-
-
Η πανδημία του κορωνοϊού, που κλείνει περίπου έναν χρόνο διεθνώς και δέκα μήνες στην Ελλάδα, αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της συγκυρίας. Αυτό αποτυπώνεται στην επιθετικότητα της αστικής τάξης και της κυβέρνησης, που προσπαθεί να διαχειριστεί τη νέα κρίση με γνώμονα τα συμφέροντα ακριβώς της αστικής τάξης και παράλληλα ταμπουρώνεται πίσω από την πανδημία για να παίρνει αντεργατικά, αντικοινωνικά δολοφονικά μέτρα, δήθεν στο όνομα του ορθολογισμού της προστασίας της ζωής. Αποτυπώνεται όμως και στις απαντήσεις που προσπαθούν να δώσουν οι πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, οι οποίες καλύπτουν ένα εκτενές φάσμα τοποθετήσεων. Συγκεντρώνοντας την εμπειρία της πραγματικότητας, της εξέλιξης της πανδημίας, των κυβερνητικών και κρατικών μέτρων και των πρόσφατων κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων και συνεχίζοντας στο πνεύμα της τοποθέτησής μας από την αρχή της πανδημίας, φιλοδοξούμε να προσφέρουμε μια ανάλυση πολύ πιο χρήσιμη και μάχιμη από το δίπολο «είστε με τον Τραμπ - είστε με τον Χαρδαλιά», που τόσο δημοφιλές είναι δυστυχώς μεταξύ των οργανώσεων της αριστεράς και της εργατικής τάξης και αποτυπώνει και τις δυσκολίες διαλόγου που μας έχει φορτώσει η καραντίνα.
Το σημείο εκκίνησης της ανάλυσής μας είναι η κρίση. Η πανδημία του κορωνοϊού επιτελεί τις λειτουργίες της καπιταλιστικής κρίσης που κυοφορούνταν, εξαιτίας του γεγονότος ότι η καταστροφική λειτουργία της μακρόσυρτης κρίσης του 2008 περιορίστηκε προσωρινά με την εφαρμογή διαφόρων πολιτικών και οικονομικών στρατηγικών (προγράμματα διάσωσης, ποσοτική χαλάρωση, περαιτέρω συμπίεση των μισθών, νέες φούσκες). Η ιδέα ότι ο κορωνοϊός είναι μπίζνα που ωφελεί άμεσα τους καπιταλιστές στερείται σοβαρότητας και καταρρέει μπροστά στα πραγματολογικά στοιχεία. Πιθανώς, μετά την κρίση και την αναδιάρθρωση που αυτή θα επιφέρει, ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής θα βγει δυνατότερος, όπως συμβαίνει άλλωστε σε κάθε καπιταλιστική κρίση, εάν δεν απειληθεί η εξουσία της αστικής τάξης. Το γεγονός ότι οι κρίσεις είναι απαραίτητες και αξιοποιούνται για την ανανέωση της καπιταλιστικής οικονομίας, όμως, δεν σημαίνει ότι οι κεφαλαιοκράτες τις επιδιώκουν. Υπάρχει πίεση για αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και κατεύθυνση αύξησης της συγκέντρωσης του κεφαλαίου (π.χ. λειτουργούντα σούπερ μάρκετ σε αντίθεση με πολλά μαγαζιά που είναι κλειστά και δεν μπορούν να λειτουργήσουν από το διαδίκτυο), αλλά κι αυτά τα φαινόμενα είναι απότοκα κι όχι αιτία της κρίσης. Άμεσα, θα υπάρξουν τεράστιες ζημίες και πολλοί μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί επιχειρηματίες θα καταστραφούν. Επιπλέον, επανέρχεται πολύ πιο πιεστικά η απειλή της πολιτικής αποσταθεροποίησης, των κοινωνικών εκρήξεων και της ανόδου των εργατικών αγώνων.
Διαβάστε περισσότερα: Τοποθέτηση ΚΕ ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για την πανδημία και την κρίση
100 νεκροί τη μέρα από τον κορονοϊό, με τους υπουργούς να πανηγυρίζουν γιατί στο Βέλγιο πεθαίνουν περισσότεροι. Μια ύφεση της καπιταλιστικής οικονομίας που όλα δείχνουν ότι θα είναι σαφώς μεγαλύτερη από την ύφεση του 2008. Ένα σύστημα υγείας αποδεκατισμένο, που δεν ενισχύθηκε σε τίποτα από τότε που εμφανίστηκε ο ιός. Μια προκλητική διαχείριση της πανδημίας, με την οποία το πρωί υποχρεωνόμαστε να συνωστιζόμαστε στα ΜΜΜ, στους χώρους εργασίας, από τους οποίους δεν έχει κλείσει πρακτικά κανένας, και στα σούπερ μάρκετ για να μην απειληθούν τα κέρδη των εργοδοτών, και το βράδυ μας κυνηγάει η αστυνομία για να μην κάνουμε βήμα έξω από το σπίτι μας.
Διαβάστε περισσότερα: Δεκέμβρης 2020: Το αστικό κράτος έχει συνέχεια, οι αγώνες μας έχουν διάρκεια.