ΟΚΔΕ Σπάρτακος

Φέτος είναι μία σημαντική χρονιά για το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall Inn, όταν η Νέα Υόρκη συγκλονίστηκε από τις μαζικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ της ΛΟΑΤ κοινότητας και της αστυνομίας. Το Stonewall θυμίζει σε όλες και όλους ότι οι κατακτήσεις μας κερδίζονται με σκληρούς αγώνες που μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε και δεν μπορούμε να τους αναθέσουμε σε κανέναν άλλο να τους δώσει αντί για μας.

Η φετινή χρονιά όμως σημαδεύτηκε και από την απάνθρωπη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου από τα αφεντικά και τους μπάτσους. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Ζακ, και το γεγονός ότι ήταν οροθετικός και εργαζόταν ως drag queen χρησιμοποιήθηκαν για να αθωωθούν οι δολοφόνοι του. Αποτελεί λοιπόν μία ευθεία επίθεση του συστήματος απέναντι σε ολόκληρη τη ΛΟΑΤ κοινότητα και ιδιαίτερα στα πιο φτωχά στρώματα αυτής. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεχαστεί τι έκαναν στον Ζακ, να παλέψουμε για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του, να συγκρουστούμε με όλους τους μηχανισμούς του κράτους που αναπαράγουν την βία ενάντια στα ΛΟΑΤ άτομα.

Το κράτος και οι μηχανισμοί του λειτουργούν με αυτό τον τρόπο γιατί είναι απαραίτητο για να κερδοφορεί το καπιταλιστικό σύστημα εις βάρος μας και να μας διχάζει για να μην αντιδρoύμε. Η καταπίεση της σεξουαλικής επιθυμίας και της σεξουαλικής «διαφορετικότητας» είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της καπιταλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Τα ψίχουλα που μοίρασε σε μεταρρυθμίσεις και δικαιώματα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο να αναιρέσουν αυτή την πραγματικότητα. Ίσα ίσα, η πολιτική της λιτότητας που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η πολιτική που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τη ζωή των ΛΟΑΤ ατόμων και την πρόσβαση τους σε κοινωνικές παροχές, στην υγεία, την αγορά εργασίας κτλ. Να μην ξεχνάμε την αλλαγή που έφερε η κυβέρνηση στον Ποινικό Κώδικα και στον τρόπο που ορίζεται ο βιασμός. Μία αλλαγή που θα χρησιμοποιούνταν για να ξεφεύγουν οι βιαστές, δηλαδή μία αλλαγή που ενθαρρύνει τον σεξισμό, την καταπίεση και την έμφυλη βία. Αποτελεί νίκη ότι δεν πέρασε αυτή η αλλαγή, και μας γεμίζει αισιοδοξία ότι το κίνημα κατάφερε να την αντιπαλέψει. Είναι μία νίκη που δείχνει το μέγεθος των δυνατοτήτων μας.

Τάση για μια Επαναστατική Διεθνή (μόνιμη δημόσια τάση της 4^ης Διεθνούς)

Οι ευρωπαϊκές εκλογές έρχονται σε μια εποχή κρίσης και πολιτικής αποσταθεροποίησης στην Ευρώπη. Οι επιπτώσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στην ευρωπαϊκή οικονομία κάθε άλλο παρά έχουν παρέλθει, και ένας πιθανός εμπορικός πόλεμος με τις ΗΠΑ του Τραμπ κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των Ευρωπαίων καπιταλιστών. Οι αντιπαλότητες μεταξύ των αστικών τάξεων των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών έρχονται σε αντίφαση με την κοινή τους ανάγκη να συνασπιστούν εναντίον των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ρωσίας. Η διαδικασία τουBREXIT προκάλεσε παρατεταμένη πολιτική κρίση στη Βρετανία. Εξουθενωτικά μέτρα λιτότητας έχουν επιβληθεί, όχι μόνο στον Νότο, και οι εργατικές τάξεις δέχονται τεράστια επίθεση.

