ΟΚΔΕ Σπάρτακος

Δίχως τέλος πλέον οι δολοφονίες – «εργατικά ατυχήματα» τα λένε τα αφεντικά – των εργαζομένων στις υπηρεσίες καθαριότητας των Δήμων. Ημέρα με την ημέρα ο μακάβριος κατάλογος μεγαλώνει φτάνοντας τους 43 νεκρούς και 59 τραυματίες τα τελευταία 4 χρόνια.

Θύματα όλοι της εγκληματικής αδιαφορίας των αρμόδιων κυβερνητικών υπηρεσιών, των δημαρχαίων της απίστευτης εντατικοποίησης της εργασίας λόγω έλλειψης προσωπικού, της συστηματικής έλλειψης Μέσων Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ), της μη τήρησης ακόμα και αυτής της ανεπαρκούς υφιστάμενης νομοθεσίας για την υγιεινή και ασφάλεια, αλλά και του κακοσυντηρημένου, γερασμένου και συχνά επικίνδυνου μηχανολογικού εξοπλισμού και οχημάτων μεταφοράς απορριμμάτων.

Την Παρασκευή 9/11/2018 διερχόμενο όχημα ανετράπη και σκότωσε έναν 57χρονο εργαζόμενο του Δήμου Ασπροπύργου ενώ τραυμάτισε σοβαρά τον 66χρονο συνάδελφό του που νοσηλεύεται στο Θριάσιο νοσοκομείο. Οι δυο εργαζόμενοι εκτελούσαν εργασίες καθαριότητας των πεζοδρομίων της Λεωφόρου ΝΑΤΟ. Ο ένας ήταν 8μηνίτης από τα γνωστά προγράμματα ελαστικής εργασίας του ΟΑΕΔ με 495€ μισθό, ο άλλος με προσωρινούς πίνακες πρόσληψης προκήρυξης του ΑΣΕΠ (3Κ 2018). Ο συνάδελφος που έχασε τη ζωή του ήταν κωφάλαλος και δεν άκουσε ούτε καν το αυτοκίνητο που ερχόταν κατά πάνω του και για αυτό δεν μπορούμε παρά να μιλάμε για δολοφονία.

Το «τέλος» των μνημονίων και η συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών είναι το πολιτικό φόντο του φετινού εορτασμού του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξεκινάει την προεκλογική της εκστρατεία με κίβδηλες και μίζερες υποσχέσεις για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα με την υπόσχεση για σταθερότητα και κερδοφορία για τα αφεντικά. Η Νέα Δημοκρατία σε ένα κρεσέντο εθνικισμού και νεοφιλελεύθερων υποσχέσεων μπαίνει κι αυτή στο κυνήγι των εκλογών, προσπαθώντας να ξανακερδίσει την υποστήριξη της αστικής τάξης, με ιδιωτικοποιήσεις, πετσόκομμα εργασιακών δικαιωμάτων και περισσότερη «τάξη και ασφάλεια».

Σε μια χρονιά συνεχών εκλογών το εργατικό κίνημα έχει την ευκαιρία να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να μην μείνει στην αναμονή  της εφαρμογής των όποιων προεκλογικών υποσχέσεων. Να αφήσει πίσω του την αμηχανία που του έφερε η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ και να μπει σε μια εποχή ανασυγκρότησης και μάχης. Τα πρώτα ενθαρρυντικά σημάδια υπάρχουν, από τις μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο σχολείο Γαβρόγλου, μέχρι τις οργισμένες διαδηλώσεις για τη ρατσιστική δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, και από την επιστροφή των γενικών φοιτητικών συνελεύσεων και καταλήψεων μέχρι τις απεργίες που επιμένουν να γίνονται παρά το ξεδιάντροπο σαμποτάζ της ΓΣΕΕ. Είναι καιρός το κίνημα να αντεπιτεθεί, κατανοώντας ότι στα βουλευτικά έδρανα, είτε της αστικής κυβέρνησης, είτε της αστικής αντιπολίτευσης, κάθονται μόνο εχθροί.

