ΟΚΔΕ Σπάρτακος

Η έξαρση του νέου κορωνοϊού, ή COVID-19, επέβαλε απότομη παύση στην παγκόσμια οικονομία. Σχεδόν όλες οι αντιφάσεις του καπιταλισμού, κάποιες κρυμμένες πίσω από την οικονομική άνθηση, εμφανίζονται ανάγλυφες πια, ανάμεσα στα κλεισίματα, στον πανικό και στα μέτρα έκτακτης ανάγκης.

Μέχρι τις 24 Μαρτίου, τα επιβεβαιωμένα κρούσματα κορωνοϊού έχουν εκτοξευθεί σε πάνω από 410.000 παγκοσμίως. Ο μεγαλύτερος αριθμός κρουσμάτων εξακολουθεί να βρίσκεται στην Κίνα, αλλά εκεί η αύξηση των κρουσμάτων έχει επιβραδυνθεί σε διψήφιους αριθμούς, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέφεραν περισσότερα από 13.000 νέα κρούσματα μόνο στις 23 Μαρτίου. Ο αριθμός των νεκρών στην Ιταλία έχει ξεπεράσει αυτόν της Κίνας και ήδη η υπόλοιπη Ευρώπη αρχίζει να αντικατοπτρίζει την κατάσταση στην Ιταλία. Η Γερμανία, η Γαλλία και το Ισπανικό κράτος βρίσκονται στο κατόπι της Ιταλίας κατά τον αριθμό των κατά ημέρα νέων επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, αρκετά πάνω από 3500 στην κάθε μία και ανεβαίνει. Η επόμενη χώρα που προσεγγίζει αυτούς τους τιτάνες του εμπορίου είναι το Ιράν, με λίγο πάνω από 1000 νέα κρούσματα κάθε μέρα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Η πανδημία του κορωναϊού έχει αποκαλύψει την υπονόμευση της δημόσιας υγείας, των δήμων και των κοινωνικών υπηρεσιών, μετά από χρόνια σκληρών περικοπών και προπαγάνδας περί δήθεν «υπεράριθμου προσωπικού». Η κυβέρνηση, παρά τις επικοινωνιακού τύπου εξαγγελίες, αντί να εξασφαλίσει νέες ΜΕΘ, προσωπικό, τεστ για τον ιό και να επιτάξει τις ιδιωτικές κλινικές, όπως ζητούν οι γιατροί, νοικιάζει ΜΕΘ σε διπλάσια τιμή από ότι χρεώνεσαι σε ιδιώτη, μιλάει για «ατομική ευθύνη» και χρησιμοποιεί την πανδημία ως άλλοθι και για την επιτάχυνση των αντεργατικών πολιτικών.

Η ίδια κατάσταση με τα νοσοκομεία επικρατεί και στους δήμους. Αντί να προχωρήσουν στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων στην καθαριότητα και τις κοινωνικές υπηρεσίες και σε προσλήψεις, ανακοινώνουν «απ’ ευθείας αναθέσεις της καθαριότητας στον ιδιωτικό τομέα». Οι εργαζόμενοι στους δήμους, όπως και το νοσηλευτικό προσωπικό, δίνουν έναν τιτάνιο αγώνα για να σταθεί όρθια η κοινωνία. Για να αντιμετωπιστεί η θανατηφόρα απειλή , η διάλυση και οι χρόνιες ανεπάρκειες που έχουν επιφέρει οι αντεργατικές πολιτικές απαιτούμε τη λήψη άμεσων μέτρων:

Δημοσιεύουμε 2 ανακοινώσεις του Partito Comunista dei Lavoratori για την κατάσταση στην Ιταλία, μετά το ξεσπάσματος της πανδημίας.

Τι έφταιξε και τι φταίει για όλα αυτά που συμβαίνουν; Η πολιτική της λιτότητας και των περικοπών στην υγεία, οι συμφωνίες με τα ιδιωτικά νοσοκομεία και πώς κάποιοι ακόμα πλουτίζουν εις βάρος της υγείας και της ζωής της εργατικής τάξης.

Η υγειονομική κρίση μας επηρεάζει όλους, ωστόσο κάποιοι έχουν την δυνατότητα να κερδοσκοπούν και να την περνάνε λάδι όταν κάποιοι άλλοι διατηρούν την υποχρέωση να πληρώσουν, να αποκλειστούν από την πρόνοια/περίθαλψη, ή ακόμα και να πεθάνουν άσκοπα. Δεν πρόκειται για πόλεμο με κάποιον "αόρατο εχθρό", αλλά για άλλη μια σκληρή ταξική αντιπαράθεση. Υπάρχουν 2 παράλληλες πραγματικότητες, η πραγματικότητα των "από πάνω" και η δική μας. Να μην μείνουμε απλά θυμωμένοι, να μη μείνουμε απλά αγανακτισμένοι αλλά να σηκώσουμε το γάντι...