Σε αυτό το πλαίσιο, τα παραδοσιακά κόμματα που μοιράζονταν την εξουσία στα Ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, δηλαδή η χριστιανοδημοκρατία και η σοσιαλδημοκρατία, δυσκολεύονται σήμερα να κυβερνήσουν. Η ακροδεξιά έχει ενισχυθεί στις περισσότερες χώρες: Γαλλία, Ιταλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Ισπανικό Κράτος, Ολλανδία, Γερμανία, Σουηδία, Φινλανδία, Πολωνία, Ελλάδα. Στην Ιταλία και την Ουγγαρία, βρίσκεται ήδη στην κυβέρνηση. Στην Ανατολική Ευρώπη, η κατάρρευση των γραφειοκρατικών καθεστώτων του λεγόμενου Ανατολικού Μπλοκ άφησε πίσω της μια χρόνια κατάσταση κοινωνικής καταστροφής και πολιτικής σύγχυσης.

Μετά από τέσσερα και παραπάνω χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους σοσιαλδημοκράτες, δεξιούς και ακροδεξιούς συμμάχους του στην κυβέρνηση, το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε κατάσταση αμηχανίας και σύγχυσης. Οι ελπίδες ότι μια κυβέρνηση «της αριστεράς» ή «της κοινωνικής σωτηρίας» θα μας έβγαζε χωρίς κόπο από τη λιτότητα διαψεύστηκαν πικρά, όπως ήταν αναμενόμενο. Το μαζικό ΟΧΙ της εργατικής τάξης και των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων στο δημοψήφισμα του 2015 ακυρώθηκε με τον πιο προκλητικό τρόπο, δείχνοντας για μια ακόμα φορά ότι η ψήφος δεν αρκεί για να μας σώσει. Από την άλλη πλευρά, χρόνια ολόκληρα αγώνων και απεργιών έχουν δώσει στους εργαζόμενους σημαντική πολιτική εμπειρία, η οποία θα αποδειχτεί πολύτιμη σε έναν νέο γύρο αγώνων. Τα σημάδια μιας ανάκαμψης του κινήματος υπάρχουν, καθώς η σύγχυση και η απογοήτευση θα υποχωρούν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε γρήγορα και απόλυτα μια πολιτική για τα συμφέροντα των ισχυρών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των πολυεθνικών και ντόπιων μεγάλων επιχειρήσεων. Έφερε το τρίτο μνημόνιο και τη διαρκή λιτότητα της μεταμνημονιακής εποπτείας. Ιδιωτικοποίησε λιμάνια, τρένα και αεροδρόμια, χαρίζοντας τον δημόσιο πλούτο στους επιχειρηματίες. Εξανέμισε τα εργασιακά δικαιώματα και γενίκευσε την επισφαλή εργασία, με τα αφεντικά να αποχαλινώνονται ακόμα περισσότερο. Μόνο μέσα στο 2019, μετράμε δεκάδες νεκρούς εργαζόμενους σε ώρα εργασίας, τη στιγμή που σκληραίνει το νομικό πλαίσιο για τα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα.  Έκλεισε τους πρόσφυγες σε άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συμμάχησε μόνιμα με την «κεντροαριστερά», δηλαδή με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ήταν υπεύθυνα για τη βρώμικη διαχείριση του συστήματος για δεκαετίες.  Έκανε κολλητές φιλίες με μεγαλοεπιχειρηματίες και τους πήγε στη Δημοκρατία της Μακεδονίας για να μοιράσουν τη λεία. Διεκδίκησε επιτυχημένα τον ρόλο του νόμιμου εκπροσώπου του αιματοβαμμένου ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο.

Η ΟΚΔΕ- Σπάρτακος καταδικάζει την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ και λοιπών σωμάτων της αστυνομίας στους αντιφασίστες αγωνιστές και αγωνίστριες του Αντιφασιστικού Συντονισμού της Καλλιθέας και του ΚΚΕ και την κάλυψη που έδωσε στους θρασύδειλους φασίστες που εμφανίστηκαν διεκδικώντας χώρο και χαιρετώντας ναζιστικά.

Καταγγέλλουμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική απόφαση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να εμποδίσει την παρουσία των αντιφασιστών-τριών στην Καλλιθέα και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, κινητοποιώντας όλον τον κατασταλτικό μηχανισμό που διαθέτει, με χιλιάδες αστυνομικούς επί ποδός και προσαγωγές στο σωρό, υιοθετώντας τη θεωρία των δύο άκρων και τοποθετώντας την αντιφασιστική δράση των συλλογικοτήτων και των συνδικάτων στην ίδια πλάστιγγα με τις κινήσεις των εγκληματιών υμνητών του ναζισμού. Ακόμα περισσότερο, φαίνεται πως καμία διάθεση δεν έχει να καταστείλει τη Χρυσή Αυγή, τα παρακλάδια της και τους εγκληματίες που εκτρέφει, αλλά της χαϊδεύει τα αυτιά και την χτυπάει στην πλάτη την ώρα που δικάζεται για τους φόνους του Παύλου Φύσσα, του Σαχζάντ Λουκμάν και σωρεία άλλων εγκλημάτων.

Η Συμφωνία των Πρεσπών εμπεδώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την ηγεμονία του ελληνικού κράτους απέναντι στο γειτονικό μακεδονικό κράτος και αποτελεί μια συντριπτική διπλωματική και πολιτική νίκη της ελληνικής αστικής τάξης. Το πρόβλημα που υποτίθεται ότι λύνει η Συμφωνία είναι ένα πρόβλημα που δημιούργησε αποκλειστικά η Ελλάδα, βασιζόμενη στην οικονομική της διείσδυση στη Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΔΜ) και στην ικανότητα να ασκεί σε αυτή οικονομικό και πολιτικό εκβιασμό, μέχρι και οικονομικό στραγγαλισμό. Η ελληνική πλευρά αναδεικνύεται οριστικά νικήτρια, καθώς και κατάφερε να επιβάλει συνταγματική αλλαγή της ονομασίας ενός άλλου κράτους, γεγονός, που, όπως και η ίδια η κυβέρνηση επαίρεται, είναι πρωτοφανές σε καιρό ειρήνης, και αναδείχθηκε για μια ακόμα φορά σε χώρα-κλειδί για την κυριαρχία και την επέκταση των διεθνών ιμπεριαλιστικών οικονομικών και στρατιωτικών θεσμών (ΕΕ-ΝΑΤΟ) στους οποίους συμμετέχει.

Δίχως τέλος πλέον οι δολοφονίες – «εργατικά ατυχήματα» τα λένε τα αφεντικά – των εργαζομένων στις υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων. Ημέρα με την ημέρα ο μακάβριος κατάλογος μεγαλώνει φτάνοντας τους 43 νεκρούς και 59 τραυματίες τα τελευταία 4 χρόνια.

Θύματα όλοι της εγκληματικής αδιαφορίας των αρμόδιων κυβερνητικών υπηρεσιών, των δημαρχαίων της απίστευτης εντατικοποίησης της εργασίας λόγω έλλειψης προσωπικού, της συστηματικής έλλειψης Μέσων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ), της μη τήρησης ακόμα και αυτής της ανεπαρκούς υφιστάμενης νομοθεσίας για την υγιεινή και ασφάλεια, αλλά και του κακοσυντηρημένου, γερασμένου και συχνά επικίνδυνου μηχανολογικού εξοπλισμού και οχημάτων μεταφοράς απορριμμάτων.

Την Παρασκευή 9/11/2018 διερχόμενο όχημα ανετράπη και σκότωσε έναν 57χρονο εργαζόμενο του Δήμου Ασπροπύργου ενώ τραυμάτισε σοβαρά τον 66χρονο συνάδελφό του που νοσηλεύεται στο Θριάσιο νοσοκομείο. Οι δυο εργαζόμενοι εκτελούσαν εργασίες καθαριότητας των πεζοδρομίων της Λεωφόρου ΝΑΤΟ. Ο ένας ήταν 8μηνίτης από τα γνωστά προγράμματα ελαστικής εργασίας του ΟΑΕΔ με 495€ μισθό, ο άλλος με προσωρινούς πίνακες πρόσληψης προκήρυξης του ΑΣΕΠ (3Κ 2018). Ο συνάδελφος που έχασε τη ζωή του ήταν κωφάλαλος και δεν άκουσε ούτε καν το αυτοκίνητο που ερχόταν κατά πάνω του και για αυτό δεν μπορούμε παρά να μιλάμε για δολοφονία.