Η απεργιακή κινητοποίηση στις 14 Νοέμβρη είναι μια ευκαιρία να διεκδικήσουμε αυξήσεις στους μισθούς και προσλήψεις προσωπικού στις ρημαγμένες υπηρεσίες του Δημοσίου από όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια των περικοπών σε σχολεία, νοσοκομεία, δήμους, υπηρεσίες καθαριότητας και πρασίνου, ασφαλιστικά ταμεία, παιδικούς σταθμούς, ΚΑΠΗ, βοήθεια στο σπίτι κλπ. Να απαιτήσουμε προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων, που βγάζουν όλη τη λάντζα στις υπηρεσίες του δημοσίου με μισθό χαρτζιλίκι και κάτω από άθλιες εργασιακές συνθήκες. 

Την κατάσταση που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους τη δείχνει ανάγλυφα η εργοδοτική δολοφονία του εργαζομένου στον δήμο Ασπροπύργου την Παρασκευή 9 Νοέμβρη. Ο συγκεκριμένος συνάδελφος, πατέρας δύο ανήλικων κοριτσιών, υποχρεώθηκε να δουλέψει πάνω στη λεωφόρο Ασπροπύργου, παρότι ήταν γνωστό πως ήταν κωφάλαλος, με αποτέλεσμα να παρασυρθεί από διερχόμενο αυτοκίνητο. Το μακάβριο ρεκόρ θανάτων σε δήμους έφτασε έτσι στους 46 νεκρούς την τελευταία τριετία. 

Ο θάνατος του ένοπλου ακροδεξιού εθνικιστή Κωνσταντίνου Κατσίφα από πυρά της αλβανικής αστυνομίας έγινε αφορμή για να ξεχυθεί και πάλι το εθνικιστικό δηλητήριο από τα ΜΜΕ, τα αστικά κόμματα και τους διάφορους φασίστες ανά την Ελλάδα.

Τις δολοφονικές μεθόδους της αλβανικής και κάθε άλλης αστυνομίας τις γνωρίζουμε καλά από τα κατορθώματα και της «δικής μας» αστυνομίας εδώ. Υπό όποιες συνθήκες και αν έγινε, ο θάνατος του Κατσίφα δεν διαφέρει από τις εκτελέσεις των Αλβανών κακοποιών στα βουνά του Σουλίου και της Φλώρινας το 2013, τη δολοφονία του Ρουμάνου Ματέι στο κελί του το 1998 και πλείστες άλλες περιπτώσεις, τις οποίες τα ελληνικά ΜΜΕ χαιρέτισαν, για να μην μιλήσουμε καν για όσους θεωρήθηκαν κατά καιρούς τρομοκράτες από το ελληνικό κράτος και δολοφονήθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Τη στιγμή που δεν τους ενοχλεί καθόλου το δικαίωμα της αστυνομίας να σκοτώνει κόσμο, η αγανάκτησή τους για την περίπτωση Κατσίφα είναι το λιγότερο υποκριτική. Εμείς από την πλευρά μας δεν αποδεχόμαστε αυτό το δικαίωμα.

Στις 26 Μαΐου 2018, μέλη της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡΜΑ) πραγματοποίησαν αντιφασιστική κινητοποίηση στο Πέραμα, μια εργατική συνοικία που δοκιμάζεται όχι μόνο από την κρίση, αλλά και από τους ναζί της Χρυσής Αυγής που προσπαθούν να τρομοκρατήσουν αγωνιστές, συνδικαλιστές και μετανάστες. Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί ως ένωση μπράβων στην υπηρεσία των εργοδοτών και των εφοπλιστών, όπως έδειξε επανειλημμένα ο απεργοσπαστικός τους ρόλος στις απεργίες στις προβλήτες τηςCOSCOαλλά και η δράση του κίτρινου «Σωματείου Εργαζομένων Ζώνης Άγιος Νικόλαος». Το λεγόμενο αυτό σωματείο λειτουργεί ως πρακτορείο συγκεκριμένων εργοδοτών της Ζώνης και ως ορμητήριο για φασιστικές δολοφονικές επιθέσεις, όπως συνέβη και στις 26 Μαΐου.

