ΟΚΔΕ Σπάρτακος

Φέτος είναι μία σημαντική χρονιά για το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall Inn, όταν η Νέα Υόρκη συγκλονίστηκε από τις μαζικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ της ΛΟΑΤ κοινότητας και της αστυνομίας. Το Stonewall θυμίζει σε όλες και όλους ότι οι κατακτήσεις μας κερδίζονται με σκληρούς αγώνες που μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε και δεν μπορούμε να τους αναθέσουμε σε κανέναν άλλο να τους δώσει αντί για μας.

Η φετινή χρονιά όμως σημαδεύτηκε και από την απάνθρωπη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου από τα αφεντικά και τους μπάτσους. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Ζακ, και το γεγονός ότι ήταν οροθετικός και εργαζόταν ως drag queen χρησιμοποιήθηκαν για να αθωωθούν οι δολοφόνοι του. Αποτελεί λοιπόν μία ευθεία επίθεση του συστήματος απέναντι σε ολόκληρη τη ΛΟΑΤ κοινότητα και ιδιαίτερα στα πιο φτωχά στρώματα αυτής. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεχαστεί τι έκαναν στον Ζακ, να παλέψουμε για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του, να συγκρουστούμε με όλους τους μηχανισμούς του κράτους που αναπαράγουν την βία ενάντια στα ΛΟΑΤ άτομα.

(Για τον Ζακ Κωστόπουλο)

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που λιντσαρίστηκε στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι, είναι αποτέλεσμα του κλίματος υστερίας που καλλιεργείται από τα θεσμικά πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ για «έλλειψη ασφάλειας» σε συνδυασμό με τη δράση ακροδεξιών και μελών μιας μαφίας καταστηματαρχών που λυμαίνονται το κέντρο υπό τη σκανδαλώδη υπόθαλψη της αστυνομίας.

Δείχνει, για άλλη μια φορά, την αποχαλίνωση ατόμων και ομάδων που ενθαρρύνονται από την ασυλία την οποία παρέχει το κράτος και οι μηχανισμοί του στα ρατσιστικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής και άλλων αντίστοιχων ομάδων, όπως και σε επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, γυναίκες, ομοφυλόφιλους και τοξικοεξαρτημένους, οι δράστες των οποίων κατά κανόνα πέφτουν στα μαλακά.

Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου πυροδότησε μια απεγνωσμένη απόπειρας συγκάλυψης όσων ενεπλάκησαν στο περιστατικό (ΕΛΑΣ, ΜΜΕ), οι οποίοι συστηματικά και εξ αρχής διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη. Η εκστρατεία αυτή συνοδεύτηκε και από συστηματικό κιτρινισμό που προσπάθησε να αναμοχλεύσει τα πιο ταπεινά ένστικτα των «νοικοκυραίων» με κατευθυνόμενες ρητορικές ερωτήσεις του τύπου «εσύ τι θα έκανες αν έμπαινε ληστής στο σπίτι σου;».

ΤοAthens pride ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια και, με τα χρόνια, έχει καταστεί μαζική διοργάνωση από άποψη παρουσίας κόσμου, που συμμετέχει στην παρέλαση-πορεία αλλά και στα υπόλοιπαevents της διοργάνωσης. Ένας κόσμος που αναγνωρίζει το δικαίωμα της ορατότητας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στον δημόσιο χώρο και την ισότητα τους σε πεδίο πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, οι αγώνες μαζί με την επιμονή και το θάρρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έκανε την κοινωνία να γίνει φιλική μαζί τους, κι έτσι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα να μην φοβούνται να αποκαλύψουν την ταυτότητα τους και να αποκτούν το δικαίωμα του σύμφωνου συμβίωσης, του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας φύλου και αναδοχής-τεκνοθεσίας.

