Η φετινή χρονιά βρίσκει τον κόσμο της εργασίας σε μία από τις πιο κομβικές στροφές του μετά από 5 χρόνια πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Μετά από μία περίοδο κινηματικής άμπωτης, οι προσδοκίες του βρήκαν έκφραση στις αρχές του 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα στα πολλαπλά κινήματα που, παρόλα αυτά, ξέσπασαν αυτή την περίοδο, ένα από τα πιο διεκδικητικά υπήρξε και το κίνημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της ελευθερίας στην έκφραση της ταυτότητας φύλου, γνωστό και ως LGBTQI κίνημα.
Μεγάλο μέρος τουLGBTQI κινήματος εμπιστεύτηκε, για τις αλλαγές που το ίδιο διεκδίκησε, τον ΣΥΡΙΖΑ, προσδοκώντας σε πρώτη φάση το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια και στη συνέχεια μια σειρά από νομικές αναγνωρίσεις για τα ζητήματα ταυτότητας φύλου και για την παιδοθεσία για τα ομόφυλα ζευγάρια. Η τωρινή συγκυρία, και δη των τελευταίων εβδομάδων, ήρθε να διαψεύσει προς το παρόν και αυτή την προσμονή, ανάμεσα σε τόσες άλλες. Η κατάθεση του νομοσχεδίου για το σύμφωνο συμβίωσης, ακόμα και αν αυτή γίνει, θα είναι αποκομμένη από συνολικότερες διεκδικήσεις του συγκεκριμένου κινήματος, ενώ μια πραγματική Αριστερά θα είχε φροντίσει να συνδέσει τις διαθεματικότητες της ταξικότητας και της καταπίεσης και όχι να περιορίζεται σε φιλελεύθερες πρακτικές. Μαζί με τις υποσχέσεις που αφορούσαν τοLGBTQI κίνημα καταστρατηγούνται και όλες οι υπόλοιπες, σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο: μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων και περικοπή συντάξεων, πάγωμα του κατώτατου μισθού, ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών και αεροδρομίων, για να αναφέρουμε μόνο κάποια παραδείγματα.