Η αντίδραση της εργατικής τάξης για να προστατέψει τον εαυτό της, οι προδοσίες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και ένας αγώνας εν εξελίξει… Ένας αγώνας για να νικήσει η ζωή, για να νικήσει η τάξη μας!

Η πανδημία του κορονοϊού είναι πλέον μια πραγματικότητα που τροποποιεί σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα της τάξης μας, τις συνθήκες εργασίας και κοινωνικής ζωής και τα μέσα διεξαγωγής της ταξικής πάλης. Οι θεωρίες συνωμοσίας για τη δημιουργία και διασπορά του ιού δεν μας αφορούν. Ούτε είναι ζήτημα για τις πολιτικές οργανώσεις να πάρουν θέση από ιατρικής ή επιδημιολογικής άποψης. Όσοι και όσες δοκίμασαν να δώσουν απαντήσεις για ένα θέμα εν πολλοίς πρωτόγνωρο με βάση τα όποια προκατασκευασμένα αναλυτικά «πολιτικά» τους εργαλεία είτε κατέληξαν σε εντελώς άστοχες προβλέψεις που σε λίγες μέρες εξανεμίστηκαν είτε κατασκεύασαν φαιδρά παραπολιτικά σενάρια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο κίνδυνος είναι πραγματικός και κάθε μέρα πιο ορατός. Το πολιτικό ζήτημα όμως είναι η κατανόηση του ρόλου της επιδημίας και των συνεπειών της στον ταξικό συσχετισμό δύναμης, και κυρίως τα πολιτικά μας καθήκοντα στη νέα κατάσταση που αυτή διαμορφώνει.

Άσχετα με το ότι βιολογικά μπορεί να μεταδοθεί σε όλους, η επιδημία του κορονοϊού είναι εξόχως ταξική. Χτυπάει κυρίαρχα την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα, αλλά και μεταβάλλει συνολικά τις συνθήκες στις οποίες διεξάγεται η ταξική πάλη.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πυροβολεί και δολοφονεί στο ψαχνό πρόσφυγες και μετανάστες. Τους χαρακτηρίζει, με πολεμικούς όρους, «ασύμμετρη απειλή» και «εισβολείς». Κλείνει τα σύνορα, βάζει τον στρατό και την αστυνομία να κυκλοφορούν και να οπλοφορούν. Δικαιολογεί την πρακτική της πάνω στο ότι τους «εργαλειοποιεί» ο Ερντογάν, διότι αθετεί την συμφωνία Ελλάδας-ΕΕ-Τουρκίας, για να κατανεμηθεί πάλι η μοιρασιά των χρημάτων. Η ρατσιστική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας έλαβε έκτακτα μέτρα που παγώνουν τις αιτήσεις ασύλου για ένα μήνα, συκοφαντεί τους πρόσφυγες, φτάνει στο σημείο γελοιότητας να διοχετεύει κατασκευασμένες ειδήσεις και ότι είναι φορείς κορονοϊού, αλλά και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου να βγούνε παγανιά φασιστικές συμμορίες και ακροδεξιοί αγανακτισμένοι κάτοικοι για να παίξουν τον βρώμικο δολοφονικό ρόλο τους. Μια κυβέρνηση που θέλει να κάνει την ζωή των προσφύγων αβίωτη, ψηφίζοντας νέο πιο περιοριστικό νόμο για το άσυλο αλλά και χτίζοντας νέα κλειστά κέντρα κράτησης-φυλακές στα νησιά και στην ενδοχώρα αλλά και πλωτά φράγματα στην θάλασσα. Στο δολοφονικό της έργο, έχει την αμέριστη στήριξη της ΕΕ, που την στηρίζει οικονομικά για την καταστολή και την δολοφονική της πρακτική στα σύνορα. Έχει ουσιαστικά και τη στήριξη της αντιπολίτευσης, με τον Τσίπρα να δηλώνει ότι το κλείσιμο των συνόρων είναι σωστό και να παραδέχεται κυνικά ότι, στα χρόνια της δικής του κυβέρνησης, οι πνιγμοί στο Αιγαίο οφειλόταν στο γεγονός ότι είχαν τον Έβρο κλειστό.