Η κινητοποίηση της ΟΡΜΑ, όπως και γενικότερα η δράση της συγκεκριμένης οργάνωσης, ήταν γνωστή, δημόσια και ανοιχτή. Η ΟΡΜΑ αγωνίζεται για τη δημοκρατία και την ελευθερία, δρα στα πλαίσια του αντιφασιστικού κινήματος και συνεργάζεται με πλήθος εργατικών σωματείων, δημοτικών κινήσεων, συλλογικοτήτων για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών οργανώσεων, μεταξύ των οποίων είναι και ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. Τα μέλη της χαρακτηρίζονται από αγωνιστικό ήθος.

Το ΠΓ της ΟΚΔΕ Σπάρτακος εκφράζει τη βαθιά λύπη όλων των μελών και φίλων της για τον πρόωρο θάνατο του αγωνιστή της επαναστατικής Αριστεράς σ. Τάσου Κατιντσάρου.

Ο Τάσος Κατιντσάρος ήταν ένας πολύτιμος σύντροφος, ένας φίλος, ένας αγωνιστής που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο κίνημα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης.

Συμμετείχε από τα μαθητικά του χρόνια στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, οργανώθηκε την περίοδο της χούντας στην οργάνωση Κ.Ο. Μαχητής και μετά τη διάλυσή της εντάχθηκε στο ΝΑΡ από το 1990 μέχρι και το 2017, οπότε πήρε  μέρος στην πολιτική κίνηση “Κομμουνιστικό Σχέδιο”. Συμμετείχε στα μέτωπα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, πρώτα στην Εναλλακτική Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση (ΕΑΣ) και αργότερα στο ΜΕΡΑ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Στα δύσκολα χρόνια της απογοήτευσης για το επαναστατικό κίνημα, ο Τ. Κατιντσάρος συμμετείχε στην ίδρυση της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου το 1992. 

Ο σ. Τάσος υπήρξε μια εμβληματική μορφή αγωνιστή που ταυτίστηκε με τον ριζοσπαστισμό της μεταπολιτευτικής περιόδου και παρέμεινε αταλάντευτος και πιστός στον δύσκολο αγώνα για μία μαζική κομμουνιστική επαναστατική Αριστερά.

Η ΟΚΔΕ Σπάρτακος παλιότερα με την ΚΟ Μαχητής και αργότερα με το ΝΑΡ, τις οργανώσεις που σημάδεψε με την παρουσία του ο Τάσος Κατιντσάρος, έδωσε και δίνει κοινούς αγώνες και νιώθει το δυσαναπλήρωτο κενό που άφησε πίσω του ο σύντροφος.  

Και για μας θα λείψει ένας πολύτιμος σύντροφος, μία πολύ σημαντική φυσιογνωμία των αγώνων της εργατικής τάξης, ένας ακλόνητος εκφραστής της πίστης στο κομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας. 

Δεν θα τον ξεχάσουμε και θα συνεχίσουμε στα μονοπάτια που έχουμε χαράξει πολλά χρόνια τώρα μαζί!

(Για τον Ζακ Κωστόπουλο)

Η εν ψυχρώ δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, που λιντσαρίστηκε στο κέντρο της Αθήνας μέρα μεσημέρι, είναι αποτέλεσμα του κλίματος υστερίας που καλλιεργείται από τα θεσμικά πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ για «έλλειψη ασφάλειας» σε συνδυασμό με τη δράση ακροδεξιών και μελών μιας μαφίας καταστηματαρχών που λυμαίνονται το κέντρο υπό τη σκανδαλώδη υπόθαλψη της αστυνομίας.