Το «τέλος» των μνημονίων και η συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών είναι το πολιτικό φόντο του φετινού εορτασμού του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκινάει την προεκλογική της εκστρατεία με κίβδηλες και μίζερες υποσχέσεις για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα με την υπόσχεση για σταθερότητα και κερδοφορία για τα αφεντικά. Η Νέα Δημοκρατία σε ένα κρεσέντο εθνικισμού και νεοφιλελεύθερων υποσχέσεων μπαίνει κι αυτή στο κυνήγι των εκλογών, προσπαθώντας να ξανακερδίσει την υποστήριξη της αστικής τάξης, με ιδιωτικοποιήσεις, πετσόκομμα εργασιακών δικαιωμάτων και περισσότερη «τάξη και ασφάλεια».

Σε μια χρονιά συνεχών εκλογών το εργατικό κίνημα έχει την ευκαιρία να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να μην μείνει στην αναμονή  της εφαρμογής των όποιων προεκλογικών υποσχέσεων. Να αφήσει πίσω του την αμηχανία που του έφερε η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και να μπει σε μια εποχή ανασυγκρότησης και μάχης. Τα πρώτα ενθαρρυντικά σημάδια υπάρχουν, από τις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο σχολείο Γαβρόγλου, μέχρι τις οργισμένες διαδηλώσεις για τη ρατσιστική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, και από την επιστροφή των γενικών φοιτητικών συνελεύσεων και καταλήψεων μέχρι τις απεργίες που επιμένουν να γίνονται παρά το ξεδιάντροπο σαμποτάζ της ΓΣΕΕ. Είναι καιρός το κίνημα να αντεπιτεθεί, κατανοώντας ότι στα βουλευτικά έδρανα, είτε της αστικής κυβέρνησης, είτε της αστικής αντιπολίτευσης, κάθονται μόνο εχθροί.

Η απεργιακή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη είναι μια ευκαιρία να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς και προσλήψεις προσωπικού στις ρημαγμένες υπηρεσίες του Δημοσίου από όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια των περικοπών σε σχολεία, νοσοκομεία, δήμους, υπηρεσίες καθαριότητας και πρασίνου, ασφαλιστικά ταμεία, παιδικούς σταθμούς, ΚΑΠΗ, βοήθεια στο σπίτι κλπ. Να απαιτήσουμε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, που βγάζουν όλη τη λάντζα στις υπηρεσίες του δημοσίου με μισθό χαρτζιλίκι και κάτω από άθλιες εργασιακές συνθήκες. 

Την κατάσταση που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους τη δείχνει ανάγλυφα η εργοδοτική δολοφονία του εργαζομένου στον δήμο Ασπροπύργου την Παρασκευή 9 Νοέμβρη. Ο συγκεκριμένος συνάδελφος, πατέρας δύο ανήλικων κοριτσιών, υποχρεώθηκε να δουλέψει πάνω στη λεωφόρο Ασπροπύργου, παρότι ήταν γνωστό πως ήταν κωφάλαλος, με αποτέλεσμα να παρασυρθεί από διερχόμενο αυτοκίνητο. Το μακάβριο ρεκόρ θανάτων σε δήμους έφτασε έτσι στους 46 νεκρούς την τελευταία τριετία. 

Ο θάνατος του ένοπλου ακροδεξιού εθνικιστή Κωνσταντίνου Κατσίφα από πυρά της αλβανικής αστυνομίας έγινε αφορμή για να ξεχυθεί και πάλι το εθνικιστικό δηλητήριο από τα ΜΜΕ, τα αστικά κόμματα και τους διάφορους φασίστες ανά την Ελλάδα.

Τις δολοφονικές μεθόδους της αλβανικής και κάθε άλλης αστυνομίας τις γνωρίζουμε καλά από τα κατορθώματα και της «δικής μας» αστυνομίας εδώ. Υπό όποιες συνθήκες και αν έγινε, ο θάνατος του Κατσίφα δεν διαφέρει από τις εκτελέσεις των Αλβανών κακοποιών στα βουνά του Σουλίου και της Φλώρινας το 2013, τη δολοφονία του Ρουμάνου Ματέι στο κελί του το 1998 και πλείστες άλλες περιπτώσεις, τις οποίες τα ελληνικά ΜΜΕ χαιρέτισαν, για να μην μιλήσουμε καν για όσους θεωρήθηκαν κατά καιρούς τρομοκράτες από το ελληνικό κράτος και δολοφονήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Τη στιγμή που δεν τους ενοχλεί καθόλου το δικαίωμα της αστυνομίας να σκοτώνει κόσμο, η αγανάκτησή τους για την περίπτωση Κατσίφα είναι το λιγότερο υποκριτική. Εμείς από την πλευρά μας δεν αποδεχόμαστε αυτό το δικαίωμα.