Η κυβέρνηση και ελληνική άρχουσα τάξη θωρακίζουν τα σύνορα από «εισβολείς» διότι θέλουν να εκμεταλλευτούν το προσφυγικό, για να παίξουν τα δικά τους γεωπολιτικά και ιμπεριαλιστικά παιχνίδια, μη λογαριάζοντας ανθρώπινες ζωές. Ενόψει της διαφαινόμενης ήττας της Τουρκίας στα ανοικτά της μέτωπα στην Συρία, το Ελληνικό κράτος και ο ελληνικός εθνικισμός θέλουν να βγούνε νικητές στον ανταγωνισμό μαζί της και να φανεί ότι δεν υποχωρούν σε τίποτα. Θέλουν επίσης να συγκροτήσουν την εθνική-εθνικιστική ενότητα εντός, με βάση το ρατσιστικό μίσος, διαχωρίζοντας μεταξύ τους τους καταπιεσμένους. Φέρνει ο ελληνικός ιμπεριαλισμός τον πόλεμο δίπλα μας και με πολεμική ένταση και χαρακτήρα σκοτώνει πρόσφυγες-μετανάστες στα σύνορα.

Όχι στις αντιδραστικές συγκεντρώσεις «κατοίκων»

Το Σάββατο 11 Γενάρη, δύο αυτόκλητες και ανώνυμες ομάδες κατοίκων (κάτοικοι Εξαρχείων και κάτοικοι Καλλιδρομίου) κάλεσαν σε συγκέντρωση και παρέμβαση στο Α.Τ. Εξαρχείων, διαμαρτυρόμενοι για την παραβατικότητα, τα σπασίματα των αυτοκινήτων, τα ναρκωτικά και το λαθρεμπόριο τσιγάρων. Τη συγκέντρωση στήριξαν ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ, μέλη διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, μαγαζάτορες και γνωστοί τοπικοί παράγοντες. Παρότι η κίνηση αυτή συγκέντρωσε ελάχιστο αριθμό ανθρώπων και συνάντησε την υγιή αδιαφορία των κατοίκων και εργαζομένων των Εξαρχείων, η λογική της είναι επικίνδυνη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δημοσιογράφοι των ΜΜΕ που κραυγάζουν όλη μέρα ενάντια στα Εξάρχεια έσπευσαν να καλύψουν τη συγκέντρωση, που ταίριαζε τέλεια στο κλίμα γενικής υστερίας για την ανομία στην περιοχή.

Η συγκέντρωση κατέληξε στην επίσκεψη μιας επιτροπής στο Α.Τ., η οποία κάλεσε την αστυνομία να κάνει τη δουλειά της. Ο αυτόκλητος εκπρόσωπος των κατοίκων δήλωσε ότι θα συναντήσει τον ίδιο τον Χρυσοχοΐδη, για να πάρει τα εύσημα του διευθυντή ασφαλείας, που είπε ότι η περαιτέρω στελέχωση του τμήματος θα ωφελήσει και την αστυνομία, και τους πολίτες. Όλοι συμφώνησαν ότι χρειαζόμαστε περισσότερους μπάτσους.

Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έρχεται σε ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό. Από τη μία, η κυβέρνηση της ΝΔ, του βασικού αστικού πυλώνα εξουσίας στη χώρα, έχει βάλει για τα καλά μπροστά την προεκλογική της ατζέντα. Νέες φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο, νέες αντιαπεργιακές και αντισυνδικαλιστικές μεταρρυθμίσεις, νέα κρατικές ρατσιστικές εκστρατείες, νέες επιθέσεις στην εκπαίδευση και βασικά η όξυνση της καταστολής σύμφωνα με το δόγμα “νόμος και τάξη” επιστρατεύονται προκειμένου να γίνει πράξη η περιβόητη διακηρυγμένη “επιστροφή στην κανονικότητα”.

Από την άλλη, η νεολαία, αλλά και σημαντικά κομμάτια των εργαζομένων, δείχνουν αυξημένη διάθεση να μην υποταχτούν σε αυτή την κανονικότητα. Οι μεγαλειώδεις πορείες για τον Ζακ και τον Παύλο Φύσσα, οι πρωτόγνωρες σε χαρακτήρα και μαζικότητα κινητοποιήσεις ενάντια στην κλιματική αλλαγή και οι σημαντικές απεργίες παρά και ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία έδωσαν τη σκυτάλη σε ένα νέο φοιτητικό κίνημα, που ξαναβγαίνει μαζικά στο δρόμο, υψώνει αναχώματα στα αντιεκπαιδευτικά νομοσχέδια και υπερασπίζεται την κομβικής σημασίας κατάκτηση του Ασύλου ενάντια στη λυσσαλέα εκστρατεία της κυβέρνησης να ξεμπερδεύει μαζί του.

