενους σε ώρα εργασίας, τη στιγμή που σκληραίνει το νομικό πλαίσιο για τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα.  Έκλεισε τους πρόσφυγες σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συμμάχησε μόνιμα με την «κεντροαριστερά», δηλαδή με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ήταν υπεύθυνα για τη βρώμικη διαχείριση του συστήματος για δεκαετίες.  Έκανε κολλητές φιλίες με μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πήγε στη Δημοκρατία της Μακεδονίας για να μοιράσουν τη λεία. Διεκδίκησε επιτυχημένα τον ρόλο του νόμιμου εκπροσώπου του αιματοβαμμένου ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο.

1.  Σε μια περίοδο κατά την οποία το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση, αλλά ωστόσο σημαντικά τμήματα των εργαζομένων έχουν αποκομίσει σημαντική πολιτική εμπειρία μέσα από το κίνημα και τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων 10 χρόνων, η σημερινή κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στερεί από την αντικαπιταλιστική αριστερά την ευκαιρία να διαδώσει τις απόψεις της και να συνδεθεί με ευρύτερα αγωνιστικά τμήματα.

2.   Η κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί απλώς να αναχθεί στην υπαρκτή πίεση τη πτώσης του κινήματος. Εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρύτερης διεθνούς κρίσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του αιώνα. Το γαλλικό ΝΡΑ για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δεν συμμετέχει στις ευρωεκλογές. Η αμερικάνικη ISO αυτοδιαλύθηκε. Πρακτικά όλες οι διεθνείς οργανώσεις αντιμετωπίζουν διασπάσεις και κρίσεις, με πιο πρόσφατη αυτή στη CWI. Κόμματα όπως το πορτογαλικό Bloco και η δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία έχουν ενσωματωθεί στο ρεφορμιστικό Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στον ένα ή άλλο βαθμό τη διαχείριση του συστήματος. Η αγγλική αντικαπιταλιστική αριστερά αδυνατεί να διαχωριστεί από τους εργατικούς του Κόρμπυν. Μια σειρά στελέχη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, μεταξύ των οποία και τα πιο γνωστά ονόματα του πολιτικού γραφείου της 4^ης Διεθνούς, υπέγραψαν πρόσφατα το “Μανιφέστο για έναν νέο λαϊκό διεθνισμό στην Ευρώπη», ένα πρόγραμμα κυβερνητικής διαχείρισης για τις «λαϊκές αριστερές κυβερνήσεις» που δεν διαφέρει ουσιαστικά από τις παλιότερες διαχειριστικές προτάσεις της πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων, του PlanB κλπ. Η κατάσταση απηχεί συνολικότερες αδυναμίες να παίξει η αντικαπιταλιστική αριστερά ρόλο κλειδί στην κρίση. Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, το πρόβλημα ανάγεται στην ηγεμόνευση από τον ρεφορμισμό.

Μετρώντας πάνω από 10 χρόνια μνημονίων, οι εκλογές του 2019, δημοτικές, περιφερειακές και ευρωεκλογές διεξάγονται σε ένα βαρύ κλίμα με τους εργαζομένους, αλλά και τα μικροαστικά στρώματα να έχουν δεχθεί απανωτά και ισχυρά χτυπήματα. Το πολιτικό φόντο δεν είναι άλλο από το «τέλος των μνημονίων», αλλά με τη συνέχιση της ίδιας, γνωστής πια, μνημονιακής πολιτικής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκινάει την προεκλογική της εκστρατεία με κίβδηλες και μίζερες υποσχέσεις για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα με την υπόσχεση για σταθερότητα και κερδοφορία για τα αφεντικά. Η Νέα Δημοκρατία σε ένα κρεσέντο εθνικισμού και νεοφιλελεύθερων διακηρύξεων μπαίνει κι αυτή στο κυνήγι των εκλογών, προσπαθώντας να ξανακερδίσει την υποστήριξη της αστικής τάξης, με κύρια στρατηγική τις ιδιωτικοποιήσεις, την καταστρατήγηση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν μείνει και το δόγμα της εντατικότερης «τάξης και ασφάλειας».