Δείχνει, για άλλη μια φορά, την αποχαλίνωση ατόμων και ομάδων που ενθαρρύνονται από την ασυλία την οποία παρέχει το κράτος και οι μηχανισμοί του στα ρατσιστικά εγκλήματα της Χρυσής Αυγής και άλλων αντίστοιχων ομάδων, όπως και σε επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες, γυναίκες, ομοφυλόφιλους και τοξικοεξαρτημένους, οι δράστες των οποίων κατά κανόνα πέφτουν στα μαλακά.

Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου πυροδότησε μια απεγνωσμένη απόπειρας συγκάλυψης όσων ενεπλάκησαν στο περιστατικό (ΕΛΑΣ, ΜΜΕ), οι οποίοι συστηματικά και εξ αρχής διαδίδουν ψευδείς πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη. Η εκστρατεία αυτή συνοδεύτηκε και από συστηματικό κιτρινισμό που προσπάθησε να αναμοχλεύσει τα πιο ταπεινά ένστικτα των «νοικοκυραίων» με κατευθυνόμενες ρητορικές ερωτήσεις του τύπου «εσύ τι θα έκανες αν έμπαινε ληστής στο σπίτι σου;».

Οι δρόμοι της Θεσσαλονίκης ανήκουν στο εργατικό κίνημα

Όχι σε εθνικιστές «Μακεδονομάχους» και σε φιέστες της κυβέρνησης

Αν την περσινή χρονιά ο Τσίπρας «θυμήθηκε» τον Ανδρέα Παπανδρέου παραμονή της ΔΕΘ, φέτος είναι η σειρά μιας νέας μεταμφίεσης, αυτής του ομηρικού πολυμήχανου Οδυσσέα που με έξυπνο τρόπο μας οδήγησε έξω από τα μνημόνια. Από κοντά και ο Κούλης που φέτος ντύθηκε μακεδονομάχος Μεγαλέξανδρος στο πιο νεοφιλελεύθερο. Μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του Άδωνη και Βορίδη, του εθνικιστή που έχει βαλθεί να πείσει ότι οι ιδέες της αριστεράς είναι ελαττωματικές.

Στην πραγματικότητα αυτή η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με τις αμφίπλευρες διευρύνσεις δεξιές (Παπακώστα, με δηλώσεις τύπου «οι πρόσφυγες είναι κατσαρίδες») και κεντροπασοκικές (Μ. Ξενογιαννακοπούλου) εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντα τα ελληνικά αστικά συμφέροντα, για λιτότητα και σταθεροποίηση του καπιταλισμού στο εσωτερικό, αλλά και για έναν επιθετικό διεθνή ρόλο. Με τη συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ για την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, κλιμακώνει επικίνδυνα τον ανταγωνισμό με την Τουρκία, που απειλεί τους εργαζόμενους των δύο χωρών με αιματοχυσία για τα συμφέροντα των καπιταλιστών των δύο πλευρών. Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση έχει βαλθεί να πείσει ότι είναι ο πιο πιστός εκπρόσωπος του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ - ΕΕ στην περιοχή  και αναβαθμίζεται σε σχέση με τον παραδοσιακό εχθρό της τον τούρκικο καπιταλισμό. 

Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ με την οποία η κυβέρνηση επαίρεται ότι «έλυσε» το μακεδονικό είναι μια πρωτοφανής στα χρονικά συμφωνία αλλαγής της συνταγματικής ονομασίας μιας χώρας κατ’επιταγή μιας ισχυρότερης. Η Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΔΜ) υποχρεώνεται να καταθέσει διαπιστευτήρια (αλλαγή ονόματος, αλλαγές στα βιβλία ιστορίας, αλλαγή στον προσδιορισμό των πολιτών της), με αντάλλαγμα την άρση του βέτο της Ελλάδας για την είσοδό της σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Η συμφωνία δεν αφορά μια, έστω και ετεροβαρή, αμοιβαία υποχώρηση. Είναι μια κατάφωρη εμπέδωση της κυριαρχίας ενός πιο ισχυρού καπιταλιστικού κράτους (με 20πλάσιο ΑΕΠ και μέλους των κλαμπ των ισχυρών) σε ένα πιο αδύναμο. Με αυτή την έννοια, αν παίρνουμε στα σοβαρά τον σεβασμό στο δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού και την εναντίωσή μας στην «δική μας» κυβέρνηση και αστική τάξη, είναι μια αντιδραστική συμφωνία.