Καταγγέλλουμε την εισβολή της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ στις 10-11/11/19

Την Κυριακή 10/11 η αστυνομία μαζί με την αντιτρομοκρατική μπούκαραν στην ΑΣΟΕΕ και άνοιξαν στέκια πολιτικών δυνάμεων, κατάσχεσαν ακόμα και έντυπο υλικό και πήραν γενετικό υλικό ώστε να σχηματιστεί δικογραφία εναντίον αγωνιστών φοιτητών. Σαν να μην έφτανε αυτό, η σύγκλητος της ΑΣΟΕΕ ανακοίνωσεlock out μέχρι τις 17 Νοέμβρη και άφησαν τα ΜΑΤ να φυλάνε την κλειστή σχολή.

Σε απάντηση όλων αυτών φοιτητές και φοιτήτριες από την ΑΣΟΕΕ και άλλες σχολές συγκεντρώθηκαν σήμερα στην πλ. Βικτωρίας στις 11:00 με σκοπό να σπάσουν τοlock out και να μπουν μέσα να κάνουν Γενική Συνέλευση ενόψει του εορτασμού της 17 Νοέμβρη, να ανοίξουν δηλαδή την σχολή στους φοιτητές της. Η πορεία κατάφερε να ανοίξει την πύλη της σχολής, επί της Πατησίων και μπήκε στο προαύλιο. Εκείνη την στιγμή τελείως απρόκλητα (σε αντίθεση με ό,τι γράφεται σε συστημικά ΜΜΕ) τα ΜΑΤ, αφού πρώτα έδιωξαν όσο κόσμο δεν πρόφτασε να μπει μέσα και αφού έριξε δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης στον συγκεντρωμένο κόσμο στο προαύλιο, εισέβαλαν στο χώρο του ασύλου.

Μετά από τέσσερα και παραπάνω χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους σοσιαλδημοκράτες, δεξιούς και ακροδεξιούς συμμάχους του στην κυβέρνηση, το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε κατάσταση αμηχανίας και σύγχυσης. Οι ελπίδες ότι μια κυβέρνηση «της αριστεράς» ή «της κοινωνικής σωτηρίας» θα μας έβγαζε χωρίς κόπο από τη λιτότητα διαψεύστηκαν πικρά, όπως ήταν αναμενόμενο. Το μαζικό ΟΧΙ της εργατικής τάξης και των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων στο δημοψήφισμα του 2015 ακυρώθηκε με τον πιο προκλητικό τρόπο, δείχνοντας για μια ακόμα φορά ότι η ψήφος δεν αρκεί για να μας σώσει. Από την άλλη πλευρά, χρόνια ολόκληρα αγώνων και απεργιών έχουν δώσει στους εργαζόμενους σημαντική πολιτική εμπειρία, η οποία θα αποδειχτεί πολύτιμη σε έναν νέο γύρο αγώνων. Τα σημάδια μιας ανάκαμψης του κινήματος υπάρχουν, καθώς η σύγχυση και η απογοήτευση θα υποχωρούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε γρήγορα και απόλυτα μια πολιτική για τα συμφέροντα των ισχυρών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των πολυεθνικών και ντόπιων μεγάλων επιχειρήσεων. Έφερε το τρίτο μνημόνιο και τη διαρκή λιτότητα της μεταμνημονιακής εποπτείας. Ιδιωτικοποίησε λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια, χαρίζοντας τον δημόσιο πλούτο στους επιχειρηματίες. Εξανέμισε τα εργασιακά δικαιώματα και γενίκευσε την επισφαλή εργασία, με τα αφεντικά να αποχαλινώνονται ακόμα περισσότερο. Μόνο μέσα στο 2019, μετράμε δεκάδες νεκρούς εργαζόμενους σε ώρα εργασίας, τη στιγμή που σκληραίνει το νομικό πλαίσιο για τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα.  Έκλεισε τους πρόσφυγες σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συμμάχησε μόνιμα με την «κεντροαριστερά», δηλαδή με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ήταν υπεύθυνα για τη βρώμικη διαχείριση του συστήματος για δεκαετίες.  Έκανε κολλητές φιλίες με μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πήγε στη Δημοκρατία της Μακεδονίας για να μοιράσουν τη λεία. Διεκδίκησε επιτυχημένα τον ρόλο του νόμιμου εκπροσώπου του αιματοβαμμένου ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο.