Στις 26 Μαΐου 2018, μέλη της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ) πραγματοποίησαν αντιφασιστική κινητοποίηση στο Πέραμα, μια εργατική συνοικία που δοκιμάζεται όχι μόνο από την κρίση, αλλά και από τους ναζί της Χρυσής Αυγής που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν αγωνιστές, συνδικαλιστές και μετανάστες. Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί ως ένωση μπράβων στην υπηρεσία των εργοδοτών και των εφοπλιστών, όπως έδειξε επανειλημμένα ο απεργοσπαστικός τους ρόλος στις απεργίες στις προβλήτες τηςCOSCOαλλά και η δράση του κίτρινου «Σωματείου Εργαζομένων Ζώνης Άγιος Νικόλαος». Το λεγόμενο αυτό σωματείο λειτουργεί ως πρακτορείο συγκεκριμένων εργοδοτών της Ζώνης και ως ορμητήριο για φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις, όπως συνέβη και στις 26 Μαΐου.

Η κινητοποίηση της ΟΡΜΑ, όπως και γενικότερα η δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης, ήταν γνωστή, δημόσια και ανοιχτή. Η ΟΡΜΑ αγωνίζεται για τη δημοκρατία και την ελευθερία, δρα στα πλαίσια του αντιφασιστικού κινήματος και συνεργάζεται με πλήθος εργατικών σωματείων, δημοτικών κινήσεων, συλλογικοτήτων για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων είναι και ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. Τα μέλη της χαρακτηρίζονται από αγωνιστικό ήθος.

Το ΠΓ της ΟΚΔΕ Σπάρτακος εκφράζει τη βαθιά λύπη όλων των μελών και φίλων της για τον πρόωρο θάνατο του αγωνιστή της επαναστατικής Αριστεράς σ. Τάσου Κατιντσάρου.

Ο Τάσος Κατιντσάρος ήταν ένας πολύτιμος σύντροφος, ένας φίλος, ένας αγωνιστής που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο κίνημα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Συμμετείχε από τα μαθητικά του χρόνια στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, οργανώθηκε την περίοδο της χούντας στην οργάνωση Κ.Ο. Μαχητής και μετά τη διάλυσή της εντάχθηκε στο ΝΑΡ από το 1990 μέχρι και το 2017, οπότε πήρε  μέρος στην πολιτική κίνηση “Κομμουνιστικό Σχέδιο”. Συμμετείχε στα μέτωπα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, πρώτα στην Εναλλακτική Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΕΑΣ) και αργότερα στο ΜΕΡΑ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στα δύσκολα χρόνια της απογοήτευσης για το επαναστατικό κίνημα, ο Τ. Κατιντσάρος συμμετείχε στην ίδρυση της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου το 1992. 

Ο σ. Τάσος υπήρξε μια εμβληματική μορφή αγωνιστή που ταυτίστηκε με τον ριζοσπαστισμό της μεταπολιτευτικής περιόδου και παρέμεινε αταλάντευτος και πιστός στον δύσκολο αγώνα για μία μαζική κομμουνιστική επαναστατική Αριστερά.

Η ΟΚΔΕ Σπάρτακος παλιότερα με την ΚΟ Μαχητής και αργότερα με το ΝΑΡ, τις οργανώσεις που σημάδεψε με την παρουσία του ο Τάσος Κατιντσάρος, έδωσε και δίνει κοινούς αγώνες και νιώθει το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε πίσω του ο σύντροφος.  

Και για μας θα λείψει ένας πολύτιμος σύντροφος, μία πολύ σημαντική φυσιογνωμία των αγώνων της εργατικής τάξης, ένας ακλόνητος εκφραστής της πίστης στο κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας. 