ΤοAthens pride ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια και, με τα χρόνια, έχει καταστεί μαζική διοργάνωση από άποψη παρουσίας κόσμου, που συμμετέχει στην παρέλαση-πορεία αλλά και στα υπόλοιπαevents της διοργάνωσης. Ένας κόσμος που αναγνωρίζει το δικαίωμα της ορατότητας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στον δημόσιο χώρο και την ισότητα τους σε πεδίο πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, οι αγώνες μαζί με την επιμονή και το θάρρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έκανε την κοινωνία να γίνει φιλική μαζί τους, κι έτσι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα να μην φοβούνται να αποκαλύψουν την ταυτότητα τους και να αποκτούν το δικαίωμα του σύμφωνου συμβίωσης, του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας φύλου και αναδοχής-τεκνοθεσίας.

Οι διεκδικήσεις βοηθούν στην δημιουργία αυτοπεποίθησης από τον ΛΟΑΤΚΙ χώρο να διεκδικήσει και άλλα δικαιώματα. Οι διεργασίες εντός κοινωνίας βοήθησαν να υπάρξουν και οι αντίστοιχες διεκδικήσεις. Όμως, ανάλογα με το φύλο, την σεξουαλική ταυτότητα η καταπίεση υπάρχει και στο πεδίο της εργασίας. Ο πληττόμενος κόσμος της εργασίας από τις πολιτικές του κεφαλαίου βιώνει εργασιακή ανασφάλεια-επισφάλεια, απολύσεις, αλλαγή των συμβάσεων εργασίας και γκρεμισμένο σύστημα υγείας και κράτους πρόνοιας. Αυτό κάνει περισσότερο ευάλωτα τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στα αφεντικά τους, που απολύουν επειδή είναι λιγότερο ή καθόλου παραγωγικά γι’ αυτά. Γι’ αυτό και η κάθε μορφή καταπίεσης στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να ιδωθεί χωρίς την υλική-εργασιακή εκμετάλλευση που γεννά αυτό το σύστημα. Αυτό καθιστά αναγκαίο ο αγώνας απέναντι στις έμφυλες ανισότητες να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα, αλλά και το εργατικό κίνημα να εντάξει τα αιτήματα των ΛΟΑΤΚΙ στα αιτήματα του. Η πείρα έχει δείξει ότι αυτά που κατακτούν οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ή οι γυναίκες εντός αυτού του συστήματος είναι παροδικά, και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς όλοι οι παραπάνω να τα υπερασίζοται. Η πραγματική απελευθέρωση του ατόμου θα έρθει μόνο εάν απελευθερωθεί η κοινωνία του από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

  Τρεις μήνες μετά τα εθνικιστικά συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, η     κυβέρνηση ξεδιπλώνει μια εκστρατεία δηλητηρίασης των εργαζομένων και     ευρύτερα  της κοινωνίας με το εθνικιστικό μίσος, και ειδικά δημιουργώντας κλίμα   ελληνοτουρκικής σύρραξης. Για άλλη μια φορά στήνεται μια ψευδής εικόνα μιας     Ελλάδας αμυνόμενης και απειλούμενης από την Τουρκία.Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα   τον αυταρχικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Ερντογάν. Οι εργαζόμενοι, το ταξικό     κίνημα στην Τουρκία το γνωρίζουν καλύτερα από εμάς.

Το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο το πρόσωπο

Από τη μια μεριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες των ΕΕ,ΔΝΤ, Κεφαλαίου, νομοθέτησαν τον περασμένο Γενάρη ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Από την άλλη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επιχειρεί να μετατρέψει τις εργατικές απεργίες σε ανάμεικτες  «πανεθνικές μέρες δράσης» παρέα με διάφορους. Στόχος είναι να τις αποστεώσει από κάθε εργατικό αίτημα και να υποτάξει τη μισθωτή εργασία στα συμφέροντα της εργοδοσίας, σε μια λογική κοινωνικού εταιρισμού άνευ προηγουμένου.