1.  Σε μια περίοδο κατά την οποία το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση, αλλά ωστόσο σημαντικά τμήματα των εργαζομένων έχουν αποκομίσει σημαντική πολιτική εμπειρία μέσα από το κίνημα και τις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων 10 χρόνων, η σημερινή κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στερεί από την αντικαπιταλιστική αριστερά την ευκαιρία να διαδώσει τις απόψεις της και να συνδεθεί με ευρύτερα αγωνιστικά τμήματα.

2.   Η κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί απλώς να αναχθεί στην υπαρκτή πίεση τη πτώσης του κινήματος. Εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρύτερης διεθνούς κρίσης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του αιώνα. Το γαλλικό ΝΡΑ για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες δεν συμμετέχει στις ευρωεκλογές. Η αμερικάνικη ISO αυτοδιαλύθηκε. Πρακτικά όλες οι διεθνείς οργανώσεις αντιμετωπίζουν διασπάσεις και κρίσεις, με πιο πρόσφατη αυτή στη CWI. Κόμματα όπως το πορτογαλικό Bloco και η δανέζικη Κοκκινοπράσινη Συμμαχία έχουν ενσωματωθεί στο ρεφορμιστικό Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και στον ένα ή άλλο βαθμό τη διαχείριση του συστήματος. Η αγγλική αντικαπιταλιστική αριστερά αδυνατεί να διαχωριστεί από τους εργατικούς του Κόρμπυν. Μια σειρά στελέχη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, μεταξύ των οποία και τα πιο γνωστά ονόματα του πολιτικού γραφείου της 4^ης Διεθνούς, υπέγραψαν πρόσφατα το “Μανιφέστο για έναν νέο λαϊκό διεθνισμό στην Ευρώπη», ένα πρόγραμμα κυβερνητικής διαχείρισης για τις «λαϊκές αριστερές κυβερνήσεις» που δεν διαφέρει ουσιαστικά από τις παλιότερες διαχειριστικές προτάσεις της πρωτοβουλίας αριστερών οικονομολόγων, του PlanB κλπ. Η κατάσταση απηχεί συνολικότερες αδυναμίες να παίξει η αντικαπιταλιστική αριστερά ρόλο κλειδί στην κρίση. Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, το πρόβλημα ανάγεται στην ηγεμόνευση από τον ρεφορμισμό.

Μετρώντας πάνω από 10 χρόνια μνημονίων, οι εκλογές του 2019, δημοτικές, περιφερειακές και ευρωεκλογές διεξάγονται σε ένα βαρύ κλίμα με τους εργαζομένους, αλλά και τα μικροαστικά στρώματα να έχουν δεχθεί απανωτά και ισχυρά χτυπήματα. Το πολιτικό φόντο δεν είναι άλλο από το «τέλος των μνημονίων», αλλά με τη συνέχιση της ίδιας, γνωστής πια, μνημονιακής πολιτικής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκινάει την προεκλογική της εκστρατεία με κίβδηλες και μίζερες υποσχέσεις για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα με την υπόσχεση για σταθερότητα και κερδοφορία για τα αφεντικά. Η Νέα Δημοκρατία σε ένα κρεσέντο εθνικισμού και νεοφιλελεύθερων διακηρύξεων μπαίνει κι αυτή στο κυνήγι των εκλογών, προσπαθώντας να ξανακερδίσει την υποστήριξη της αστικής τάξης, με κύρια στρατηγική τις ιδιωτικοποιήσεις, την καταστρατήγηση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν μείνει και το δόγμα της εντατικότερης «τάξης και ασφάλειας».

Οι κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στην κατάσταση αυτή είναι σήμερα πολύ κατώτερες από εκείνες που απαιτούνται, χωρίς όμως να έχουν εξαλειφθεί. Σε ένα έδαφοςόπου η κοινωνική συνείδηση αλλάζει με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς,αυτό το κλίμα είναι απόλυτα εφικτό να αναστραφεί. Προς το παρόν, ωστόσο, η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις έχει μειωθεί αισθητά, οι αγώνες έχουν περιοριστεί στους θιγόμενους κάθε φορά κλάδους και έχει αναπτυχθεί ένα κλίμα μοιρολατρίας και αναμονής. Σε μια χρονιά συνεχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, το εργατικό κίνημα έχει την ευκαιρία να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να μην μείνει στην αναμονή της εφαρμογής των όποιων προεκλογικών υποσχέσεων. Να αφήσει πίσω του την αμηχανία που του έφερε η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και να μπει σε μια εποχή ανασυγκρότησης και μάχης.