Οι κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στην κατάσταση αυτή είναι σήμερα πολύ κατώτερες από εκείνες που απαιτούνται, χωρίς όμως να έχουν εξαλειφθεί. Σε ένα έδαφοςόπου η κοινωνική συνείδηση αλλάζει με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς,αυτό το κλίμα είναι απόλυτα εφικτό να αναστραφεί. Προς το παρόν, ωστόσο, η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις έχει μειωθεί αισθητά, οι αγώνες έχουν περιοριστεί στους θιγόμενους κάθε φορά κλάδους και έχει αναπτυχθεί ένα κλίμα μοιρολατρίας και αναμονής. Σε μια χρονιά συνεχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, το εργατικό κίνημα έχει την ευκαιρία να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να μην μείνει στην αναμονή της εφαρμογής των όποιων προεκλογικών υποσχέσεων. Να αφήσει πίσω του την αμηχανία που του έφερε η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και να μπει σε μια εποχή ανασυγκρότησης και μάχης.

Το «τέλος» των μνημονίων και η συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών είναι το πολιτικό φόντο του φετινού εορτασμού του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκινάει την προεκλογική της εκστρατεία με κίβδηλες και μίζερες υποσχέσεις για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα με την υπόσχεση για σταθερότητα και κερδοφορία για τα αφεντικά. Η Νέα Δημοκρατία σε ένα κρεσέντο εθνικισμού και νεοφιλελεύθερων υποσχέσεων μπαίνει κι αυτή στο κυνήγι των εκλογών, προσπαθώντας να ξανακερδίσει την υποστήριξη της αστικής τάξης, με ιδιωτικοποιήσεις, πετσόκομμα εργασιακών δικαιωμάτων και περισσότερη «τάξη και ασφάλεια».

Σε μια χρονιά συνεχών εκλογών το εργατικό κίνημα έχει την ευκαιρία να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να μην μείνει στην αναμονή  της εφαρμογής των όποιων προεκλογικών υποσχέσεων. Να αφήσει πίσω του την αμηχανία που του έφερε η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και να μπει σε μια εποχή ανασυγκρότησης και μάχης. Τα πρώτα ενθαρρυντικά σημάδια υπάρχουν, από τις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο σχολείο Γαβρόγλου, μέχρι τις οργισμένες διαδηλώσεις για τη ρατσιστική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, και από την επιστροφή των γενικών φοιτητικών συνελεύσεων και καταλήψεων μέχρι τις απεργίες που επιμένουν να γίνονται παρά το ξεδιάντροπο σαμποτάζ της ΓΣΕΕ. Είναι καιρός το κίνημα να αντεπιτεθεί, κατανοώντας ότι στα βουλευτικά έδρανα, είτε της αστικής κυβέρνησης, είτε της αστικής αντιπολίτευσης, κάθονται μόνο εχθροί.

Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης ανήκουν στο εργατικό κίνημα

Όχι σε εθνικιστές «Μακεδονομάχους» και σε φιέστες της κυβέρνησης

Αν την περσινή χρονιά ο Τσίπρας «θυμήθηκε» τον Ανδρέα Παπανδρέου παραμονή της ΔΕΘ, φέτος είναι η σειρά μιας νέας μεταμφίεσης, αυτής του ομηρικού πολυμήχανου Οδυσσέα που με έξυπνο τρόπο μας οδήγησε έξω από τα μνημόνια. Από κοντά και ο Κούλης που φέτος ντύθηκε μακεδονομάχος Μεγαλέξανδρος στο πιο νεοφιλελεύθερο. Μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του Άδωνη και Βορίδη, του εθνικιστή που έχει βαλθεί να πείσει ότι οι ιδέες της αριστεράς είναι ελαττωματικές.

Στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τις αμφίπλευρες διευρύνσεις δεξιές (Παπακώστα, με δηλώσεις τύπου «οι πρόσφυγες είναι κατσαρίδες») και κεντροπασοκικές (Μ. Ξενογιαννακοπούλου) εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντα τα ελληνικά αστικά συμφέροντα, για λιτότητα και σταθεροποίηση του καπιταλισμού στο εσωτερικό, αλλά και για έναν επιθετικό διεθνή ρόλο. Με τη συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ για την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, κλιμακώνει επικίνδυνα τον ανταγωνισμό με την Τουρκία, που απειλεί τους εργαζόμενους των δύο χωρών με αιματοχυσία για τα συμφέροντα των καπιταλιστών των δύο πλευρών. Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση έχει βαλθεί να πείσει ότι είναι ο πιο πιστός εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ - ΕΕ στην περιοχή  και αναβαθμίζεται σε σχέση με τον παραδοσιακό εχθρό της τον τούρκικο καπιταλισμό. 

Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ με την οποία η κυβέρνηση επαίρεται ότι «έλυσε» το μακεδονικό είναι μια πρωτοφανής στα χρονικά συμφωνία αλλαγής της συνταγματικής ονομασίας μιας χώρας κατ’επιταγή μιας ισχυρότερης. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΔΜ) υποχρεώνεται να καταθέσει διαπιστευτήρια (αλλαγή ονόματος, αλλαγές στα βιβλία ιστορίας, αλλαγή στον προσδιορισμό των πολιτών της), με αντάλλαγμα την άρση του βέτο της Ελλάδας για την είσοδό της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Η συμφωνία δεν αφορά μια, έστω και ετεροβαρή, αμοιβαία υποχώρηση. Είναι μια κατάφωρη εμπέδωση της κυριαρχίας ενός πιο ισχυρού καπιταλιστικού κράτους (με 20πλάσιο ΑΕΠ και μέλους των κλαμπ των ισχυρών) σε ένα πιο αδύναμο. Με αυτή την έννοια, αν παίρνουμε στα σοβαρά τον σεβασμό στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και την εναντίωσή μας στην «δική μας» κυβέρνηση και αστική τάξη, είναι μια αντιδραστική συμφωνία.

Το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο το πρόσωπο

Από τη μια μεριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες των ΕΕ,ΔΝΤ, Κεφαλαίου, νομοθέτησαν τον περασμένο Γενάρη ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Από την άλλη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επιχειρεί να μετατρέψει τις εργατικές απεργίες σε ανάμεικτες  «πανεθνικές μέρες δράσης» παρέα με διάφορους. Στόχος είναι να τις αποστεώσει από κάθε εργατικό αίτημα και να υποτάξει τη μισθωτή εργασία στα συμφέροντα της εργοδοσίας, σε μια λογική κοινωνικού εταιρισμού άνευ προηγουμένου.

Η ταξική πάλη είναι μεν αέναη, όμως περνάει από πλημμυρίδες και αμπώτιδες ακολουθώντας την πορεία του οικονομικού κύκλου και την αντίστοιχη συμπεριφορά κράτους και κεφαλαίου. Την προηγούμενη περίοδο της σφοδρής επίθεσης του κεφαλαίου, τα συνδικάτα και η γραφειοκρατία τους προσαρμόστηκαν ανάλογα με απεργιακά μπαράζ και αιτήματα περισσότερο προωθημένα, καθώς η ταξική πτέρυγα μέσα σε αυτά συχνά έδινε τον τόνο. Σήμερα με την «Κοινωνική Συμμαχία» επιχειρείται να εμπεδωθεί το μνημονιακό κεκτημένο της τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, με μια όμως επιπλέον απόπειρα αντιδραστικής αναδίπλωσης των συνδικάτων υιοθετώντας αιτήματα της αντίπερα όχθης, όπως η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία και τα φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις. Η γραφειοκρατία προσπαθεί να σύρει τα συνδικάτα στο δόγμα που διατύπωσε ο προηγούμενος  πρόεδρος του ΣΕΒ: «είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι που βυθίζεται». Το μόνο που δεν μας λένε οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, είναι ενάντια σε ποιόν στρέφεται η «Κοινωνική Συμμαχία», αν όχι σε κράτος και εργοδοσία; Υπάρχει κάποιος αόρατος εχθρός που δεν γνωρίζουμε;

Το ελληνικό κράτος και το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζονται να γράψουν άλλη μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, σε διαβούλευση τίθεται το σχέδιο νόμου «Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις», το οποίο θέλει να αντικαταστάσει τμήματα του διαβόητου άρθρου 69 του Π.Κ. και περιλαμβάνει σωρεία αντιδραστικών διατάξεων.

Η συγκεκριμένη πρόταση τίθεται υπό το πρόσχημα μιας «μεταρρύθμισης» των ψυχιατρικών νοσοκομείων και κλινικών –δημοσίων και ιδιωτικών- και της «κοινοτικής ψυχιατρικής», όπως αποκαλούνται τα υποστελεχωμένα και αναχρονιστικά ΚΨΥ, οι διάφορες ΜΚΟ και τα «ιδρύματα» που κερδοφορούν στις πλάτες των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, των οικογενειών τους και των ασφαλιστικών ταμείων. Αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τα δικαιώματα τόσο των ληπτών των συγκεκριμένων υπηρεσιών, αλλά σίγουρα επεκτείνεται και σε κοινωνικά σύνολα πολύ ευρύτερα.