Η ταξική πάλη είναι μεν αέναη, όμως περνάει από πλημμυρίδες και αμπώτιδες ακολουθώντας την πορεία του οικονομικού κύκλου και την αντίστοιχη συμπεριφορά κράτους και κεφαλαίου. Την προηγούμενη περίοδο της σφοδρής επίθεσης του κεφαλαίου, τα συνδικάτα και η γραφειοκρατία τους προσαρμόστηκαν ανάλογα με απεργιακά μπαράζ και αιτήματα περισσότερο προωθημένα, καθώς η ταξική πτέρυγα μέσα σε αυτά συχνά έδινε τον τόνο. Σήμερα με την «Κοινωνική Συμμαχία» επιχειρείται να εμπεδωθεί το μνημονιακό κεκτημένο της τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, με μια όμως επιπλέον απόπειρα αντιδραστικής αναδίπλωσης των συνδικάτων υιοθετώντας αιτήματα της αντίπερα όχθης, όπως η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία και τα φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις. Η γραφειοκρατία προσπαθεί να σύρει τα συνδικάτα στο δόγμα που διατύπωσε ο προηγούμενος  πρόεδρος του ΣΕΒ: «είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι που βυθίζεται». Το μόνο που δεν μας λένε οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, είναι ενάντια σε ποιόν στρέφεται η «Κοινωνική Συμμαχία», αν όχι σε κράτος και εργοδοσία; Υπάρχει κάποιος αόρατος εχθρός που δεν γνωρίζουμε;

Αντιφασιστική Πορεία Παρασκευή 25/5στις 7 μμ, έξω από το σταθμό ΗΣΑΠ Ν. Ηρακλείου

Ξημερώματα πρωτομαγιάς, μια συμμορία φασιστοειδών κυνήγησε και χτύπησε ένα νέο, κάτοικο της περιοχής και αντιφασίστα αγωνιστή. Η ομάδα αυτή την ίδια μέρα γέμιζε την γειτονιά με τρικάκια για την "Εθνικιστική Πρωτομαγιά" και τους τοίχους με φασιστικά συνθήματα. Αυτό το γεγονός αποτελεί κομμάτι όλων των ενεργειών των ομάδων αυτών στην περιοχή τους τελυταίους μήνες. Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Οι φασίστες έχουν βγει πάλι στο δρόμο και προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι. Αντίστοιχες ενέργειες τραμπουκισμού έδειξαν στη Θεσσαλονίκη με τo κάψιμο της κατάληψηςLibertatia, τον ξυλοδαρμό αγωνιστών της ΚΕΕΡΦΑ στο Γαλάτσι και στην Καλλιθέα, την αναγραφή φασιστικών συνθημάτων εντός σχολείων.

Το ελληνικό κράτος και το υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζονται να γράψουν άλλη μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας στη χώρα μας. Συγκεκριμένα, σε διαβούλευση τίθεται το σχέδιο νόμου «Μέτρα Θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις», το οποίο θέλει να αντικαταστάσει τμήματα του διαβόητου άρθρου 69 του Π.Κ. και περιλαμβάνει σωρεία αντιδραστικών διατάξεων.

Η συγκεκριμένη πρόταση τίθεται υπό το πρόσχημα μιας «μεταρρύθμισης» των ψυχιατρικών νοσοκομείων και κλινικών –δημοσίων και ιδιωτικών- και της «κοινοτικής ψυχιατρικής», όπως αποκαλούνται τα υποστελεχωμένα και αναχρονιστικά ΚΨΥ, οι διάφορες ΜΚΟ και τα «ιδρύματα» που κερδοφορούν στις πλάτες των ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας, των οικογενειών τους και των ασφαλιστικών ταμείων. Αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για τα δικαιώματα τόσο των ληπτών των συγκεκριμένων υπηρεσιών, αλλά σίγουρα επεκτείνεται και σε κοινωνικά σύνολα πολύ ευρύτερα.