Το «τέλος» των μνημονίων και η συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών είναι το πολιτικό φόντο του φετινού εορτασμού του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκινάει την προεκλογική της εκστρατεία με κίβδηλες και μίζερες υποσχέσεις για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα με την υπόσχεση για σταθερότητα και κερδοφορία για τα αφεντικά. Η Νέα Δημοκρατία σε ένα κρεσέντο εθνικισμού και νεοφιλελεύθερων υποσχέσεων μπαίνει κι αυτή στο κυνήγι των εκλογών, προσπαθώντας να ξανακερδίσει την υποστήριξη της αστικής τάξης, με ιδιωτικοποιήσεις, πετσόκομμα εργασιακών δικαιωμάτων και περισσότερη «τάξη και ασφάλεια».

Σε μια χρονιά συνεχών εκλογών το εργατικό κίνημα έχει την ευκαιρία να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να μην μείνει στην αναμονή  της εφαρμογής των όποιων προεκλογικών υποσχέσεων. Να αφήσει πίσω του την αμηχανία που του έφερε η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και να μπει σε μια εποχή ανασυγκρότησης και μάχης. Τα πρώτα ενθαρρυντικά σημάδια υπάρχουν, από τις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο σχολείο Γαβρόγλου, μέχρι τις οργισμένες διαδηλώσεις για τη ρατσιστική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, και από την επιστροφή των γενικών φοιτητικών συνελεύσεων και καταλήψεων μέχρι τις απεργίες που επιμένουν να γίνονται παρά το ξεδιάντροπο σαμποτάζ της ΓΣΕΕ. Είναι καιρός το κίνημα να αντεπιτεθεί, κατανοώντας ότι στα βουλευτικά έδρανα, είτε της αστικής κυβέρνησης, είτε της αστικής αντιπολίτευσης, κάθονται μόνο εχθροί.

Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης ανήκουν στο εργατικό κίνημα

Όχι σε εθνικιστές «Μακεδονομάχους» και σε φιέστες της κυβέρνησης

Αν την περσινή χρονιά ο Τσίπρας «θυμήθηκε» τον Ανδρέα Παπανδρέου παραμονή της ΔΕΘ, φέτος είναι η σειρά μιας νέας μεταμφίεσης, αυτής του ομηρικού πολυμήχανου Οδυσσέα που με έξυπνο τρόπο μας οδήγησε έξω από τα μνημόνια. Από κοντά και ο Κούλης που φέτος ντύθηκε μακεδονομάχος Μεγαλέξανδρος στο πιο νεοφιλελεύθερο. Μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του Άδωνη και Βορίδη, του εθνικιστή που έχει βαλθεί να πείσει ότι οι ιδέες της αριστεράς είναι ελαττωματικές.

Στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τις αμφίπλευρες διευρύνσεις δεξιές (Παπακώστα, με δηλώσεις τύπου «οι πρόσφυγες είναι κατσαρίδες») και κεντροπασοκικές (Μ. Ξενογιαννακοπούλου) εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντα τα ελληνικά αστικά συμφέροντα, για λιτότητα και σταθεροποίηση του καπιταλισμού στο εσωτερικό, αλλά και για έναν επιθετικό διεθνή ρόλο. Με τη συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ για την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, κλιμακώνει επικίνδυνα τον ανταγωνισμό με την Τουρκία, που απειλεί τους εργαζόμενους των δύο χωρών με αιματοχυσία για τα συμφέροντα των καπιταλιστών των δύο πλευρών. Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση έχει βαλθεί να πείσει ότι είναι ο πιο πιστός εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ - ΕΕ στην περιοχή  και αναβαθμίζεται σε σχέση με τον παραδοσιακό εχθρό της τον τούρκικο καπιταλισμό. 

Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ με την οποία η κυβέρνηση επαίρεται ότι «έλυσε» το μακεδονικό είναι μια πρωτοφανής στα χρονικά συμφωνία αλλαγής της συνταγματικής ονομασίας μιας χώρας κατ’επιταγή μιας ισχυρότερης. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΔΜ) υποχρεώνεται να καταθέσει διαπιστευτήρια (αλλαγή ονόματος, αλλαγές στα βιβλία ιστορίας, αλλαγή στον προσδιορισμό των πολιτών της), με αντάλλαγμα την άρση του βέτο της Ελλάδας για την είσοδό της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Η συμφωνία δεν αφορά μια, έστω και ετεροβαρή, αμοιβαία υποχώρηση. Είναι μια κατάφωρη εμπέδωση της κυριαρχίας ενός πιο ισχυρού καπιταλιστικού κράτους (με 20πλάσιο ΑΕΠ και μέλους των κλαμπ των ισχυρών) σε ένα πιο αδύναμο. Με αυτή την έννοια, αν παίρνουμε στα σοβαρά τον σεβασμό στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και την εναντίωσή μας στην «δική μας» κυβέρνηση και αστική τάξη, είναι μια αντιδραστική συμφωνία.