Δεν θα τον ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε στα μονοπάτια που έχουμε χαράξει πολλά χρόνια τώρα μαζί!

(Για τον Ζακ Κωστόπουλο)

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που λιντσαρίστηκε στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι, είναι αποτέλεσμα του κλίματος υστερίας που καλλιεργείται από τα θεσμικά πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ για «έλλειψη ασφάλειας» σε συνδυασμό με τη δράση ακροδεξιών και μελών μιας μαφίας καταστηματαρχών που λυμαίνονται το κέντρο υπό τη σκανδαλώδη υπόθαλψη της αστυνομίας.

Δείχνει, για άλλη μια φορά, την αποχαλίνωση ατόμων και ομάδων που ενθαρρύνονται από την ασυλία την οποία παρέχει το κράτος και οι μηχανισμοί του στα ρατσιστικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής και άλλων αντίστοιχων ομάδων, όπως και σε επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, γυναίκες, ομοφυλόφιλους και τοξικοεξαρτημένους, οι δράστες των οποίων κατά κανόνα πέφτουν στα μαλακά.

Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου πυροδότησε μια απεγνωσμένη απόπειρας συγκάλυψης όσων ενεπλάκησαν στο περιστατικό (ΕΛΑΣ, ΜΜΕ), οι οποίοι συστηματικά και εξ αρχής διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη. Η εκστρατεία αυτή συνοδεύτηκε και από συστηματικό κιτρινισμό που προσπάθησε να αναμοχλεύσει τα πιο ταπεινά ένστικτα των «νοικοκυραίων» με κατευθυνόμενες ρητορικές ερωτήσεις του τύπου «εσύ τι θα έκανες αν έμπαινε ληστής στο σπίτι σου;».

Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης ανήκουν στο εργατικό κίνημα

Όχι σε εθνικιστές «Μακεδονομάχους» και σε φιέστες της κυβέρνησης

Αν την περσινή χρονιά ο Τσίπρας «θυμήθηκε» τον Ανδρέα Παπανδρέου παραμονή της ΔΕΘ, φέτος είναι η σειρά μιας νέας μεταμφίεσης, αυτής του ομηρικού πολυμήχανου Οδυσσέα που με έξυπνο τρόπο μας οδήγησε έξω από τα μνημόνια. Από κοντά και ο Κούλης που φέτος ντύθηκε μακεδονομάχος Μεγαλέξανδρος στο πιο νεοφιλελεύθερο. Μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του Άδωνη και Βορίδη, του εθνικιστή που έχει βαλθεί να πείσει ότι οι ιδέες της αριστεράς είναι ελαττωματικές.

Στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τις αμφίπλευρες διευρύνσεις δεξιές (Παπακώστα, με δηλώσεις τύπου «οι πρόσφυγες είναι κατσαρίδες») και κεντροπασοκικές (Μ. Ξενογιαννακοπούλου) εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντα τα ελληνικά αστικά συμφέροντα, για λιτότητα και σταθεροποίηση του καπιταλισμού στο εσωτερικό, αλλά και για έναν επιθετικό διεθνή ρόλο. Με τη συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ για την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, κλιμακώνει επικίνδυνα τον ανταγωνισμό με την Τουρκία, που απειλεί τους εργαζόμενους των δύο χωρών με αιματοχυσία για τα συμφέροντα των καπιταλιστών των δύο πλευρών. Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση έχει βαλθεί να πείσει ότι είναι ο πιο πιστός εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ - ΕΕ στην περιοχή  και αναβαθμίζεται σε σχέση με τον παραδοσιακό εχθρό της τον τούρκικο καπιταλισμό. 

Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ με την οποία η κυβέρνηση επαίρεται ότι «έλυσε» το μακεδονικό είναι μια πρωτοφανής στα χρονικά συμφωνία αλλαγής της συνταγματικής ονομασίας μιας χώρας κατ’επιταγή μιας ισχυρότερης. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΔΜ) υποχρεώνεται να καταθέσει διαπιστευτήρια (αλλαγή ονόματος, αλλαγές στα βιβλία ιστορίας, αλλαγή στον προσδιορισμό των πολιτών της), με αντάλλαγμα την άρση του βέτο της Ελλάδας για την είσοδό της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Η συμφωνία δεν αφορά μια, έστω και ετεροβαρή, αμοιβαία υποχώρηση. Είναι μια κατάφωρη εμπέδωση της κυριαρχίας ενός πιο ισχυρού καπιταλιστικού κράτους (με 20πλάσιο ΑΕΠ και μέλους των κλαμπ των ισχυρών) σε ένα πιο αδύναμο. Με αυτή την έννοια, αν παίρνουμε στα σοβαρά τον σεβασμό στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και την εναντίωσή μας στην «δική μας» κυβέρνηση και αστική τάξη, είναι μια αντιδραστική συμφωνία.