Οι διεκδικήσεις βοηθούν στην δημιουργία αυτοπεποίθησης από τον ΛΟΑΤΚΙ χώρο να διεκδικήσει και άλλα δικαιώματα. Οι διεργασίες εντός κοινωνίας βοήθησαν να υπάρξουν και οι αντίστοιχες διεκδικήσεις. Όμως, ανάλογα με το φύλο, την σεξουαλική ταυτότητα η καταπίεση υπάρχει και στο πεδίο της εργασίας. Ο πληττόμενος κόσμος της εργασίας από τις πολιτικές του κεφαλαίου βιώνει εργασιακή ανασφάλεια-επισφάλεια, απολύσεις, αλλαγή των συμβάσεων εργασίας και γκρεμισμένο σύστημα υγείας και κράτους πρόνοιας. Αυτό κάνει περισσότερο ευάλωτα τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στα αφεντικά τους, που απολύουν επειδή είναι λιγότερο ή καθόλου παραγωγικά γι’ αυτά. Γι’ αυτό και η κάθε μορφή καταπίεσης στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να ιδωθεί χωρίς την υλική-εργασιακή εκμετάλλευση που γεννά αυτό το σύστημα. Αυτό καθιστά αναγκαίο ο αγώνας απέναντι στις έμφυλες ανισότητες να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα, αλλά και το εργατικό κίνημα να εντάξει τα αιτήματα των ΛΟΑΤΚΙ στα αιτήματα του. Η πείρα έχει δείξει ότι αυτά που κατακτούν οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ή οι γυναίκες εντός αυτού του συστήματος είναι παροδικά, και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς όλοι οι παραπάνω να τα υπερασίζοται. Η πραγματική απελευθέρωση του ατόμου θα έρθει μόνο εάν απελευθερωθεί η κοινωνία του από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Η πολύ μεγάλη μαζικότητα του φετινούPride είναι ένα γεγονός που μας δίνει κινηματική αισιοδοξία. Η διοργάνωση έχει μεγάλα πολιτικά προβλήματα, πρώτα και κύρια γιατί γίνεται με τη στήριξη πρεσβειών, επιχειρήσεων και θεσμών του κράτους, που στην πραγματικότητα είναι οι υπεύθυνοι για το σύστημα που γεννά και συντηρεί την καταπίεση. Ο κόσμος που συμμετείχε, ωστόσο, είναι στη μεγάλη του πλειοψηφία άνθρωποι εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαία που καταπιέζεται, και κατέβηκε στο δρόμο όχι για να στηρίξει πρεσβείες, επιχειρήσεις, την κυβέρνηση ή τα νεοφιλελεύθερα κόμματα, αλλά για να διεκδικήσει τη χειραφέτηση.

Το φετινόAthens Pride λαμβάνει χώρα έναν χρόνο μετά την ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελούσε διεκδίκηση χρόνων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Ωστόσο, πολλά σκοτεινά νομικά σημεία, ελλείψεις και περιορισμοί είναι ο τελικός απολογισμός αυτής της καθ’ όλα επίδοξης διαχείρισης της «κυβέρνησης της αριστεράς», μιας που το ανερχόμενο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα διεκδικεί πολλά περισσότερα, όπως ο πολιτικός γάμος, η παιδοθεσία και η κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου κ.ά. Εκτός όμως από τις παραπάνω διεκδικήσεις αστικών ελευθεριών, υπάρχουν και ομάδες που ριζοσπαστικοποιούνται προς μια συνολικότερη ανάδειξη της διαθεματικότητας που έχουν οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, στη βάση της ταξικότητας. Παρά το ότι τα τελευταία χρόνια, μέσω τουAthens Pride, έχει ανοίξει ο διάλογος για τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, η διοργάνωσή του από μία αδιαφανή ΜΚΟ, η εμπορευματοποίηση και η ύπαρξη χορηγών, με τρανταχτά παραδείγματα την πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και τηνELDORADO (η οποία τελικά, μετά από την κατακραυγή ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, αποχώρησε από τη συνεργασία), έρχονται σε αντίθεση με το πραγματικό νόημα της ημέρας για το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, μιας ημέρας μνήμης της εξέγερσης στοStonewall.

Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά πράγματα για αυτά που συνέβησαν το έτος 2015, τόσο στα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, όσο και σε ευρύτερο πολιτικό επίπεδο. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε όμως είναι ότι το ισοζύγιο έχει αρνητικό πρόσημο στο τέλος. Η πολυδιαφημιζόμενη και επίδοξη διαχείριση της κατάστασης από την «κυβέρνηση της αριστεράς», έχει να μας παρουσιάσει μόνο ένα θετικό. Την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια – αν και με πολλά σκοτεινά νομικά σημεία – τη στιγμή που το ανερχόμενο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα τα προηγούμενα χρόνια διεκδικούσε προφανώς πολλά περισσότερα από την παρούσα ελάχιστη δικαιωματική κατάκτηση.

Πολύ σημαντική ημέρα, αναμφισβήτητα, η ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης, όχι όμως εντός βουλής, αλλά εκτός. Πλήθος αγωνιστών και αγωνιστριών του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, αλληλλέγοι/-ες, πολιτικές οργανώσεις, με την παρουσία τους στην πλατεία Συντάγματος έδειξαν το δρόμο που θα έπρεπε να είχε ακολουθηθεί. Δεν ήταν ημέρα γιορτής, αλλά ημέρα αγώνα για περαιτέρω αστικές διεκδικήσεις, όπωςo πολιτικός γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια και για τα πολυσυντροφικά άτομα, η νομική αναγνώριση και κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου, η παιδοθεσία κ.ά. Πράγματα που εννοούνται σε ένα σύστημα, όταν όμως δεν μιλάμε για πολίτες 2^ης ή 3^ης κατηγορίας.