Το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο το πρόσωπο

Από τη μια μεριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες των ΕΕ,ΔΝΤ, Κεφαλαίου, νομοθέτησαν τον περασμένο Γενάρη ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Από την άλλη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επιχειρεί να μετατρέψει τις εργατικές απεργίες σε ανάμεικτες  «πανεθνικές μέρες δράσης» παρέα με διάφορους. Στόχος είναι να τις αποστεώσει από κάθε εργατικό αίτημα και να υποτάξει τη μισθωτή εργασία στα συμφέροντα της εργοδοσίας, σε μια λογική κοινωνικού εταιρισμού άνευ προηγουμένου.

Η ταξική πάλη είναι μεν αέναη, όμως περνάει από πλημμυρίδες και αμπώτιδες ακολουθώντας την πορεία του οικονομικού κύκλου και την αντίστοιχη συμπεριφορά κράτους και κεφαλαίου. Την προηγούμενη περίοδο της σφοδρής επίθεσης του κεφαλαίου, τα συνδικάτα και η γραφειοκρατία τους προσαρμόστηκαν ανάλογα με απεργιακά μπαράζ και αιτήματα περισσότερο προωθημένα, καθώς η ταξική πτέρυγα μέσα σε αυτά συχνά έδινε τον τόνο. Σήμερα με την «Κοινωνική Συμμαχία» επιχειρείται να εμπεδωθεί το μνημονιακό κεκτημένο της τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, με μια όμως επιπλέον απόπειρα αντιδραστικής αναδίπλωσης των συνδικάτων υιοθετώντας αιτήματα της αντίπερα όχθης, όπως η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία και τα φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις. Η γραφειοκρατία προσπαθεί να σύρει τα συνδικάτα στο δόγμα που διατύπωσε ο προηγούμενος  πρόεδρος του ΣΕΒ: «είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι που βυθίζεται». Το μόνο που δεν μας λένε οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, είναι ενάντια σε ποιόν στρέφεται η «Κοινωνική Συμμαχία», αν όχι σε κράτος και εργοδοσία; Υπάρχει κάποιος αόρατος εχθρός που δεν γνωρίζουμε;

Το ελληνικό κράτος και το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζονται να γράψουν άλλη μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, σε διαβούλευση τίθεται το σχέδιο νόμου «Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις», το οποίο θέλει να αντικαταστάσει τμήματα του διαβόητου άρθρου 69 του Π.Κ. και περιλαμβάνει σωρεία αντιδραστικών διατάξεων.

Η συγκεκριμένη πρόταση τίθεται υπό το πρόσχημα μιας «μεταρρύθμισης» των ψυχιατρικών νοσοκομείων και κλινικών –δημοσίων και ιδιωτικών- και της «κοινοτικής ψυχιατρικής», όπως αποκαλούνται τα υποστελεχωμένα και αναχρονιστικά ΚΨΥ, οι διάφορες ΜΚΟ και τα «ιδρύματα» που κερδοφορούν στις πλάτες των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, των οικογενειών τους και των ασφαλιστικών ταμείων. Αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τα δικαιώματα τόσο των ληπτών των συγκεκριμένων υπηρεσιών, αλλά σίγουρα επεκτείνεται και σε κοινωνικά σύνολα πολύ ευρύτερα.

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά του αστυνομικού Κορκονέα. Άμεσα, σύσσωμο το πολιτικό σύστημα εξέφρασε υποκριτικά τη λύπη του για το γεγονός, καταδικάζοντας το περιστατικό ως “μία πληγή στο κράτος δικαίου”. Η κινητοποίηση των μαζικών φορέων ήταν άμεση ενώ προκηρύχθηκαν απεργίες σε πολλούς κλάδους. Ωστόσο, τα γεγονότα που ακολούθησαν σηματοδοτούσαν κάτι ανώτερο. Ο Αλέξης ήταν το θύμα δυστυχώς μιας πολιτικής που είχε ως προαπαιτούμενο για να μπορέσει να εφαρμοστεί, την κλιμάκωση της βίας και της καταστολής απέναντι στο κίνημα. Δεν ήταν άλλη από την πολιτική της ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας καθώς η κρίση επρόκειτο να ξεσπάσει. Οι μαθητές και οι φοιτητές που βγήκαν στον δρόμο τον Δεκέμβρη του 2008 καταλάβαιναν πως η κρίση θα ξεσπούσε και πως το πολιτικό σύστημα ήταν έτοιμο να την φορτώσει στις πλάτες τους. Έδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ανυπακοής και αγανάκτησης που τράνταξε τη σταθερότητα της χώρας. Η εξέγερση του Δεκέμβρη άφησε ένα ανεξίτηλο σημάδι τόσο στην μνήμη της νεολαίας που είδε μέσα σε λίγα χρόνια όλους τους φόβους της να επιβεβαιώνονται, όσο και ολόκληρης της κοινωνίας.