ΤοAthens pride ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια και, με τα χρόνια, έχει καταστεί μαζική διοργάνωση από άποψη παρουσίας κόσμου, που συμμετέχει στην παρέλαση-πορεία αλλά και στα υπόλοιπαevents της διοργάνωσης. Ένας κόσμος που αναγνωρίζει το δικαίωμα της ορατότητας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στον δημόσιο χώρο και την ισότητα τους σε πεδίο πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, οι αγώνες μαζί με την επιμονή και το θάρρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έκανε την κοινωνία να γίνει φιλική μαζί τους, κι έτσι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα να μην φοβούνται να αποκαλύψουν την ταυτότητα τους και να αποκτούν το δικαίωμα του σύμφωνου συμβίωσης, του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας φύλου και αναδοχής-τεκνοθεσίας.

Οι διεκδικήσεις βοηθούν στην δημιουργία αυτοπεποίθησης από τον ΛΟΑΤΚΙ χώρο να διεκδικήσει και άλλα δικαιώματα. Οι διεργασίες εντός κοινωνίας βοήθησαν να υπάρξουν και οι αντίστοιχες διεκδικήσεις. Όμως, ανάλογα με το φύλο, την σεξουαλική ταυτότητα η καταπίεση υπάρχει και στο πεδίο της εργασίας. Ο πληττόμενος κόσμος της εργασίας από τις πολιτικές του κεφαλαίου βιώνει εργασιακή ανασφάλεια-επισφάλεια, απολύσεις, αλλαγή των συμβάσεων εργασίας και γκρεμισμένο σύστημα υγείας και κράτους πρόνοιας. Αυτό κάνει περισσότερο ευάλωτα τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στα αφεντικά τους, που απολύουν επειδή είναι λιγότερο ή καθόλου παραγωγικά γι’ αυτά. Γι’ αυτό και η κάθε μορφή καταπίεσης στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να ιδωθεί χωρίς την υλική-εργασιακή εκμετάλλευση που γεννά αυτό το σύστημα. Αυτό καθιστά αναγκαίο ο αγώνας απέναντι στις έμφυλες ανισότητες να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα, αλλά και το εργατικό κίνημα να εντάξει τα αιτήματα των ΛΟΑΤΚΙ στα αιτήματα του. Η πείρα έχει δείξει ότι αυτά που κατακτούν οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ή οι γυναίκες εντός αυτού του συστήματος είναι παροδικά, και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς όλοι οι παραπάνω να τα υπερασίζοται. Η πραγματική απελευθέρωση του ατόμου θα έρθει μόνο εάν απελευθερωθεί η κοινωνία του από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

  Τρεις μήνες μετά τα εθνικιστικά συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, η     κυβέρνηση ξεδιπλώνει μια εκστρατεία δηλητηρίασης των εργαζομένων και     ευρύτερα  της κοινωνίας με το εθνικιστικό μίσος, και ειδικά δημιουργώντας κλίμα   ελληνοτουρκικής σύρραξης. Για άλλη μια φορά στήνεται μια ψευδής εικόνα μιας     Ελλάδας αμυνόμενης και απειλούμενης από την Τουρκία.Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα   τον αυταρχικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Ερντογάν. Οι εργαζόμενοι, το ταξικό     κίνημα στην Τουρκία το γνωρίζουν καλύτερα από εμάς.