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Κορκονέα. Άμεσα, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα εξέφρασε υποκριτικά τη λύπη του για το γεγονός, καταδικάζοντας το περιστατικό ως “μία πληγή στο κράτος δικαίου”. Η κινητοποίηση των μαζικών φορέων ήταν άμεση ενώ προκηρύχθηκαν απεργίες σε πολλούς κλάδους. Ωστόσο, τα γεγονότα που ακολούθησαν σηματοδοτούσαν κάτι ανώτερο. Ο Αλέξης ήταν το θύμα δυστυχώς μιας πολιτικής που είχε ως προαπαιτούμενο για να μπορέσει να εφαρμοστεί, την κλιμάκωση της βίας και της καταστολής απέναντι στο κίνημα. Δεν ήταν άλλη από την πολιτική της ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας καθώς η κρίση επρόκειτο να ξεσπάσει. Οι μαθητές και οι φοιτητές που βγήκαν στον δρόμο τον Δεκέμβρη του 2008 καταλάβαιναν πως η κρίση θα ξεσπούσε και πως το πολιτικό σύστημα ήταν έτοιμο να την φορτώσει στις πλάτες τους. Έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ανυπακοής και αγανάκτησης που τράνταξε τη σταθερότητα της χώρας. Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι τόσο στην μνήμη της νεολαίας που είδε μέσα σε λίγα χρόνια όλους τους φόβους της να επιβεβαιώνονται, όσο και ολόκληρης της κοινωνίας.

Νέα αντεργατικά μέτρα.Στις 17/5 να μπει ένα εμπόδιο στα μέτρα που πηγαίνουν για ψήφιση ύστερα από τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Εργατικά σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς, φοιτητικοί σύλλογοι, να πούμε ένα συντονισμένο «όχι» στην διάλυση των σχέσεων εργασίας και στις νέες περικοπές του εργατικού εισοδήματος, να παλέψουμε για την επανεμφάνιση ενός εργατικού κινήματος σε ρόλο πρωταγωνιστή.

Να μην περάσει!

Εξευτελιστική η συμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση. Το ζοφερό σκηνικό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια καθαρή συνέχιση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και της μετακύλισης του κόστους της οικονομικής κρίσης στο εισόδημα των πιο χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων. Η πτώση του αφορολόγητου και η νέα επίθεση στις συντάξεις οξύνουν τον ταξικό πόλεμο. Μια σειρά από μεταρρυθμίσεις διαμορφώνουν ένα νέο εργασιακό περιβάλλον, που ακυρώνει κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η περαιτέρω απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ο δραστικός περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, η διατήρηση του καθεστώτος διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων, η προετοιμασία για την επαναφορά του εργοδοτικούlockout, η περαιτέρω αύξηση των ήδη τεράστιων ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων με μπλοκάκι, η επιτάχυνση των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων (ηλεκτρικό, νερό, φυσικό αέριο, λιμάνια, αεροδρόμια) που αυξάνουν το κόστος για τις στοιχειώδες κοινωνικές ανάγκες και αφήνουν τους εργαζόμενους έρμαιο στα χέρια ιδιωτών καπιταλιστών, δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αποφασισμένη να πατήσει επί πτωμάτων για διαμορφώσει ένα νέο εργασιακό περιβάλλον.

αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα νεολαίας ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Ως ΟΚΔΕ-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ καταγγέλλουμε απερίφραστα την τραμπούκικη και οργανωμένη από μεριάς ΚΝΕ, επίθεση σε μέλη των σχημάτων ΕΑΑΚ ΕΜΠ και ΕΚΠΑ την Πέμπτη 23/3. Καταγγέλλουμε επίσης την απαράδεχτη κατηγορία του ΜΑΣ που προηγήθηκε της επίθεσης που παρουσίαζε τα ΕΑΑΚ ως συνεργούς της αστυνομίας και της κυβέρνησης, η οποία στάθηκε και ως αφορμή για τα γεγονότα της Πέμπτης.