Νέα αντεργατικά μέτρα.Στις 17/5 να μπει ένα εμπόδιο στα μέτρα που πηγαίνουν για ψήφιση ύστερα από τη διαπραγμάτευση κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ. Εργατικά σωματεία, συνελεύσεις γειτονιάς, φοιτητικοί σύλλογοι, να πούμε ένα συντονισμένο «όχι» στην διάλυση των σχέσεων εργασίας και στις νέες περικοπές του εργατικού εισοδήματος, να παλέψουμε για την επανεμφάνιση ενός εργατικού κινήματος σε ρόλο πρωταγωνιστή.

Να μην περάσει!

Εξευτελιστική η συμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση. Το ζοφερό σκηνικό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια καθαρή συνέχιση της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και της μετακύλισης του κόστους της οικονομικής κρίσης στο εισόδημα των πιο χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων. Η πτώση του αφορολόγητου και η νέα επίθεση στις συντάξεις οξύνουν τον ταξικό πόλεμο. Μια σειρά από μεταρρυθμίσεις διαμορφώνουν ένα νέο εργασιακό περιβάλλον, που ακυρώνει κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, η περαιτέρω απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ο δραστικός περιορισμός του δικαιώματος στην απεργία, η διατήρηση του καθεστώτος διάλυσης των συλλογικών συμβάσεων, η προετοιμασία για την επαναφορά του εργοδοτικούlockout, η περαιτέρω αύξηση των ήδη τεράστιων ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων με μπλοκάκι, η επιτάχυνση των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων (ηλεκτρικό, νερό, φυσικό αέριο, λιμάνια, αεροδρόμια) που αυξάνουν το κόστος για τις στοιχειώδες κοινωνικές ανάγκες και αφήνουν τους εργαζόμενους έρμαιο στα χέρια ιδιωτών καπιταλιστών, δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αποφασισμένη να πατήσει επί πτωμάτων για διαμορφώσει ένα νέο εργασιακό περιβάλλον.

αναδημοσιεύουμε από τη σελίδα νεολαίας ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Ως ΟΚΔΕ-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ καταγγέλλουμε απερίφραστα την τραμπούκικη και οργανωμένη από μεριάς ΚΝΕ, επίθεση σε μέλη των σχημάτων ΕΑΑΚ ΕΜΠ και ΕΚΠΑ την Πέμπτη 23/3. Καταγγέλλουμε επίσης την απαράδεχτη κατηγορία του ΜΑΣ που προηγήθηκε της επίθεσης που παρουσίαζε τα ΕΑΑΚ ως συνεργούς της αστυνομίας και της κυβέρνησης, η οποία στάθηκε και ως αφορμή για τα γεγονότα της Πέμπτης.

Τρίτη 21 Μαρτίου, 9πμ, Ευελπίδων, κτ.8, αιθ.4

Καμία καταδίκη στο κίνημα μέσα και έξω από τον στρατό

Κάτω τα χέρια από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων και το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων «Σπάρτακος»

Ψήφισμα αλληλεγγύης της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος στον σ. Νίκο Α. και την επιτροπή αλληλεγγύης στρατευμένων

Πριν από ένα χρόνο καταδικάστηκε πρωτοδίκως σε εξοντωτική ποινή φυλάκισης δύο χρόνων με αναστολή, o Νίκος Αργυρίου μέλος της  Επιτροπής Αλληλεγγύη Στρατευμένων μετά από μήνυση του, τότε διοικητή του 586 ΤΠ/Κέντρου Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων Γρεβενών και σήμερα απόστρατου αξιωματικού, Δ. Βούτση. Η παραπάνω ποινή, σε αντίθεση με τα αντιπολεμικά αισθήματα εργαζόμενων και νεολαίας και σε παραβίαση δεκάδων διατάξεων περί δικαιωμάτων και δίκαιης δίκης, επιβλήθηκε στο μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων, επειδή στην ιστοσελίδα της Επιτροπής είχε, προ επταετίας, δημοσιευτεί επιστολή φαντάρου που κατήγγειλε καψόνια σε στρατόπεδο.