Η φετινή εργατική Πρωτομαγιά είναι μια ευκαιρία να ξαναβγούνε στους δρόμους οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, όλοι και όλες που πληττόμαστε από τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του. Είναι μια ευκαιρία για να δοθεί συνέχεια στους αγώνες, που παρά το μούδιασμα από την αβάσταχτη καθημερινή πραγματικότητα, εξακολουθούν να ξεσπούν τους τελευταίους μήνες και αυτό που χρειάζονται είναι οργάνωση, εμβάθυνση και συνέχεια.

Η εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, δεν είναι μια γιορτή των λουλουδιών, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους, που έχουν κάθε συμφέρον να διαγράψουν την εργατική μνήμη. Δεν είναι ακόμα μια άνευρη επέτειος, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, στερώντας την από οποιοδήποτε μαχητικό εξεγερτικό περιεχόμενο και εντάσσοντας την στο σχέδιό τους για ξεκομμένες κινητοποιήσεις χωρίς συνοχή και προοπτική κλιμάκωσης.  

Καταγγέλουμε την επίθεση της αστυνομίας εναντίον των αγωνιζόμενων φοιτητών του Πανεπιστημίου τηςNanterre, την εισβολή στον χώρο του πανεπιστημίου και τις συλλήψεις των 7 φοιτητών που ακόμη κρατούνται.

50 χρόνια μετά τον Μάη του ’68, η γαλλική νεολαία βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο με μαζικούς αγώνες σε εθνικό επίπεδο, που κληδωνίζουν την κυβέρνησηMacron.

50 χρόνια μετά τον Μάη του ’68, το γαλλικό κράτος επιλέγει να χτυπήσει τη νεολαία με τα ίδια μέτρα καταστολής και καταπίεσης.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους φοιτητές και φοιτήτριες στη Γαλλία. Από το Παρίσι ως τον Βόσπορο οι φοιτητικοί και νεολαιίστικοι αγώνες δεν καταστέλλονται!

Το τελευταίο έργο του ΑΚΡ,που χρησιμοποιεί κάθε είδος εργαλείου χειραγώγησης και καταστολής για να καταστείλει κάθε αντιπολιτευόμενη φωνή,παίζεται στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου (Boğaziçi). Η κυβέρνηση του ΑΚΡ, αξιοποιώντας μια προβοκάτσια από μια ομάδα φασιστών, συνέλαβε τους φίλους και τις φίλες μας για να καταστείλει την αριστερή αντιπολίτευση. Καθένας και καθεμία πρέπει να γνωρίζει ότι οι συλληφθέντες σύντροφοι είναι θαρραλέοι επαναστάτες που αγωνίζονται για να γίνουν η φωνή των εργαζόμενων και των καταπιεσμένων, ενώ έχουν κάθε ευκαιρία να κάνουν καριέρα μέσα στο σάπιο αυτό σύστημα.

Τα πανεπιστήμια ήταν πάντα χώρος ελεύθερης σκέψης και αγώνα ενάντια στην τυραννία και το εκμεταλλευτικό σύστημα. Με αυτή την έννοια, τα πανεπιστήμια τροφοδότησαν με αίμα τις επαναστατικές φλέβες της χώρας και ήταν μια πηγή ελπίδας. Αυτή είναι η αλήθεια που το καθεστώς του ΑΚΡ δεν μπορεί να αποδεχθεί.