Αναδημοσιεύουμε την ανακοίνωση της ομάδας φύλλου και σεξουαλικότητας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ από https://lgbtqantarsya.wordpress.com/2015/11/29/patelis/

Τις τελευταίες ώρες κάνει το γύρο του Διαδικτύου ένα βίντεο που απεικονίζει τον Δημήτρη Πατέλη, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, να δίνει μια ανοιχτά ομοφοβική και τρανσφοβική διάλεξη. Στο πλαίσιο μαθήματος με τίτλο «Σύγχρονη Επαναστατική Θεωρία. Κλασικός μαρξισμός και Λογική της Ιστορίας», συκοφαντεί επί 12 συναπτά λεπτά τα ΛOAT+ άτομα. Θα θέλαμε να διευκρινίσουμε ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος όχι μόνο δεν είναι στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν είναι καν μέλος της. Παρόλα αυτά, τα ζητήματα που θίγει διαπερνούν κομματικές και μετωπικές ταυτότητες και χρήζουν απάντησης που θα έπρεπε να δώσει οποιαδήποτε πολιτική ή ΛΟΑΤ+ οργάνωση.

Ο Δ.Π. επιστρατεύει μια σειρά από απαράδεκτα και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα, τα οποία καμιά σχέση δεν έχουν με τις αυθεντικές παραδόσεις του μαρξισμού και της αριστεράς. Μεταξύ άλλων, παρουσιάζει τους εξής απίστευτους ισχυρισμούς:

Η φετινή χρονιά βρίσκει τον κόσμο της εργασίας σε μία από τις πιο κομβικές στροφές του μετά από 5 χρόνια πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Μετά από μία περίοδο κινηματικής άμπωτης, οι προσδοκίες του βρήκαν έκφραση στις αρχές του 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα στα πολλαπλά κινήματα που, παρόλα αυτά, ξέσπασαν αυτή την περίοδο, ένα από τα πιο διεκδικητικά υπήρξε και το κίνημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της ελευθερίας στην έκφραση της ταυτότητας φύλου, γνωστό και ως LGBTQI κίνημα.

Μεγάλο μέρος τουLGBTQI κινήματος εμπιστεύτηκε, για τις αλλαγές που το ίδιο διεκδίκησε, τον ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκώντας σε πρώτη φάση το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και στη συνέχεια μια σειρά από νομικές αναγνωρίσεις για τα ζητήματα ταυτότητας φύλου και για την παιδοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η τωρινή συγκυρία, και δη των τελευταίων εβδομάδων, ήρθε να διαψεύσει προς το παρόν και αυτή την προσμονή, ανάμεσα σε τόσες άλλες. Η κατάθεση του νομοσχεδίου για το σύμφωνο συμβίωσης, ακόμα και αν αυτή γίνει, θα είναι αποκομμένη από συνολικότερες διεκδικήσεις του συγκεκριμένου κινήματος, ενώ μια πραγματική Αριστερά θα είχε φροντίσει να συνδέσει τις διαθεματικότητες της ταξικότητας και της καταπίεσης και όχι να περιορίζεται σε φιλελεύθερες πρακτικές. Μαζί με τις υποσχέσεις που αφορούσαν τοLGBTQI κίνημα καταστρατηγούνται και όλες οι υπόλοιπες, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο: μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων και περικοπή συντάξεων, πάγωμα του κατώτατου μισθού, ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών και αεροδρομίων, για να αναφέρουμε μόνο κάποια παραδείγματα.

«Και τώρα τι να ψηφίσω;», ρωτούν χιλιάδες άνθρωποι μέσα στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έδωσαν μάχες μέσα στη χρονιά που μας πέρασε. Οργάνωσαν τα πιο μαζικά Φεστιβάλ Υπερηφάνειας που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα, συμμετείχαν σε αντιρατσιστικές και αντισεξιστικές κινητοποιήσεις και πέτυχαν να ξεσηκώσουν ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης. Αυτό το δυναμικό ρεύμα πέτυχε ώστε τα ΛΟΑΤΚΙ αιτήματα να συζητιούνται πλέον ανοιχτά μέσα στην ελληνική κοινωνία, αλλά και να τίθενται ως πιεστικά ερωτήματα στα πολιτικά κόμματα.