Το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο το πρόσωπο

Από τη μια μεριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες των ΕΕ,ΔΝΤ, Κεφαλαίου, νομοθέτησαν τον περασμένο Γενάρη ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Από την άλλη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επιχειρεί να μετατρέψει τις εργατικές απεργίες σε ανάμεικτες  «πανεθνικές μέρες δράσης» παρέα με διάφορους. Στόχος είναι να τις αποστεώσει από κάθε εργατικό αίτημα και να υποτάξει τη μισθωτή εργασία στα συμφέροντα της εργοδοσίας, σε μια λογική κοινωνικού εταιρισμού άνευ προηγουμένου.

Η ταξική πάλη είναι μεν αέναη, όμως περνάει από πλημμυρίδες και αμπώτιδες ακολουθώντας την πορεία του οικονομικού κύκλου και την αντίστοιχη συμπεριφορά κράτους και κεφαλαίου. Την προηγούμενη περίοδο της σφοδρής επίθεσης του κεφαλαίου, τα συνδικάτα και η γραφειοκρατία τους προσαρμόστηκαν ανάλογα με απεργιακά μπαράζ και αιτήματα περισσότερο προωθημένα, καθώς η ταξική πτέρυγα μέσα σε αυτά συχνά έδινε τον τόνο. Σήμερα με την «Κοινωνική Συμμαχία» επιχειρείται να εμπεδωθεί το μνημονιακό κεκτημένο της τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, με μια όμως επιπλέον απόπειρα αντιδραστικής αναδίπλωσης των συνδικάτων υιοθετώντας αιτήματα της αντίπερα όχθης, όπως η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία και τα φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις. Η γραφειοκρατία προσπαθεί να σύρει τα συνδικάτα στο δόγμα που διατύπωσε ο προηγούμενος  πρόεδρος του ΣΕΒ: «είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι που βυθίζεται». Το μόνο που δεν μας λένε οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, είναι ενάντια σε ποιόν στρέφεται η «Κοινωνική Συμμαχία», αν όχι σε κράτος και εργοδοσία; Υπάρχει κάποιος αόρατος εχθρός που δεν γνωρίζουμε;

Αντιφασιστική Πορεία Παρασκευή 25/5στις 7 μμ, έξω από το σταθμό ΗΣΑΠ Ν. Ηρακλείου

Ξημερώματα πρωτομαγιάς, μια συμμορία φασιστοειδών κυνήγησε και χτύπησε ένα νέο, κάτοικο της περιοχής και αντιφασίστα αγωνιστή. Η ομάδα αυτή την ίδια μέρα γέμιζε την γειτονιά με τρικάκια για την "Εθνικιστική Πρωτομαγιά" και τους τοίχους με φασιστικά συνθήματα. Αυτό το γεγονός αποτελεί κομμάτι όλων των ενεργειών των ομάδων αυτών στην περιοχή τους τελυταίους μήνες. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Οι φασίστες έχουν βγει πάλι στο δρόμο και προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι. Αντίστοιχες ενέργειες τραμπουκισμού έδειξαν στη Θεσσαλονίκη με τo κάψιμο της κατάληψηςLibertatia, τον ξυλοδαρμό αγωνιστών της ΚΕΕΡΦΑ στο Γαλάτσι και στην Καλλιθέα, την αναγραφή φασιστικών συνθημάτων εντός σχολείων.

Το ελληνικό κράτος και το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζονται να γράψουν άλλη μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, σε διαβούλευση τίθεται το σχέδιο νόμου «Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις», το οποίο θέλει να αντικαταστάσει τμήματα του διαβόητου άρθρου 69 του Π.Κ. και περιλαμβάνει σωρεία αντιδραστικών διατάξεων.

Η συγκεκριμένη πρόταση τίθεται υπό το πρόσχημα μιας «μεταρρύθμισης» των ψυχιατρικών νοσοκομείων και κλινικών –δημοσίων και ιδιωτικών- και της «κοινοτικής ψυχιατρικής», όπως αποκαλούνται τα υποστελεχωμένα και αναχρονιστικά ΚΨΥ, οι διάφορες ΜΚΟ και τα «ιδρύματα» που κερδοφορούν στις πλάτες των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, των οικογενειών τους και των ασφαλιστικών ταμείων. Αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τα δικαιώματα τόσο των ληπτών των συγκεκριμένων υπηρεσιών, αλλά σίγουρα επεκτείνεται και σε κοινωνικά σύνολα πολύ ευρύτερα.