Η Marielle Franco, ακτιβίστρια του ΛΟΑΤ κινήματος και της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών, ως μέλος του PSOL εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Ρίο ντε Τζανέιρο, πέμπτη σε ψήφους το 2016, και μαχόταν για τη δικαιοσύνη και κατά της αστυνομικής βίας. Ήταν η ίδια αφρο-φεμινίστρια και καταγόταν από το Da Maré, μία από τις μεγαλύτερες φαβέλες στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Ήταν υπεύθυνη για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με τη βία που ασκούν ο στρατός και η αστυνομία κατά των νέων Αφρο-αμερικανών στο Ρίο. 
Η Marielle Franco δολοφονήθηκε μαζί με τον οδηγό της τη νύχτα της 14ης Μάρτη 2018. Επέστρεφε από μια δημόσια συνάντηση μαύρων γυναικών όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε έγινε κόσκινο από τις σφαίρες των δολοφόνων της. Λίγες μέρες πριν, είχε καταγγείλει δημόσια τη δράση της Στρατιωτικής Αστυνομίας στην περιοχή Irajá της φαβέλας Acari. 
Πρόκειται για μια εκτέλεση εν ψυχρώ από ομάδες θανάτου και η μόνη ερώτηση που προκύπτει είναι ποιος κρύβεται από πίσω. 
Σε πολλές πόλεις της Βραζιλίας, όπως και σε μια σειρά άλλες χώρες, οργανώνονται συγκεντρώσεις ώστε να πέσει φως στην υπόθεση της εκτέλεσης μιας ακτιβίστριας που δεν σταμάτησε να αγωνίζεται ενάντια στη στρατιωτικοποίηση της πόλης του Ρίο, την οποια επέβαλε η κυβέρνηση του Michel Temer. 
Η δημοκρατία τους δεν δειλιάζει να φτάσει ως τη δολοφονία. 
Στα πλαίσια της διεθνούς καμπάνιας για τη δολοφονία της, αλλά και ενάντια στις χιλιάδες δολοφονίες της αστυνομίας και του στρατού της Βραζιλίας, καλούμε σε συγκέντρωση στην Πρεσβεία της Βραζιλίας (Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας 23), την Τρίτη 20/3 στις 6 μμ.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ / ΕΕΚ / ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΣΗ / ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ / Αναρχοσυνδικαλιστική πρωτοβουλία - Ροσινάντε

Η συντρόφισσά μας Marielle Franco, ακτιβίστρια του ΛΟΑΤ κινήματος και της Παγκόσμιας πορείας Γυναικών, ως μέλος του PSOL (Partido Socialismo e Liberdade [Κόμμα του Σοσιαλισμού και της Ελευθερίας]),εξελέγη δημοτική σύμβουλος στο Ρίο ντε Τζανέιρο και μαχόταν για τη δικαιοσύνη και κατά της αστυνομικής βίας. Ήταν η ίδια αφρο-φεμινίστρια και καταγόταν από το DaMaré, μία από τις μεγαλύτερες φαβέλες στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Ήταν μια μαύρη ανύπαντρη μητέρα που ξεκίνησε να δρα σε ένα πεδίο κυριαρχούμενο από τους εκπροσώπους της αστικής τάξης της Βραζιλίας, στην πλειοψηφία τους λευκούς άντρες. Στην αρχή υπήρχε δυσπιστία για την εκλογή της, ωστόσο η κατάταξή της ήταν η πέμπτη υψηλότερη σε περισσότερους από 50 συμβούλους. Κατά τη σύντομη θητεία της (μόλις 18 μήνες), αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ και των γυναικών, των ανύπαντρων μητέρων όπως ήταν και η ίδια, και άσκησε αυστηρή κριτική στην επιθετική, στρατιωτικοποιημένη αστυνόμευση στις φαβέλες, όπου οι κάτοικοι ζουν υπό τον βάναυσο έλεγχο των συμμοριών των ναρκωτικών και από την κρατική βία. Ήταν υπεύθυνη για τη διεξαγωγή έρευνας σχετικά με τη βία που ασκούν ο στρατός και η αστυνομία κατά των νέων αφρο-αμερικανών στο Ρίο. Είχε πολλάκις καταγγείλει τη δράση της αστυνομίας του Ρίο, η οποία δουλεύει και περιστασιακά συνεργάζεται με τις συμμορίες των ναρκωτικών και με μια άλλη ενεργή δύναμη στους δρόμους: τις ανεπίσημες πολιτοφυλακές, στα μέλη των οποίων υπηρετούν και πρώην αστυνομικοί.